Στον Ινδουισμό επιτρέπονται και οι τρεις μέθοδοι απαλλαγής νεκρών: ταφή στο χώμα, καύση στην πυρά και βύθιση σε ποτάμι, λίμνη ή θάλασσα.
Διαφορετικές κουλτούρες στην Ανατολή και στη Δύση επινόησαν διαφορετικές μεθόδους. Ο Χριστιανισμός, αφού απομακρύνθηκε από τη φυσική πραγματικότητα σε μεγάλο βαθμό, προσκολλήθηκε στη φιγούρα του ουράνιου ασπρομάλλη Πατερούλη, της θνητής Παρθένου που γέννησε τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα που παίρνει τη μορφή περιστεριού, απαγόρευσε την καύση και βύθιση κι επέβαλε την ταφή στο χώμα – λόγω ίσως του Ιουδαϊσμού που, πολύ ορθά, λέει πως το σώμα μας είναι πλασμένο από πηλό, δηλαδή χώμα και νερό.
Η ταφή, μα και η καύση, πιο πολύ, εφαρμοζόταν στην Αρχαία Ελλάδα.
Η ταφή έχει το μειονέκτημα πως η επιφάνεια εδάφους είναι περιορισμένη και η Εκκλησία χρειάζεται, με την αύξηση πληθυσμού και συνεπώς των νεκρών, περισσότερα εδάφη για νεκροταφεία. Επιφανειακή ταφή σε αμμουδιά:
Η βύθιση επίσης έχει ένα σοβαρό μειονέκτημα. Το πτώμα μπορεί να έχει μικρόβια τα οποία ενδέχεται να μεταδοθούν στο νερό και από το νερό να πάνε σε άλλους ζωντανούς οργανισμούς. Γι’ αυτό στην Ινδία μόνο τα πτώματα ανθρώπων που θεωρούνται άγιοι ετοιμάζονται κατάλληλα και ρίχνονται στο νερό. Το πτώμα έχει ετοιμαστεί για βύθιση:
Ο Ινδουισμός είναι μια θρησκεία πολύ κοντά στη Φύση αφού όλες οι εκδηλώσεις της λατρεύονται σε ένα πλούσιο, φαντασμαγορικό πολυθεϊσμό. Τα σώματα των ανθρώπων συνίστανται στα 5 ριζώματα ή φυσικά στοιχεία – γη, ύδωρ, πυρ, αέρα και αιθέρα ή χώρο (όπως ο αιθέρας φαίνεται σε μας). Οπότε επιτρέπονται οι τρεις πρακτικές που αναλογούν στη γη, στο νερό και στη φωτιά. Επιτρέπουν και μια τέταρτη που είναι δημοφιλής για τους Πάρσι ή Ζωροάστρες: τα πτώματα αφήνονται ανέπαφα σε ορισμένα μέρη (αυλές ή πύργους) κι έρχονται όρνεα (του αέρα πλάσματα) και τα τρώνε.
Κύρια μέθοδος όμως είναι η καύση. Καθώς καίγεται το σώμα, ο χώρος του ενώνεται με τον περιβάλλοντα χώρο, ο αέρας του με τον αέρα, το νερό του εξατμίζεται στην υγρασία του αέρα και η γη του γίνεται στάχτη.
Η φωτιά αντιπροσωπεύει τη μετασχηματιστική ενέργεια του θεού Shiva.
Η (ταφή στη) γη αντιπροσωπεύει τη Θεά μητέρα Bhūmi ή Pṛthivī που ενεργεί ώστε να φυτρώνουν οι σπόροι. Η επιφάνεια του εδάφους συνδέεται με τον Θεό Μπραχμά. Μα και η γη έχει μετασχηματιστική ενέργεια καθώς μετατρέπει σπόρους σε φυτά και δέντρα.
Το νερό συνδέεται με τον Θεό Vishnu. Το νερό επίσης μετασχηματίζει καθώς διαλύει πράγματα και σώματα ή συγκολλά ουσίες.
Έτσι όλες οι μεγάλες θεότητες και κυρίως η Τριάδα Vishnu, Brahmā και Shiva, ικανοποιούνται καθώς η δύναμη τους συμμετέχει στην τελετή.
Η καύση θεωρείται η πιο ικανοποιητική – έτσι όπως την ανέλυσα πιο πάνω. Μα, επίσης, οι εγγενείς ακαθαρσίες του σώματος καίγονται μαζί και όποια μικρόβια. Οι στάχτες φυλάσσονται ή θάβονται ή ρίχνονται στο νερό, ανάλογα με το τοπικό έθιμο ή την τελευταία επιθυμία του νεκρού.
Στο τέλος κάθε τελετής, όπως στα χριστιανικά μνημόσυνα δίνονται κόλλυβα στους συγγενείς και οικείους, στον Ινδουισμό παρασκευάζονται μπαλάκια με ρύζι (piṇḍa) που διαμοιράζονται σε συγγενείς και οικείους μα επίσης αφήνονται στον ανοιχτό χώρο για τα πετεινά του ουρανού και για τα σκουλήκια και μυρμήγκια της γης.
