Στις παραδόσεις των Αυστραλών Αβορίγινων πολλοί μύθοι μιλούν για την αρχέγονη Εποχή-του-Ονείρου altjura (ή djugurba, wongar…) οπότε έγιναν πολλά και θαυμαστά. Ένα από αυτά ήταν και η αθανασία του φεγγαριού.
Στην Αρχή της Δημιουργίας, όταν ο Κόσμος ήταν νέος και αθώος, υπήρχαν δυο μεγάλες μορφές, ο Φεγγάρης και ο Djabu, ο μικρός αγριόγατος με βούλες.
Ταξίδευαν μαζί σε όλη τη Γη και ζούσαν πιάνοντας ψάρια ή αυγά πάπιας, μαζεύοντας καρπούς και τη γλυκόριζα γιάμ, ή πολεμώντας με τα καγκουρό.
Τα γεράματα και ο φυσικός θάνατος ήταν ακόμα άγνωστα την εποχή εκείνη. Μα κάποια ώρα ένας λοιμός απλώθηκε από άκρη σε άκρη στο πρόσωπο της γης. Κάποιοι άνθρωποι σκότωσαν κι έφαγαν άλλα ζωντανά όντα – ενάντια στην εντολή του Πατέρα Θεού Baiame. Έτσι ο θάνατος εισήλθε στον κόσμο σηματοδοτώντας μια νέα εποχή.
Ο Φεγγάρης και ο Τζάμπου ένιωσαν πως ο θάνατος πλησίαζε. Έβαλαν αρωματικά φύλλα στη φωτιά προσπαθώντας να συνέλθουν με τον καπνό. Ανησυχούσαν πως αν πέθαιναν και οι δύο, κανείς δεν θα έμενε ζωντανός.
Ο Τζάμπου όντως πέθανε.
Μα ο Φεγγάρης επέζησε διότι ήταν έξυπνος και είχε μεγάλη απαντοχή. Ήταν ο ίδιος θεραπευτής, έστω κι αν δεν κατόρθωσε να σώσει τον φίλο του. Προσπάθησε χρησιμοποιώντας όλες τις πρακτικές που γνώριζε, μα ο Τζάμπου δεν είχε σθένος και πεποίθηση πιστεύοντας πως τίποτα δεν μπορούσε να τον σώσει κι αφέθηκε στη δύναμη του θανάτου. Ο Φεγγάρης προσπάθησε να τον επαναφέρει μα δεν έγινε τίποτα. Ο Τζάμπου έμεινε νεκρός.
Όμως ο Φεγγάρης ήξερε μια μέθοδο με την οποία μπορούσε να αναστηθεί. «Ευτυχώς έχω αυτή τη γνώση κι έτσι θα έχω καινούριο σώμα».
Οι άνθρωποι όμως πείστηκαν πως ο θάνατος είναι αναπόφευκτος και αμετάκλητος μαθαίνοντας τον θάνατο του Τζάμπου. Έτσι παγιδεύτηκαν στην πεποίθηση πως το σώμα τους θα πέθαινε μα δεν θα αποκτούσαν καινούριο. Κι έτσι γινόταν: με τον θάνατο το πνεύμα έμενε ζωντανό στον πέρα κόσμο μα το σώμα χανόταν για πάντα.
Με τον καιρό, πέθανε και ο Φεγγάρης. Και οι άνθρωποι τον είδαν να πεθαίνει στον ουρανό. Μα σε τρεις μέρες ξαναφάνηκε με νέο σώμα λαμπερό σαν το παλιό. Και όλοι χάρηκαν. «Όντως είναι μεγάλος θεραπευτής!»
Σκέφτηκαν πως και οι ίδιοι θα μπορούσαν να είναι σαν τον Φεγγάρη. Να πεθαίνουν και σε τρεις μέρες να ανασταίνονται με νέο λαμπρό σώμα. Αλλά παρασύρθηκαν από τον Τζάμπου που δεν είχε πίστη. Έτσι ακολούθησαν το παράδειγμά του. Το πνεύμα τους ξεπερνούσε τον θάνατο μα το σώμα τους δεν μπορούσε να ξαναγεννηθεί το ίδιο και να ξαναζήσει στη γη.
