1. Διαβάζω το βιβλιαράκι Οι Ανατολικές Συνοικίες τον Δεκέμβρη 1944 Εκδ. 6ης Αχτίδας (=Τμήματος) της Κομμουνιστικής Ομάδας Αθηνών, (1945) 1976. Ήταν η Μεταπολίτευση και οι κομμουνιστές, σταλινικοί και ρεβιζιονιστές ή ό,τι άλλο, μετά τη διάσπαση του 1956 και του 1968 (και βάλε), επιδόθηκαν σε όργιο δημοσιεύσεων, ο καθένας το κοντό και το μακρύ του.
Ήταν και παραμένουν προσπάθειες να αυτοδικαιωθούν για τη “νικηφόρα επανάσταση (= εμφύλιο 1943-49) που χάθηκε”. Δεν υπήρξε βέβαια “νικηφόρα” ποτέ πουθενά για πολύ. Και καθώς ερευνώνται κι εξακριβώνονται γεγονότα και αριθμοί, που δεν ψεύδονται, διαπιστώνεται (εκτός από τους νεοσταλινικούς του ΚΚΕ και αμετανόητους αγράμματους αναρχοαριστερούς) πως ο λαός στην πλειοψηφία του απεχθανόταν τους ελασίτες κομμουνιστές.
2. Διαβάζω κι εδώ για “παλλαϊκή” εξέγερση/αντίσταση κατά Γερμανών, γερμανοτσολιάδων, ταγματασφαλιτών και Αγγλο-αμερικανών στην Αθήνα και στα βουνά.
“Σύσσωμος ο λαός” ξεσηκωνόταν και οι δοσίλογοι με τους σατανικούς άγγλους προσπαθούσαν “να αφοπλίσουν το λαό” (7-8). Για τους αθώους, πάναγνους, ηρωικούς κομμουνιστές όλοι αυτοί –“δοσίλογοι, τομάρια της χωροφυλακής, τσολιάδες, εδεσίτες, χίτες και κάθε λογής φασιστικό κάθαρμα” δεν ήταν “λαός”!
“Η Λεύτερη, Ανεξάρτητη και Λαοκρατούμενη Ελλάδα ήταν η δικαίωση της θυσίας των νεκρών και της καθημερινής πάλης των ζωντανών” (7).
“Αναμετρήθηκαν σε μια γιγαντιαία μάχη ο λαός με τους εχθρούς” (13). “Υποστήριξη και αυτοθυσία ολόκληρου του λαού” (24). “Η ένδοξη στρατιά των λαϊκών αγωνιστών” (27). “Η παλλαϊκότητα” του Δεκέμβρη (29). “Ο λαός ήταν η ανεξάντλητη εφεδρεία του μαχόμενου στρατού” (34), κλπ κλπ.
3. Όπως οι κομμουνιστές λογαριάζουν, οι Ριμινίτες, που πολέμησαν τους Γερμανούς στο Ελ Αλαμέιν της Αφρικής και στο Ρίμινι της Ιταλίας και δόξασαν τα ελληνικά όπλα, ενώ οι ελασίτες σκότωναν Έλληνες στην Ελλάδα, δεν ήταν “λαός”.
Ο μόνος λόγος που πάμπολλοι Έλληνες προσχώρησαν στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ ήταν γιατί δεν ήξεραν πως επρόκειτο για μια περίτεχνη βιτρίνα του ΚΚΕ που προσέλκυε κόσμο για να τον υποδουλώσει στη Μόσχα του Στάλιν. Τις δήθεν ανεξάρτητες λαοκρατίες των κομμουνιστών τις είδαμε στην Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία κλπ.
Μόλις πολλοί ανακάλυπταν τη σκευωρία και απάτη τα παρατούσαν και όπου φύγει φύγει. Στα Δεκεμβριανά παντού οι άνδρες της Χωροφυλακής, της Ταξιαρχίας Ρίμινι, ακόμα και Βρετανοί, δέχονταν πληροφορίες για τις κινήσεις των ελασιτών από ανθρώπους των συγκεκριμένων συνοικιών που απεχθάνονταν τους κομμουνιστές και τη βία τους.
4. Αλλά καλύτερη απόδειξη για την περιορισμένη απήχηση που είχε ο κομμουνισμός είναι οι ακατάπαυστες λιποταξίες των δήθεν εθελοντών που, εκτός από πωρωμένους κουκουέδες και από πλανημένους νεαρούς, οι πιο πολλοί είχαν στρατολογηθεί, κυρίως το 1946-49, με τη βία.
Είναι πια πασίγνωστη η εκτίμηση του Βαφειάδη πως ένα μεγάλο ποσοστό (80%+) στρατολογούνταν βίαια – και συχνά ήταν ανήλικα κοριτσόπουλα που “έκλαιγαν και τσίριζαν” όπως έγραψε ο Σπανός (Αμύντας). “Δεν δέχονταν να πάρουν όπλα [και] στη μάχη οι περισσότερες έβαζαν το κεφάλι κάτω”.
“Δημοσιογράφοι” του Ριζοσπάστη εξανίστανται όταν τα γράφουν αυτά δεξιοί συγγραφείς κι ας είναι καταξιωμένοι ιστορικοί, ακόμα και δικοί τους όπως ο Γ. Μαργαρίτης (ιδίως 2ος τόμος, Ο Εμφύλιος… Αθήνα 2000).
Ο Καπετάν Μαύρος (Χατζηνικολάου) γράφει πως στο δάσος Χαϊντού, Ξάνθη, λιποτάκτησε ολόκληρο τάγμα του ΔΣΕ! Στην Ανατολική Μακεδονία, γράφει ο κανονικότατος κομμουνιστής Β. Μπαρτζιώτας σε έκθεση του Δεκ. 1947, από 120 ανθρακωρύχους που “επιστρατεύθηκαν” τον Νοέμβριο λιποτάκτησαν 72 τον ίδιο μήνα!
Τέτοια ήταν η “παλλαϊκότητα” της στήριξης του ΚΚΕ, όπως και σήμερα!
