1. Έγινε και θα γίνεται μεγάλη συζήτηση για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων την οποία κι ελληνικές κυβερνήσεις με την τερατώδη ακαμψία τους αρνήθηκαν και αρνούνται να επιτρέψουν. Είναι δε αμφίβολο αν υπάρχουν χειρότεροι απατεώνες από τους πολιτικούς, που υπό αυστηρές συνθήκες δικαιοσύνης, θα έπρεπε να εκτίουν ποινές καταναγκαστικών έργων, εντούτοις αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να ελέγχουν την Παιδεία της Πολιτείας. Γι αυτό βέβαια η εκπαίδευση παρά τις συνεχείς ψευτομεταρρυθμίσεις πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο με μόνους υλικά οφειλόμενους τους συνδικαλιστές στα διάφορα επίπεδα.
Η συζήτηση επικεντρώθηκε (Δεκ. 2018) στο άρθρο 16 του Συντάγματος και για την ανάγκη ή όχι μη-κρατικών, μη κερδοσκοπικών, ιδιωτικών ΑΕΙ. Έχουν χρησιμοποιηθεί πολλά και διάφορα επιχειρήματα υπέρ κι εναντίον της ίδρυσης κι έχουν εγερθεί πολλά ερωτήματα.
2. Τα βασικά ερωτήματα αφορούν τη φύση του πανεπιστημίου, τη διδακτέα ύλη (σχολές, τομείς κλπ) και πάνω από όλα, τη δυνατότητα οι γονείς και οι φοιτητές να έχουν επιλογή στην εκπαίδευσή τους.
Ένα απλό παράδειγμα. Εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν καθόλου η πατριδοκαπηλία και οι εθνικές εορτές που δήθεν τρέφουν τον πατριωτισμό και η δεισιδαιμονική θρησκοληψία (εκκλησιάσματα, εορτές αγίων κλπ) που δεν τρέφει καθόλου τη γνήσια θρησκευτικότητα των αγίων, ασκητών και μυστών. Πέρα από ορισμένα εύληπτα μαθήματα στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια που θα εμπεδώσουν τις απαραίτητες βασικές γνώσεις για την επικρατούσα του Έθνους θρησκεία, πρόσθετα μαθήματα για αυτή τη θρησκεία και άλλες, θα πρέπει να είναι προαιρετικά.
Αφού η πρωτοβάθμια εκπαίδευση αφήνεται στη διάκριση (και την οικονομική δυνατότητα) των γονέων και υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία, όπως και στη δευτεροβάθμια, τότε θα πρέπει να υπάρχει δυνατότητα επιλογής και στα ΑΕΙ.
3. Τι είναι η “εκπαίδευση”; Τι είναι το “πανεπιστήμιο”;
Εκπαίδευση πρέπει να είναι, όπως ήταν σε παλαιότερες εποχές, η καθοδήγηση για την ανάπτυξη όλων των αρετών με τις οποίες κάθε άνθρωπος είναι προικισμένος από τη Φύση (ή τον Θεό ή την προηγούμενη ενσωμάτωσή του), έτσι που ο ίδιος να αναπτυχθεί σε όλο το ανάστημά του και να γίνει ταυτόχρονα καλός και χρήσιμος πολίτης.
Κάτι τέτοιο δεν επιχειρείται ούτε στο ελάχιστο. Κάποτε υπήρχαν τα μαθήματα Αγωγής του Πολίτη, μα και αυτά ήταν λειψά και μίζερα.
Η ανάπτυξη ενάρετου, θαρραλέου και ταλαντούχου χαρακτήρα θα έπρεπε να αρχίζει από τη νηπιακή ηλικία στο σπίτι. Μα για τέτοια δραστηριότητα γονείς ή κηδεμόνες πρέπει να ξυπνήσουν, να κοιτάξουν, να βεβαιωθούν ότι γνωρίζουν πώς θα αναθρέψουν τα μικρά τους και να αφιερώσουν όλο τον απαιτούμενο χρόνο για την εργασία αυτή.
Αν τεθούν οι ορθές υγιείς βάσεις σε αυτό το πρώτο στάδιο, τα άλλα στάδια εκπαίδευσης θα είναι πανεύκολα.
4. Τα πλεονεκτήματα είναι πασιφανή μόλις οποιοσδήποτε νουνεχής άνθρωπος συλλογιστεί την κατάσταση, κτηριακή, διοικητική και πνευματική, των ελληνικών πανεπιστημίων και τα συγκρίνει με της Κύπρου ή Μάλτας, για να μην πάμε σε μεγάλες χώρες της Ευρώπης ή στην Αμερική.
Απουσία του σαχλού “ασύλου” και αιώνιων φοιτητών, κομματικών ανταγωνισμών και δημοκρατικών διεκδικήσεων όπως το βασικό 5 για “δημοκράτες αγωνιστές”. Καθαριότης και τάξη στα κτήρια με σύγχρονο εξοπλισμό. Βιβλιοθήκες με πλήρη εξοπλισμό πληροφόρησης για κάθε θέμα. Οργάνωση άρτια. Καθηγητές διορισμένοι από άλλους καθηγητές με καθαρά επαγγελματικά κριτήρια και επιδόσεων. Συνεργασία με φορείς και ιδρύματα που εξηγούν τις ανάγκες της κοινωνίας και τη ζήτηση εξειδικεύσεων. Κλπ κλπ.
5. Υπάρχουν αντιρρήσεις, φυσικά.
Δίδακτρα. Ναι, μόνον όσοι μπορούν θα πληρώνουν. Μα αν η εκπαίδευση στα Δημόσια πανεπιστήμια είναι τόσο καλή όσο οι φανφαρόνοι υπουργοί ισχυρίζονται (μα στέλνουν τους βλαστούς τους στο εξωτερικό), τότε οι άποροι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Εξ ανάγκης, με ανταγωνισμό τώρα, οι συνθήκες στα κρατικά θα βελτιωθούν.
Κίνδυνος επιδίωξης κέρδους εις βάρος της εκπαίδευσης. Και βέβαια να έχουν κέρδος. Μόνο οπισθοδρομικοί αναρχοαριστεροί και κηφήνες είναι εχθροί του κέρδους και της αριστείας. Δεν πρόκειται και δεν μπορεί το κέρδος να γίνει εμπόδιο στην καλή εκπαίδευση.
