Επιστολή του Μαρσίλιο Φιτσίνο*στον Giovanni Cavalcanti, φίλο μοναδικό
Αφού οι ψυχές είναι θεϊκές, γιατί ζούνε τέτοια αμαρτωλή ζωή; Διότι κατοικούν μια αμαρτωλή οικία σε μια αμαρτωλή χώρα. Μερικές ξεστρατίζουν εξαιτίας έλλειψης φροντίδας και γνώσης: σ’ αυτό δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο, αφού ζούμε στα σκοτεινά κατακάθια του κόσμου τούτου. Μερικές πάλι λοξοδρομούν εξαιτίας υπερβολικής αγάπης για το σώμα: ούτε αυτό είναι περίεργο, αφού το σώμα είναι γέννημα και σύντροφος της ψυχής. Άλλες ξεπέφτουν εξαιτίας έλλειψης εμπιστοσύνης στην αθανασία και στο θεϊκό έλεος: και γιατί να απορούμε γι’ αυτό, αφού ζούνε σε μια περιοχή σκληρότητας και θανάτου; Άλλες πάλι ξεπέφτουν εξαιτίας υπερβολικής πεποίθησης στο θεϊκό έλεος ή στο ότι όλα θα πάνε καλά αύριο. Και η έλλειψη εμπιστοσύνης και η υπερβολική πεποίθηση είναι πολύ επικίνδυνα. Το πρώτο βασανίζει έναν άνθρωπο, το δεύτερο τον εξαπατά.
Η πεμπτουσία της σωφροσύνης, επομένως, έγκειται στο να χρησιμοποιούμε πάντοτε την παρούσα στιγμή όσο καλύτερα μπορούμε και το μόνο καταφύγιο μας είναι να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας συνεχώς στον Θεό. Όταν αυτό γίνεται, η καλύτερη ελπίδα είναι να θυμόμαστε, ότι ο Θεός καταλαβαίνει πόσο δύσκολη και επικίνδυνη είναι η περιοχή που μας έδωσε να κατοικήσουμε και να κυβερνήσουμε. Η απεριόριστη αγαθοσύνη υψώνεται πολύ πιο πάνω από την περιορισμένη κακία. Ο Θεός έχει ορίσει διάφορους βαθμούς τιμωρίας και μετάνοιας – για το καλό του συγκεκριμένου ατόμου, αλλά και για το γενικότερο καλό. Έχει όμως καθιερώσει και βαθμούς πλούσιας αμοιβής.
