1. Επανέρχομαι ξανά και ξανά στο ερώτημα που αφορά την ταυτότητα διότι μου φαίνεται το πιο σημαντικό ζήτημα στη ζωή. Τίποτα δεν θα γίνει κατανοητό και κανείς δεν θα ευτυχήσει πραγματικά, αν δεν βρει την απάντηση στο ερώτημα ή αν δεν βρει την ορθή προσέγγιση για την απάντηση. Και μπορεί να υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις και πολλές διατυπώσεις, μα η τελική ενουσία πρέπει να είναι μια.
Η παιδεία μας είτε στην ανατροφή μας στο σπίτι όπου μεγαλώνουμε είτε στα σχολεία όπου μαθητεύουμε είναι απελπιστικά ελλιπής στον τομέα αυτόν – δεν ενδιαφέρεται καθόλου. Μας ξεναγεί και πληροφορεί για πολλά χρήσιμα πράγματα στη ζωή και στον κόσμο γύρω μας, μα αγνοεί τον εσωτερικό κόσμο μας, τον αληθινό εαυτό μας.
2. Είναι παράδοξο και φοβερά αντιφατικό να γνωρίζουμε τόσα και τόσα πράγματα στο εξωτερικό μας περιβάλλον, να έχουμε εξερευνήσει τον βυθό των ωκεανών, τις απέραντες ερήμους, τις βαθύτερες ζούγκλες και τις κορυφές των βουνών, τη στρατόσφαιρα του πλανήτη και το διάστημα πέρα από το ηλιακό μας σύστημα, μα να μην έχουμε βρει τελικά και ικανοποιητικά τι είμαστε.
Επειδή δεν έχουμε την ικανοποιητική και βέβαιη απάντηση στο ποιοι ή τι είμαστε παραμένουμε αγχωμένοι και δυστυχισμένοι έστω κι αν σε πολύ ευνοϊκές συνθήκες εκτιναζόμαστε σε πολύ έντονη αγαλλίαση κι έξαρση, έστω κι αν έχουμε φήμη, πλούτο ή κι εξουσία. Καμιά κατάσταση ευτυχίας δεν διαρκεί. Ρυτιδώνεται, διαταράζεται, τσαλακώνεται τόσο εύκολα και γρήγορα με μια ριπή έγνοιας, θλίψης ή σωματικού πόνου που μας προσβάλλει απροσδόκητα.
3. Στην αρχαία Ινδία, η Βεδική Παράδοση διαχώριζε τη γνώση σε κατώτερη και ανώτερη. Κατώτερη ήταν η γενική πληροφόρηση για τον κόσμο και όλα όσα περιέχει, για τα υλικά φαινόμενα και τις μεταξύ τους σχέσεις, για τα επαγγέλματα και τις δραστηριότητες των ανθρώπων. Ανώτερη (ήταν και είναι) η γνώση του αληθινού Εαυτού, η γνώση που οδηγεί στην Αυτογνωσία. Τυχερός ήταν ο νέος που έβρισκε τέτοιο δάσκαλο. Λίγοι ήταν και τότε τέτοιοι δάσκαλοι και, ως φαίνεται, πολύ λιγότεροι σήμερα καθώς η γνώση αυτή, η μέθοδος και διδασκαλία που σχετίζεται με αυτήν, υποχώρησε στην αφάνεια μετά από την αυξανόμενη αδιαφορία των ανθρώπων και τις επιθέσεις που δέχτηκε από τις επιθυμίες για αισθητήριες απολαύσεις και από τον αυξανόμενο ανορθολογισμό, δογματισμό και εξυπνακισμό.
4. Το ίδιο παρατηρείται και στη Δύση. Στην αρχαιότητα σοφοί όπως οι Πυθαγόρας και Πλάτων αναγνώριζαν και δίδασκαν την ανώτερη γνώση της Αυτοσυνειδησίας ή Αυτογνωσίας, κι άφηναν την κατώτερη στους σοφιστές κι άλλα κοινά σχολεία.
Κι εδώ η αυξανόμενη αδιαφορία και η εντεινόμενη επιθυμία για αισθητήριες απολαύσεις και άλλες επιδιώξεις στον κόσμο επισκίασαν την άλλη γνώση. Στις μέρες μας μένει μπόλικη φιλολογία, μια ευνουχισμένη φιλοσοφία, πάμπολλη θεωρία και φλυαρία και η αμυδρή ανάμνηση του αρχαίου ρητού «Γνώθι σ ’αυτόν»! Μα λείπει η πραγματική πρακτική γνώση.
Τι είναι «ο εαυτός» που πρέπει να γνωρίζω και πώς;
