1. Ο Β. Μπαρτζιώτας ήταν από τα πιο αξιόλογα στελέχη στο ΚΚΕ και μέχρι το 1956 αταλάντευτα ζαχαριαδικός. Αλλά σύντομα μετά τις αποκαλύψεις του Χρουστσόφ, ο Β. Μπαρτζιώτας, όπως και ο Γιάννης Ιωαννίδης και πολλοί άλλοι σκληροπυρηνικοί που είχαν ταυτίσει τη νοοτροπία και ζωή τους με τον Στάλιν και τον Ζαχαριάδη, ξαναφόρεσε τη σταλινική στολή. Ήταν μάλιστα ένας από τους 10 που πήραν την αισχρή απόφαση της καταδίκης του Κ. Καραγιώργη (1950) – μαζί οι Ζαχαριάδης, Π. Ρούσος, Δ. Βλαντάς, Χ. Φλωράκης, κα Παρτσαλίδη κα.
Σε αντίθεση με τον «στρατηγό» Γούσια, ο Β. Μπαρτζιώτας είχε καλή μόρφωση με πτυχίο από την Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών, 1929. Διετέλεσε γραμματέας (=ηγέτης) της Κομμουνιστικής Ομάδας Αθηνών και ήταν, φυσικά, υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό για τα Δεκεμβριανά. Αλλά σαν τον Γούσια διαπνέεται από αφέλεια, αυταπάτες και την ανάγκη για εξαπάτηση, φυσικά, χάρη στην αφοσίωσή του στις Λένιν-Στάλιν «επιστημονικές» αρχές!
2. Στην 7η Ολομέλεια του 1950 αναγνώρισε πως υπήρξαν μικρά λάθη τακτικής μα η γενική στρατηγική μέχρι και την ήττα του 1949 ήταν ορθή. Επιτέθηκε στον παυμένο κι εξόριστο Βαφειάδη και, κυρίως, στον Παρτσαλίδη που θα εξοβελιζόταν σύμφωνα με την επιθυμία του Ζαχαριάδη. Τον δε Ζαχαριάδη τον εξύμνησε λέγοντας πως «ζήτημα Ζαχαριάδη δεν υπάρχει στο κόμμα μας» (ενώ μοιάζει να υπήρχε στο ΚΚΣΕ μετά από μια επιστολή του Βαφειάδη στον Στάλιν που κατηγορούσε τον Ζαχαριάδη ως πράκτορα των Άγγλων!) και πως «με το όνομά του πεθαίνουν οι κομμουνιστές στο απόσπασμα»! Καταλαβαίνετε τι σόι λιβανιστής ήταν.
Αλλά τον Μάρτη του 1956 κάνει μια κωλοτούμπα. «Το κόμμα με τον ερχομό του συντρόφου Ζαχαριάδη στην καθοδήγηση δεν μπόρεσε να δώσει σωστή εκτίμηση της κατάστασης, δεν μπόρεσε να εξυγιάνει το κομματικό καθεστώς, το χειροτέρεψε.» Και για την τελική ήττα λέει πως «βασικός υπεύθυνος είναι ο Ζαχαριάδης, γιατί αυτός έδωσε αυτό το στυλ της δουλειάς».
Με άλλα λόγια, το 1956 (6η Ολομέλεια) δεν ήταν απλά και μόνο μικρά λάθη τακτικής μα μεγάλα λάθη στρατηγικής. Φταίχτης – ο καθοδηγητής!
3. Στις σελίδες 124-125 (και αλλού) του βιβλίου του Β. Μπαρτζιώτας Εθνική Αντίσταση… είναι φωτογραφίες κοριτσόπουλων κάτω από 20 που έμπαιναν στην πρώτη γραμμή συλλαλητηρίων και διαδηλώσεων κατά των Ιταλών και Γερμανών και, φυσικά, σκοτώνονταν. Ποτέ οι γεροπαραλημένοι κουκουέδες δεν έμπαιναν οι ίδιοι στην πρώτη γραμμή, όπως έκαναν οι αληθινοί ήρωες παλαιότερα. Και τι γνώριζαν κορίτσια 16 ετών από πολιτικό-οικονομικά θέματα ώστε να ασπάζονται τον χυδαιότατο ελληνικό κομμουνισμό και να πεθαίνουν για αυτόν; Ή ήταν καθυστερημένες νοητικά ή εξαναγκάζονταν.
4. Το βιβλίο του Β. Μπαρτζιώτα εκδόθηκε το 1979. Πολύ νωρίτερα είχε ξεκαθαριστεί με αδιάσειστα τεκμήρια πως η μεγάλη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη δεν υπήρξε ούτε γυναίκα του γερμανόφιλου Ράλλη ούτε ερωμένη του. Τα κουτσομπολιά της εποχής βασίζονταν στο ότι ο Ράλλης ήταν ερωτευμένος με την ωραία ηθοποιό κι εκείνη χρησιμοποιούσε την επιρροή της για να βοηθάει στην απελευθέρωση Ελλήνων ανταρτών, εβραίων και Άγγλων!
Ο Β. Μπαρτζιώτας όμως γράφει πως η Παπαδάκη ήταν «ερωμένη του αρχικουίσλινγκ Γιάννη Ράλλη» (403). Όπως έγραφε το αριστερό Ελληνικό Αίμα (το 1944) «Ο Ράλλης δώρισε στον γεροντικό του έρωτα μια ζώνη από πλατίνα αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων». Και, το τοτινό Σωματείο Ηθοποιών οργάνωσε (Νοεμ ’44) δίκη όπου οι αριστεροί φώναζαν «θάνατος στην πουτάνα»! Εκ των υστέρων, ο Β. Μπαρτζιώτας γράφει «Δώσαμε εντολή να μην πειραχτεί» γιατί θα μάθαιναν πολλά από αυτήν (403). Μα δεν λέει πως οι κομμουνιστές συνάδελφοί της την κατέδωσαν στην ΟΠΛΑ (Πολιτοφυλακή, ονομάζει ο Β. Μπαρτζιώτας αυτό το όργανο δολοφόνων του ΚΚΕ!) στον έκφυλο Καπετάν Ορέστη. Ο Β. Μπαρτζιώτας κάνει πως δεν θυμάται ποιος ήταν ο ανακριτής και δικαστής Καπετάν Ορέστης που καταδίκαζε σε θάνατο με τσεκούρι. Παρά την «ανάκριση» και την «έρευνα» στο σπίτι της δεν βρήκαν τίποτα ανθελληνικό ή προδοτικό (ούτε δώρα από τον Ράλλη), μα την καταδίκασαν. Μόνον ο Βλάσης Μακαρώνας, ο δήμιος, αφού της πήραν τα δαχτυλίδια και τη γούνα και την έγδυσαν ολότελα, δεν την τσεκούρεψε μα την πυροβόλησε.
Εκ των υστέρων «ανακαλύφθηκε» πως οι εκτελεστές ήταν πράκτορες των Άγγλων και το ΚΚΕ διέταξε την εκτέλεσή τους. Τώρα πως ο Β. Μπαρτζιώτας επικαλείται άγνοια των δραστών όντας διοικητής της ΚΟΑ, είναι κι αυτό μέρος της «ηθικής ανωτερότητας» των αριστερών.
5. Είναι πολλά τα αξιοπρόσεκτα σημεία στο «ιστορικό δοκίμιο» του Β. Μπαρτζιώτα. Το πιο σημαντικό όμως είναι στη σελίδα 274 όπου ο διοικητής της ΚΟΑ πήρε προσωπικά εντολή στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΚΚΕ (Σιάντος, Ιωαννίδης Ζεύγος, Παρτσαλίδης, Ρούσος κα.) τέλη Ιουλίου 1944 «να πάρουμε την εξουσία στην Αθήνα».
Υπάρχουν πολλές άλλες μαρτυρίες πως τα Δεκεμβριανά είχαν στηθεί ως προοίμιο για τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Αυτή είναι μια ακόμα που προέρχεται από πρωτοκλασάτο στέλεχος και έναν από τους προπαρασκευαστές της ανίερης εκείνης προσπάθειας. «Όλοι επί ποδός πολέμου» (275).
Τι αξία έχουν όλες οι κομμουνιστικές καταγγελίες για τις σκευωρίες των Άγγλων και των μοναρχοφασιστών;
Ψεύδονταν τότε, ψεύδονται τώρα και θα συνεχίσουν όσο υπάρχουν!
