1. Σύμφωνα με τη μελέτη του Paul R. Gregory Death by Quota: State Security from Lenin to Stalin (Archival Study) 2009, Yale Univ. Press, New Haven, περί τα 2,5 με 3 εκατομμύρια σοβιετικοί πολίτες, πολλοί πιστοί κομουνιστές, πέθαναν στα στρατόπεδα γκούλαγκ. Συνολικά δε μεταξύ 1928 και 1953 οπότε πέθανε ο Στάλιν, 10 ως 12εκμ έχασαν τη ζωή τους από τις υποχρεωτικές κολεκτιβοποιήσεις, τις εκτοπίσεις, τις εκτελέσεις και τους λιμούς. (Ο λιμός είναι βέβαια φαινόμενο της φύσης, μα το να εξάγεις σιτηρά ενώ οι πολίτες σου πεθαίνουν από την πείνα είναι λενινιστική-σταλινική πολιτική.)
Επανειλημμένα τώρα τελευταία, κάθε φορά που αναφέρω τέτοια μεγάλα νούμερα, ή έστω μερικές δεκάδες, με πιάνει σύγκρυο. Πώς στην ευχή κυβερνήτες αξιόλογων εθνών όπως το Ρωσικό (και το Γερμανικό φυσικά) θανατώνουν τόσους πολίτες αντί να τους φροντίζουν;!;!
Οι Γερμανοί τουλάχιστον εξόντωναν άλλες φυλές, άλλες εθνότητες. Μα ο Στάλιν και οι σοβιετικοί λενινιστές μπράβοι του εξολόθρευαν τους ομοεθνείς τους, όπως οι Χριστιανοί έκαιγαν άλλους Χριστιανούς!
2. Ο Στάλιν κάθε τρεις και λίγο βρισκόταν σε αμόκ, στον παροξυσμό της γνώριμής του παράνοιας, και θέριζε ποικιλότροπα όσους νόμιζε πως του έφταιγαν εκείνη την περίοδο.
Τον Ιούνιο 1948, π.χ., έγινε σύσταση ενός Κοινοβουλευτικού Συμβουλίου που ήταν η απαρχή μιας νέας ανεξάρτητης (Δυτικής) Γερμανίας υπό την ηγεσία του Κόνραντ Αντενάουερ (που έμεινε Καγκελάριος από το 1949 ως το 1963) και με δικό της νόμισμα, το γερμανικό Μάρκο. Ο Στάλιν αντέδρασε με την ακραία φρενίτιδά του και, στις 24 Ιουνίου έκοψε όσες συνδέσεις μπορούσε από και προς το Δυτικό Βερολίνο (μέσα στην Ανατολική σοβιετοκρατούμενη Γερμανία) – παροχές νερού, αερίου, ηλεκτρισμού! Βέβαια, τα μέτρα έληξαν σε φιάσκο και διασυρμό της σοβιετικής σταλινικής πολιτικής καθώς οι Σύμμαχοι ανεφοδίαζαν το Βερολίνο τους με αερογέφυρες, με όλα όσα χρειάζονταν, ακόμα και πετρέλαιο και κάρβουνο. Και οι Γερμανοί άρχισαν να βλέπουν τους Συμμάχους όχι ως κατακτητές αλλά τώρα ως προστάτες. Και οι Αμερικανοί αντιλήφθηκαν πλήρως πλέον τη μοχθηρία του σταλινικού καθεστώτος.
3. Το 1947-8 ήταν η περίοδος που ο Στάλιν επέβαλε απροκάλυπτα πια το κομμουνιστικό καθεστώς κάτω από τη σοβιετική μπότα στους δορυφόρους του – Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία κλπ.
Πριν τον πόλεμο στις παρυφές του Κίεβου, στη Χαράδρα των Γυναικών, ή Μπάμπι Γιάρ (Ρωσικά) είχαν δολοφονηθεί περίπου 100.000 άνθρωποι: τσιγγάνοι, εβραίοι, αντιφρονούντες, αιχμάλωτοι πολέμου και όλο το προσωπικό της ουκρανικής εφημερίδας Νόβα Ουκρανΐσκι Σλόβο.
Το γεγονός έμεινε βέβαια έξω από τα επίσημα βιβλία ιστορίας που έλεγχαν οι μπολσεβίκοι. Μόνο το 1944 ο Ελία Έρεμπουργκ έγραψε ένα ποίημα για τη σφαγή.
Μετά, σιωπή κυριολεκτικά του τάφου.
4. Ε λοιπόν, το 1947 η σταλινική παράνοια ξαναφούντωσε και τώρα στράφηκε εναντίον των Εβραίων – όσων είχαν απομείνει μετά από τις ηρωικές εξολοθρεύσεις των Γερμανών (33.700 εκκαθαρίστηκαν ποικιλότροπα). Επρόκειτο ουσιαστικά για μια αντισημιτική εκστρατεία σε όλη τη Σοβιετία.
Η εκστρατεία κατά των Εβραίων απλώθηκε και στις τρεις χώρες της Βαλτικής – Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία. Όσοι έμειναν μετά την εισβολή και την «Τελική Λύση» των Γερμανών εξολοθρεύθηκαν σχεδόν ολοσχερώς από τους σταλινικούς. Οι εκκαθαρίσεις Εβραίων προχωρούσαν παράλληλα με τις εκκαθαρίσεις πατριωτών που είχαν επαναστατήσει ενάντια στην κτηνώδη κατοχή της Σοβιετίας και τις μαζικές μετατοπίσεις πληθυσμών που εφάρμοζε ο Στάλιν (με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και ο Χίτλερ). Δύσκολο να εντοπιστεί ακριβώς το τέλος της γερμανικής θηριωδίας και η απαρχή της σοβιετικής.
5. Στην πρώτη σοβιετική κατοχή του 1941, 20.000 Λιθουανοί, 15.000 Λετονοί και 11.000 Εσθονοί εκτοπίστηκαν σε μια νύχτα (13-14 Ιουνίου) σε βαγόνια ζώων στις απόμακρες περιοχές της Σιβηρίας.
Στη δεύτερη κατοχή μεταξύ 1947-1952, 370.000 άντρες και γυναικόπαιδα από τις τρεις Βαλτικές εκτοπίστηκαν στις άκρες της Σιβηρίας, 220.000 μόνο από τη Λιθουανία. 500.000 Ρώσοι αντίστροφα μεταφέρθηκαν στις τρεις χώρες!
Πάνω από 700 Λιθουανοί δολοφονήθηκαν στο παλιό δικαστικό μέγαρο της πρωτεύουσας Βίλνιους – βουλευτές, ιερωμένοι, καθηγητές και άλλοι επιφανείς πολίτες. 20.000 παρτιζάνων (οι Αδελφοί τους Δάσους) που πολεμούσαν τους Σοβιετικούς κατακτητές σκοτώθηκαν από αυτούς.
Στη Λιθουανία θανατώθηκαν από Λιθουανούς πρώτα, μετά Γερμανούς και τελικά σταλινικούς σχεδόν 200.000 Εβραίοι. 70.000 τουφεκίστηκαν σε ένα δάσος αναψυχής έξω από το Βίλνιους: λέγεται Πανέραϊ.
Στη Λετονία θανατώθηκαν 70.000 Εβραίοι. Στην Εσθονία οι περισσότεροι από τις 5.000 Εβραίων κατόρθωσαν να ξεφύγουν.
6. Για το Μπάμπι Γιάρ έγραψαν στη δεκαετία 1960 οι Ρώσοι συγγραφείς Νεκράσοφ και Γεφτουσένκο (ποιητής) ενώ ο Σοστάκοβιτς έδωσε τον τίτλο «Μπάμπι Γιάρ» στην 13η Συμφωνία του το 1962.
Μόνο το 1970 έγινε γνωστή σύνολη ιστορία όταν ο Ανατόλι Κουζνέτσοφ δημοσίευσε το μυθιστόρημά του Μπάμπι Γιάρ.
Από το 1980 κι έπειτα έγιναν συγκεντρώσεις στη μνήμη των θυμάτων.
Μα πριν πεθάνει, ο Στάλιν είχε αρχίσει να ετοιμάζει νέο πρόγραμμα εξολόθρευσης Εβραίων που, κατά την παρανοϊκή καχυποψία του συνωμοτούσαν να καθαρίσουν διάφορους κομμουνιστές αξιωματούχους. Λέγεται γενικά «το τελευταίο έγκλημα» του Στάλιν.
