Το αφήγημα προέρχεται από την Ιαπωνία του 18ου αιώνα. Το έχω, όπως πολλά άλλα, πολύ καιρό στις σημειώσεις μου. Καιρός είναι να δημοσιοποιηθεί ευρύτερα.
Την εποχή εκείνη ως και τα μέσα του 19ου αιώνα υπήρχαν οι σχολές Σαμουράι, όπου η εκπαίδευση του πολεμιστή στα όπλα συνδυαζόταν με τη διδασκαλία Ζεν (=Βουδισμός) και τον διαλογισμό. Στα τέλη του 19ου αιώνα υπήρχαν μόνο στρατιώτες πια.
Το αφήγημα προέρχεται από τη σχολή του μεγάλου δασκάλου Hakuin Ekaku (1689-1769) o οποίος αφού μελέτησε με διάφορους δασκάλους κατέληξε στα 33 του να γίνει ηγούμενος του Shonji και αργότερα του Ryutakuji.
Ένας μαθητής του τον ρώτησε πού θα πήγαινε όταν θα πέθαινε. Ο Χάκουιν είπε ‘Πού θες να ξέρω;’ Με έκπληξη ο μαθητής είπε ‘Μα είσαι ο ηγούμενος, μεγάλος δάσκαλος Ζεν!’ Ο δάσκαλος απάντησε ‘Ναι, βέβαια. Μα όχι πεθαμένος.’
Πολλά χρόνια νωρίτερα ήρθε για να μαθητεύσει κοντά στον Χάκουιν ο πολεμιστής Nobushige και ρώτησε αν υπάρχει αληθινά παράδεισος και κόλαση.
‘Ποιος ρωτάει;’ ανταπάντησε ο δάσκαλος κοιτώντας τον ανέκφραστος.
‘Είμαι σαμουράι!’ είπε ο πολεμιστής με περηφάνεια.
‘Σαμουράι, εσύ;’ Ρώτησε ο δάσκαλος με έκδηλη περιφρόνηση. ‘Με τέτοια φάτσα ποιος άρχοντας θα σε έπαιρνε στον στρατό του;’
Ο πολεμιστής θύμωσε κι έβαλε το χέρι στη λαβή του κατάνα του – έτοιμος να το τραβήξει από τη θήκη του .
‘Χα!’ είπε κοροϊδευτικά ο Χάκουιν. ‘Έχεις και σπαθί! Φαίνεται τόσο σκουριασμένο, αναρωτιέμαι αν θα μπορέσει να με γρατζουνίσει.’
Τότε ο Nobushige έσυρε έξω το σπαθί.
Χωρίς να κουνηθεί ‘Εδώ τώρα ανοίγουν οι πύλες της κόλασης!’ είπε ατάραχος ο Χάκουιν.
Ακούγοντας τα λόγια, βλέποντας την ηρεμία του δασκάλου και τη δική του ταραχή, ο σαμουράι έσπρωξε πίσω στη θήκη του το σπαθί και γονάτισε.
‘Και τώρα’, είπε στον ίδιο τόνο ο δάσκαλος, ‘ανοίγουν οι πύλες του παραδείσου.
