Ήταν η μεγάλη γιορτή, παρέλαση και παράσταση – η Μέρα Νίκης στη Μόσχα της Σοβιετικής Εποχής με ηγέτη τον Λεονίντ Μπρέζνιεφ.
Μέσω των δικών του μάγων χριστιανών και σαμάνων από την Σιβηρία κατόρθωσε να φέρει ως τιμώμενους ξένους στην παρέλαση τις ψυχές του Μεγαλέξανδρου, του Ιούλιου Καίσαρα και του Ναπολέοντα, έτσι που αυτοί οι πασίγνωστοι στρατηλάτες να θαυμάσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις της Σοβιετικής Ένωσης.
Ενθουσιασμένος, ο Αλέξανδρος πρώτος εκφωνεί:
“Σύντροφε Μπρέζνιεφ, με τέτοιο στρατό στις διαταγές μου θα είχα κατακτήσει όλη την Ασία’’
Ο παρασημοφορημένος ηγέτης έσκασε ένα χαμόγελο αυταρέσκειας και κατέβασε (εις υγείαν) ένα ποτηράκι βότκα.
Πέρασαν τα τανκς και τα κανόνια και στον ουρανό άστραψαν και σφύριξαν τα μαχητικά.
“Σύντροφε Μπρέζνιεφ”, είπε ο Καίσαρας έκθαμβος: “Με τέτοια όπλα θα κατακτούσα τον κόσμο. Μπράβο σας!’’
Πάλι ο λαμπρός ηγέτης χαμογέλασε αυτάρεσκα και ρούφηξε (εις υγείαν) το ποτηράκι του.
Ο Ναπολέων δεν έλεγε τίποτα. Είχε βέβαια δει τη μεγαλειώδη παρέλαση κάτω στη λεωφόρο και τα μαχητικά στον ουρανό. Μα φαινόταν απορροφημένος σ’ ένα φύλλο της Πράβδα.
Ο Μπρέζνιεφ έβηξε, ζητωκραύγασε και χειροκρότησε για να ελκύσει την προσοχή του Γάλλου. Εκείνος τελικά γύρισε και τον κοίταξε με απερίγραπτο θαυμασμό.
“Σύντροφε Μπρέζνιεφ, αν είχαμε τέτοια εφημερίδα στην εποχή μου, κανείς δεν θα μάθαινε πως έχασα τη μάχη του Βατερλώ!’’
