Ένας δερβίσης βρέθηκε σε μεγάλη οικονομική δυσχέρεια. Στη στεναχώρια του άφησε τον δαίμονα να τον παρασύρει σε πράξη εγκληματική. Πήγε κι έκλεψε έναν ασημένιο δίσκο από το σπίτι του πιο στενού του φίλου. Μετά πιάστηκε καθώς προσπαθούσε να τον πουλήσει και φυσικά κλείστηκε στη φυλακή να δικαστεί.
Στο δικαστήριο ο δικαστής, δίχως τον παραμικρό οίκτο, διέταξε να του κόψουν το χέρι, όπως ορίζει το Κοράνι. Το θεώρησε πολύ μεγάλο έγκλημα και γιατί ο κλέφτης ήταν δερβίσης αλλά και γιατί έκλεψε από τον καλύτερό του φίλο. Αλλά τότε ο φίλος έπεσε στα γόνατα και παρακάλεσε το δικαστή να δείξει επιείκεια λέγοντας ότι χαρίζει το δίσκο στο φίλο του.
Ο Καδής όμως ήταν ανένδοτος: “Ο νόμος είναι νόμος και πρέπει να εφαρμοσθεί.”
“Σωστά!” απάντησε ο δερβίσης που ήταν κι αυτός νομομαθής. “Υπάρχει όμως και ο νόμος που λέει πως είναι ασυγχώρητο έγκλημα να αγγίξεις και να αφαιρέσεις ό,τι είναι ιερή κληρονομιά. Μα ο δίσκος και το χέρι μου είναι τώρα ιερή κληρονομιά.”
Ο Καδής γέλασε και του έδωσε χάρη αλλά πριν τον αφήσει να φύγει τον άρχισε στις επιπλήξεις. “Βρε συ, μες από τόσο κόσμο τον καλύτερό σου φίλο βρήκες να κλέψεις!”
“Καδή μου”, αποκρίθηκε ο δερβίσης, “αν έκλεβα άλλον, όχι φίλο, τι θα πάθαινα τώρα; Γι’ αυτό υπάρχει το αρχαίο γνωμικό: Πρώτα πάντα να στρέφεσαι στο φίλο σου και μη χτυπάς την πόρτα του εχθρού σου. Γι’ αυτό επίσης λένε: Σε δυσκολία μη διστάζεις. Πάρε τη γούνα από το φίλο σου και το πετσί απ’ τον εχθρό σου.”
(Σούφι. Μα την ίδια ιστορία βρίσκουμε και στα καμώματα του Νασρεντίν Χότζα.)
