Οι Αβορίγινες της Αυστραλίας, όπως είδαμε παλαιότερα στο Μ5: Κοσμογονία στην Ονειρο–εποχή (Αυστραλίας), πίστευαν πως ο δικός μας θεός Ήλιος ήταν θηλυκού γένους – η Μητέρα-ήλιος που με το φως της θυγατέρας της Ηλιογέννητης, έδωσε ζωή και τάξη στη γνωστή μας πλάση την Εποχή της Ονειροπλασίας.
Η δημιουργία έγινε στην Ονειροπλασία, Εποχή Ονείρου, όπως την έλεγαν (Dreamtime). Όπως το φυτό ή δέντρο αφήνει την εικόνα του αθέατη μα ζωντανή μέσα στον σπόρο, ώστε να ξαναβλαστήσει και να εκδηλωθεί, έτσι και οι ενέργειες των θεοτήτων, ημιθέων και ηρώων, άφησαν το αποτύπωμά τους στον υλικό κόσμο μας ως βουνά και πεδιάδες, ποτάμια και λίμνες, φαινόμενα και δονήσεις, όλα συμβολικά των αθέατων, ανεπίγνωστων δυνάμεων.
Αυτό το αποτύπωμα, η δόνηση και εικόνα, λέγεται jiva ή guruwari «σπόρος δύναμης».
Πολλοί ήρωες-δημιουργοί ενσαρκώθηκαν σε Δυνάμεις ή Στοιχεία της Φύσης. Μερικοί κουράστηκαν, εξαντλήθηκαν, βυθίστηκαν στη γη. Άλλοι γύρισαν στους αιθέρες στον Ουρανό. Άλλοι συνέχισαν να φροντίζουν τον κόσμο.
Όταν ο κόσμος ήταν ακόμα νέος, η Μητέρα-ήλιος αποκύησε τη θυγατέρα της που ήταν ένα σώμα φωτός και λαμπρότητας. Ζούσαν και οι δύο στη Δύση, κάτω από τη γη, αρχικά. Βαθύ σκοτάδι κάλυπτε όλον τον κόσμο.
Όταν μερικές γυναίκες δοκίμασαν να χαϊδέψουν το νεαρό κορίτσι, έκαψαν τα δάχτυλά τους.
«Είμαστε ο Ήλιος της Ονειροπλασίας», εξήγησε η Μητέρα. «Εγώ δεν μπορώ να βγω έξω, πάνω από τον κόσμο. Είμαι πολύ δυνατή. Αν έβγαινα και κοιτούσα, θα έκαιγα τα πάντα. Μα η θυγατέρα μου θα ανεβαίνει και θα δίνει φως».
Όταν όντως η Ηλιογέννητη ανέτειλε, το βαθύ σκοτάδι διαλύθηκε. Ο κόσμος φωτιζόταν και τα πλάσματα ζωντάνεψαν σε δράση ανάλογα με τη φύση τους. Έτσι γίνεται κάθε μέρα: ο κόσμος φωτίζεται και ξυπνά.
Μα όταν η Ηλιογέννητη φτάνει στο ζενίθ, θυμάται τη μητέρα που περιμένει, που περιμένει μόνη στην άλλη άκρη, κάτω από τη γη, και αρχίζει να κατεβαίνει. Γλιστρά βαθμιαία και χάνεται κάτω από τη γη, ενώνεται πάλι με τη Μητέρα της και το σκοτάδι καλύπτει πάλι τον κόσμο.
Υπάρχουν τ’ άστρα και η Σελήνη μα ακόμα και με τη πανσέληνο το φως είναι λιγοστό. Έτσι κι αλλιώς όλα τα πλάσματα χρειάζονται ανάπαυση. Έτσι όλα κοιμούνται και αναπληρώνουν τη ξοδεμένη ενέργειά τους.
Με την ανατολή, το φως έρχεται πάλι καθώς η Ηλιογέννητη ανεβαίνει σιγά σιγά στον ουρανό δίνοντας πάλι ενέργεια και ζωή στον κόσμο.
Και η Ονειροπλασία συνεχίζει.
Λέγεται Όνειρο κι Εποχή Ονείρου γιατί η πλάση όλη με όλα τα πλάσματά της είναι το όνειρο της Παντοδυναμίας, της άγνωστης εκείνης Πρώτης Αρχής που έβαλε σε κίνηση όλες τις δυνάμεις, που είναι και οι δυνάμεις της Φύσης, που δημιουργούν, συντηρούν και καταλύουν.
Το Όνειρο είναι και μέσα στον άνθρωπο, όχι μόνο όταν κοιμάται, μα και όταν είναι ξύπνιος. Χρειάζεται μεγάλη θέληση και δύναμη να βγει από το δίχτυ των δικών του ονείρων.
