15η Μαΐου 1948… Εκείνη τη μέρα ο Μουφτής της Ιερουσαλήμ προέτρεψε τους Άραβες της Παλαιστίνης να φύγουν από τη χώρα…»
Πρώτα, ας ξεκαθαρίσουμε το απλό γεγονός πως δεν υπήρχαν πριν τη δεκαετία 1970 «Παλαιστίνιοι» Άραβες εκεί που είναι σήμερα το Ισραήλ. Ως τότε «Παλαιστίνιοι» θεωρούνταν οι Εβραίοι κάτοικοι της περιοχής. Εβραίοι, ως μειονότητα, υπήρχαν ανέκαθεν και ως κυρίαρχος λαός από τους ρωμαϊκούς κι ελληνιστικούς χρόνους και πολύ νωρίτερα.
Εβραϊκή αφίσα στις ΗΠΑ 1919 για την εβραϊκή Παλαιστίνη.
Το Ισραήλ έγινε ανεξάρτητο κράτος στις 14 Μαΐου 1948 με προκήρυξη των Εβραίων ηγετών κι αναγνωρίστηκε αμέσως από τις ΗΠΑ. Ήδη από τον Νοέμβριο 1947 ο ΟΗΕ διαίρεσε τα εδάφη υπό τη βρετανική επικυριαρχία (απόφαση 181) σε Εβραϊκό και Αραβικό κράτος. Ο ίδιος ο Στάλιν και οι δορυφόροι του υποστήριξαν τους Σιωνιστές και το Ισραήλ βοηθώντας τους με εξοπλισμό και στρατιωτική εκπαίδευση.
Οι Άραβες δεν δέχτηκαν την απόφαση (ιδίως η Ιορδανία που ήθελε να αποκτήσει πολλά από τα εδάφη) και ακολούθησαν συρράξεις και ο πόλεμος τον οποίο κέρδισε το Ισραήλ κατατροπώνοντας τη συμμαχία Αιγύπτου (με Σουδανούς), Ιορδανίας, Λιβάνου, Συρίας και Ιράκ και φυσικά ντόπιους Άραβες «Παλαιστίνιους» τον Ιούλιο 1949 (ειρήνευση με Συρία, τελική συνθηκολόγηση).
Περίπου 750.000 ντόπιοι Άραβες εγκατέλειψαν (μερικοί πολέμησαν και σκοτώθηκαν ή εκδιώχθηκαν) τις κατοικίες, τα καταστήματα και τα χωράφια τους. Κι έτσι άρχισε το «προσφυγικό» πρόβλημα.
Δεν τους έδιωξαν οι Εβραίοι!
Το 2003 (5 Ιουνίου) η Wall Street Journal αναδημοσίευσε άρθρο του Abu Mazen (= Mahmoud Abbas, σημερινού προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής) στο περιοδικό της PLO Falastin al-Thawra (Μάρτης 1976, Beirut): «Τα αραβικά στρατεύματα μπήκαν στην Παλαιστίνη να προστατεύσουν τους Παλαιστίνιους από τους Σιωνιστές, μα τους εγκατέλειψαν, τους ανάγκασαν να μεταναστεύσουν και να αφήσουν τα πάτρια εδάφη τους, επέβαλαν σ΄ αυτούς αποκλεισμό πολιτικό και ιδεολογικό και φυλακίσαμε πολλούς… Οι αραβικές χώρες πέτυχαν να διασκορπίσουν τον παλαιστινιακό λαό και να καταστρέψουν την ενότητά του. Δεν τον αναγνώριζαν ως ενιαίο λαό ωσότου ξένες χώρες [Δυτικές] το έκαναν.»
Νωρίτερα, το 1973, στα Απομνημονεύματά του ο Khaled el Azm, Σύριος πρωθυπουργός το 1948, εποχή του πολέμου, έγραψε: «Οι αραβικές κυβερνήσεις τους προέτρεψαν να αδειάσουν [την Παλαιστίνη] και να πάνε στις γειτονικές χώρες. Κι έκτοτε εμείς απαιτήσαμε την επιστροφή των προσφύγων, ενώ εμείς τους καλέσαμε να φύγουν… Εμείς τους αναγκάσαμε να ζητιανεύουν… συμμετείχαμε στη μείωση του πνεύματος και κοινωνικού επιπέδου τους. Μετά τους εκμεταλλευτήκαμε ωθώντας τους σε εγκλήματα δολοφονιών, πυρκαγιών και κλοπών ενάντια σε άντρες, γυναίκες και παιδιά… για πολιτικούς σκοπούς.»
Η αιγυπτιακή ημερήσια Akhbar el Yom (του Καΐρου), στις 12 Οκτωβρίου 1963, έγραφε: «Και ήρθε η 15η Μαΐου 1948… Εκείνη τη μέρα ο Μουφτής της Ιερουσαλήμ προέτρεψε τους Άραβες της Παλαιστίνης να φύγουν από τη χώρα…»
Η ημερήσια Ad Dijaa της Ιορδανίας, 6 Σεπτεμβρίου 1954, δημοσίευσε την αφήγηση Παλαιστινίων: «Οι αραβικές κυβερνήσεις μας είπαν να φύγουμε για να μπουν εκείνοι και να πολεμήσουν για μας. Εμείς βγήκαμε, μα εκείνοι ποτέ δεν μπήκαν!»
Και η Falastin, άλλη ημερήσια της Ιορδανίας, 17 Φεβρουαρίου 1949, έγραψε: «Οι αραβικές χώρες που ενθάρρυναν τους Παλαιστίνιους Άραβες να αφήσουν τα σπίτια τους για να μην εμποδίζουν τα αραβικά στρατεύματα, δεν κράτησαν την υπόσχεσή τους να βοηθήσουν τους προσωρινούς πρόσφυγες.»
Όπως βλέπετε, λοιπόν, είναι οι ίδιοι οι Άραβες ισλαμιστές που δημιούργησαν τους Άραβες πρόσφυγες και όχι το Ισραήλ.
