1. Συνεχίζω με τις εποικίσεις/αποικίσεις και τους οικισμούς που οι Ισραηλινοί κάνουν «παράνομα» στη Δυτική Όχθη. Στα προηγούμενα άρθρα της σειράς εξέτασα το ιστορικό φόντο. Θα συνεχίσω για λίγο ακόμα.
Πριν την οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης του Αραφάτ, στη Συμφωνία του Όσλο που υπογράφτηκε το 1993 στην Ουάσιγκτον, οι Αιγύπτιοι αναγνώρισαν την ανοησία των Αράβων που ήθελαν τον αφανισμό του Ισραήλ (και ας ισχυρίζονται οι φιλάραβες πως οι Παλαιστίνιοι δήλωναν ότι θα εξασφάλιζαν τα δικαιώματα των Ισραηλινών) και συνήψαν ειρήνη και φιλικές σχέσεις με το Ισραήλ.
Στο μεταξύ η ΟΑΠ μετετράπη σε ΠΑ (Παλαιστινιακή Αρχή). Έγιναν εκλογές στη συνέχεια, εξελέγη κυβέρνηση και αυτή έμεινε αμετάβλητη τα τελευταία 14 έτη – δίχως άλλες εκλογές.
Αυτή είναι η κατανόηση και πρακτική δημοκρατικών αρχών από τους Άραβες Παλαιστινίους. Ο προοδευτισμός τους είναι εφάμιλλος. Στα 19 έτη που η Ιορδανία κατείχε τη Δυτική Όχθη δεν έφερε στην περιοχή καμία ανάπτυξη, ούτε καν ηλεκτρισμό!
2. Μόλις κατέλαβαν τη Δυτική Όχθη οι Ισραηλινοί και άρχισαν να εγκαθιστούν οικισμούς, άρχισαν και τα έργα της ανάπτυξης. Όπως ακριβώς έκαναν στα εδάφη που κατέλαβαν μόλις ίδρυσαν το κράτος τους. Ενώ επί δεκαετίες η περιοχή όλη έμενε υπανάπτυκτη με κηπευτικά και αγροκτηνοτροφική παραγωγή στη διαδοχή των αιώνων.
Οι Ισραηλινοί επειδή έπρεπε να επιβιώσουν και να ριζώσουν με κάποια σίγουρη και σταθερή ασφάλεια, ρίχτηκαν στη δουλειά με πάθος. Είχαν, βέβαια, μεγάλη βοήθεια από το εξωτερικό από πλούσιους Εβραίους.
Γιατί όχι; Τι έκαναν για τους Άραβες τόσες δεκαετίες οι πάμπλουτοι ομόθρησκοί τους με τα εκατομμύρια πετροδολάριά τους; Τίποτα.
Τώρα στη Δυτική Όχθη έχουν οικοδομηθεί νέες πόλεις – Efrat, Ariel, Alon κ.λπ. Φτιάχτηκαν δρόμοι και υπόνομοι, ήρθε ηλεκτρισμός, χτίστηκαν εμπορικά κέντρα, δημιουργήθηκαν αρδευτικά δίκτυα, στήθηκαν αστυνομικοί σταθμοί.
Η Efrat έχει 30.000 κατοίκους. Δεν υπάρχει τείχος και τάφρος ή οποιοσδήποτε φράχτης γύρω της. Μα στα περίχωρα υπάρχουν (Δεκ. 2019) 150 ιδιωτικές φάρμες Αράβων με περιβόλια και βοσκοτόπια για αρνιά και κατσίκια!
3. Οι Άραβες του Ισραήλ ωφελούνται από το Ισραηλινό καθεστώς όπως δεν ωφελήθηκαν ποτέ από άλλο καθεστώς.
Γι’ αυτό υπάρχουν, μένουν και δεν φεύγουν πια οι Άραβες. Προτιμούν το δημοκρατικό καθεστώς του αλλόθρησκού Ισραήλ από το διεφθαρμένο, οπισθοδρομικό, επίμονα υπανάπτυκτο αραβικό καθεστώς της Παλαιστινιακής Αρχής.
Κάθε Άραβας που νιώθει να έχει αδικηθεί (και υπάρχουν πολλοί που ζουν στις περιοχές Α και Β της Δυτική Όχθη) μπορεί να προσφύγει στα δικαστήρια. Πολλοί το έχουν κάνει. 40% των περιπτώσεων δικαιώθηκαν στα Ισραηλινά δικαστήρια και επανάκτησαν τις γαίες τους!
Παλαιότερα, στα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση του Ισραήλ το 1948, ναι, η κυβέρνηση το έκανε με μια σειρά νόμων πολύ δύσκολο για έναν Άραβα που είχε φύγει κι εγκαταλείψει τη γη του, να την ξαναπάρει.
Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι Άραβες ευημερούν και πλουτίζουν δίπλα στους Εβραίους συμπολίτες τους και οι σχέσεις τους είναι καλές.
4. Δεν είναι γνωστό βέβαια στον ευρύτερο κόσμο και, φυσικά, οι φιλάραβες αναλυτές, δεν το δημοσιοποιούν. Αν οποιοσδήποτε Άραβας σε αυτές τις νέες αναπτυσσόμενες περιοχές στη Δυτική Όχθη πουλήσει τη γη τους σε Εβραίο και πάρει πολλά λεφτά, πρέπει να πάει μακριά και να κρύβεται με την οικογένειά του. Αλλιώς οι τρομοκρατικές Οργανώσεις των Αράβων τους εξοντώνουν.
Φιλάραβες μεροληπτικοί δημοσιογράφοι δεν παύουν να αναφέρουν το τρόμο και τη βία που ασκούν οι Ισραηλινοί και πως αυτοί πάντα ξεκίνησαν εχθροπραξίες (το 1948, 1967 κ.λπ.). Δεν αναφέρουν ποτέ πως οι Άραβες τρομοκράτες βάζουν γυναικόπαιδα ως ασπίδες τους και στήνουν τους εκτοξευτήρες πυραύλων μέσα σε σχολεία.
Οι Ισραηλινοί δεν είναι άγιοι. Έχουν τους μουρλούς, συντηρητικούς και φανατικούς τους. Μα, όπως το βλέπω, λειτουργούν πολύ πληρέστερα ως ένα προοδευτικό, σχετικά πολιτισμένο Κράτος Δικαίου παρά οποιοδήποτε αραβικό καθεστώς και ειδικά η Παλαιστινιακή Αρχή.
