Τάκης Θεοδωρόπουλος
Αλήθεια, πού είναι όλοι αυτοί οι διανοητές της Aριστεράς, οι λαλίστατοι κατά τα άλλα; Γιατί δεν καταθέτουν, έστω και ένα ελάχιστο μέρος της λογιότητάς τους και της σοφίας τους στην υπαρξιακή αγωνία του πολιτικού χώρου τον οποίον υπηρέτησαν με συνέπεια τόσα χρόνια; Πού είναι οι καλλιτέχνες, τραγουδιστές, ηθοποιοί και λοιποί διασκεδαστές; Τόσα χρόνια, δεν έχαναν ευκαιρία για να οργανώσουν συναυλίες, υποστηρίζοντας τους πάσης φύσεως αναξιοπαθούντες. Γιατί δεν οργανώνουν μια συναυλία στο Σύνταγμα για τον λαβωμένο ΣΥΡΙΖΑ και, επί τη ευκαιρία, για τον παραπλανημένο λαό; Πού είναι εκείνοι οι καιροί που η Aριστερά ηγεμόνευε στα «γράμματα και στις τέχνες»; Τότε που, αν ήθελες να αναγνωρισθείς ως διανοούμενος, συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός ή τραγουδιστής, έπρεπε να δηλώσεις αριστερός; Πώς είναι δυνατόν αυτές οι ιδέες να έμειναν ορφανές από ταγούς που μέχρι πριν από μερικά χρόνια ασκούσαν ιδεολογική τρομοκρατία στο μικρό πνευματικό χωριό της Ελλάδας; Θα μου πείτε υπάρχουν η Ακρίτα, ο Κραουνάκης, ο Ξυδάκης, ο Μιθριδάτης και κάτι συνδικαλιστές του θεάματος. Από το ολότελα. Θυμάστε πως όταν είχε έρθει ο Ολάντ, ο Τσίπρας του είχε κάνει το τραπέζι με γαρνιτούρα τον εκπρόσωπο του καλλιτεχνικού κόσμου Λάκη Λαζόπουλο; Κάπου διάβασα ότι αυτός ο ίδιος δήλωσε τώρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «έσκασε σαν καρπούζι». Δεν αμφιβάλλω ότι τους επόμενους μήνες θα έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε πολλά πονήματα για την αποτίμηση του καταποντισμού. Κοινωνιολογικές αναλύσεις για την ομίχλη που θολώνει το μυαλό των ψηφοφόρων, για τον συντηρητισμό των μεσαίων στρωμάτων, για τους κυρ Παντελήδες που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους την μπέλα βίστα της μεγάλης Ιστορίας.
Η Aριστερά έχασε την ηγεμονία της στον πνευματικό κόσμο της χώρας. Πριν χάσει τις εκλογές και την πρόσκαιρη πολιτική της εξουσία, έχασε τη μάχη των ιδεών. Η τελευταία της προσπάθεια ήταν η επένδυση στο νέο προλεταριάτο, στους μετανάστες. Η Ελλάδα τούς χρειαζόταν για να εμπλουτισθεί πολιτισμικά και να λύσει το δημογραφικό της, υποτίθεται. Η Aριστερά στις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης είχε μετατρέψει τη μέση και την ανώτατη εκπαίδευση σε μηχανές αναπαραγωγής της ιδεολογίας της. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια ο χαρακτηρισμός ενός διανοούμενου ως φιλελεύθερου τον οδηγούσε στα Τάρταρα της απαξίας. Αν μάλιστα ήσουν και αντικομμουνιστής, τότε έπαιρνες εισιτήριο για τα γκουλάγκ της χλεύης. Η Αριστερά, μαζί με την υπόσχεση «ενός άλλου κόσμου», έχασε και τις ιδέες της. Και μαζί με τις ιδέες της έχασε και το μονοπώλιο του πνευματικού κόσμου. Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτές οι ιδέες δεν αντέχουν σε συνθήκες ανταγωνισμού. Δεν ξέρω αν η κοινωνία άλλαξε. Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι άλλαξαν οι όροι του πνευματικού διαλόγου στη χώρα. Πάρτε για παράδειγμα τον Σαββόπουλο. Δεν του επιτέθηκαν οι συνάδελφοί του. Του επιτέθηκαν οι τυχάρπαστοι.
Πηγή: Καθημερινή
