Ο Ramana Maharshi, Ινδός σοφός του 20ού αιώνα (1879-1950), δεν είχε σύστημα φιλοσοφίας ή διδασκαλίας. Πάντα μιλούσε λίγο. Η διδασκαλία του ήταν απλές απαντήσεις σ’ ερωτήσεις οπαδών ή επισκεπτών ή εξηγήσεις γεγονότων και φαινομένων. Τα λόγια του πάντα κατευθύνονταν προς και ήταν σχετικά με συγκεκριμένα άτομα.
Κάποτε ο Σουάμι Yogananda, που είχε πολλούς οπαδούς στις ΗΠΑ, τον ρώτησε τι πνευματική διδασκαλία μπορούσε να δοθεί για την ανύψωση τόσου κόσμου. Ο Μαχάρσι του είπε: «Η καθοδήγηση εξαρτάται από τον χαρακτήρα, τη διάθεση και την πνευματική ωριμότητα του συγκεκριμένου ατόμου. Δεν υπάρχει μαζική καθοδήγηση».
Μια μέρα που έψελναν κάποιον ύμνο ο ίδιος και μερικοί οπαδοί, ήρθε στο ashram ένας ξένος. Δεν ήθελε να διακόψει τη δραστηριότητα, έτσι έστειλε ένα σημείωμα στον γκουρού, «Πώς θα είναι το μέλλον μου;»
Ο Μαχάρσι απάντησε μέσω ενός οπαδού του: «Πες του πως το μέλλον του θα είναι ακριβώς σαν το παρόν του».
Μετά εξήγησε στους οπαδούς κοντά του.
«Έχουμε μια λαθεμένη αντίληψη για τον χρόνο, για το μέλλον. Το μέλλον έρχεται και φεύγει χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Το μέλλον είναι τώρα, πριν γίνει παρελθόν. Κάθε στιγμή! Μα εμείς περιμένουμε να περάσει το τώρα και μετά θα φτάσουμε κάπου, θα ολοκληρώσουμε την όποια επιδίωξη, μη βλέποντας πως αυτή πορεία δεν έχει τέλος αφού πάντα κάτι νέο παρουσιάζεται. Το τώρα είναι η αιωνιότητα, εκείνο που επιθυμούμε!».
