Στο Πράξεις των Αγίων Αποστόλων, στο κεφ 9, παρουσιάζεται ο Παύλος ως Σαύλος να ζητάει από τον αρχιερέα επιστολές προς τις Συναγωγές της Δαμασκού για να πάει, να βρει χριστιανούς και να τους φέρει δεμένους στην Ιερουσαλήμ. Ήδη στα κεφ 7 και 8 ο Σαύλος είναι παρών στον λιθοβολισμό του (αγίου) Στεφάνου και μετά, εισέβαλε σε σπίτια στην Ιερουσαλήμ, συνελάμβανε Χριστιανούς, άνδρες και γυναίκες, και τους φυλάκιζε (1-3).
Εδώ τώρα βλέπουμε πολύ χοντρές ιστορικές ανακρίβειες.
Στην 1η προς Κορινθίους Επιστολή (15.9) γράφει πως ο ίδιος “εκδίωξε την εκκλησία του Θεού”, δηλαδή ομάδες, συναθροίσεις Χριστιανών. Τα ίδια γράφει στην Επιστολή προς Γαλάτες (1.13,23) και προς Φιλιππησίους (3.6). Οπότε, σύμφωνα με τη δική του μαρτυρία, Ναι, καταδίωκε Χριστιανούς. Αλλά δε μας λέει πού το έκανε αυτό.
Στην 1η προς Κορινθίους γράφει (9.1 και 15.8) πως ο ίδιος είδε τον Ιησού (εώρακα και [ο Κύριος] ώφθει κα’μοι). Αλλά εννοεί, βέβαια, το όραμα που είχε και τη φωνή που άκουσε καθ’ οδόν προς Δαμασκό. – όχι πως γνώρισε τον Ιησού.
Δεν είναι απίθανο να δίωξε Χριστιανούς στην Ιερουσαλήμ μα ούτε ο ίδιος γράφει κάτι τέτοιο ούτε κανείς άλλος, εκτός από την αναφορά στις Πράξεις (8.1-3). Αλλά η Δαμασκός είναι κάτι πολύ διαφορετικό επεισόδιο.
Η Δαμασκός ήταν υπό ρωμαϊκή διοίκηση την εποχή εκείνη. Στην 2η προς Κορινθίους Επιστολή ο Παύλος γράφει (11.32) πως η φρουρά του διοικητή υπό τον βασιλιά Αρέτα στη Δαμασκό επρόκειτο να τον συλλάβει κι εκείνος δραπέτευσε όταν φίλοι τον έβγαλαν από ένα παράθυρο και τον κατέβασαν σε ένα καλάθι. Αυτό δεν αντίκειται στο ότι η Δαμασκός ήταν κτήση των Ρωμαίων. Και στην Παλαιστίνη βασίλευε ο Ηρώδης αλλά ήταν ρωμαϊκή αποικία και με Ρωμαίο ύπατο διοικητή.
Το ζήτημα είναι πως οι Ρωμαίοι άφηναν τον τοπικό άρχοντα ή βασιλέα να διοικεί εφόσον διατηρούσε την τάξη.
Αυτό όμως που είναι καθαρά ανιστόρητο είναι η δυνατότητα να πιάσει ο Παύλος κατοίκους της Δαμασκού και να τους μεταφέρει στην Ιερουσαλήμ. Αυτό δεν είναι απλώς απίθανο, θα ήταν εντελώς αδύνατο. Το Ιουδαϊκό ιερατείο της Ιερουσαλήμ δεν είχε καμιά εξουσία στη Δαμασκό.
Αν ο Παύλος και οι “στρατιώτες” του τολμούσαν να συλλάβουν οποιονδήποτε κάτοικο της Δαμασκού, θα συλλαμβάνονταν από την τοπική φρουρά και θα φυλακίζονταν αμέσως για διατάραξη της κοινής τάξης.
Αν τώρα προστεθεί και η ρήση “Είναι οδυνηρό για σένα να κλωτσάς σε καρφιά” (26.14) που απηχεί στίχο (794-95) από τις Βάκχες του Ευριπίδη (βλ. 521. Φιλοσοφία: Ευριπίδης και Παύλος), φαίνεται πως στις Πράξεις εδώ έχουμε ένα λογοτεχνικό κείμενο και όχι ιστορικό γεγονός!
