Στη μυθολογία των Μαορί (Νέα Ζηλανδία), Rangi είναι ο Ουρανός και Papa η κόσμος: ή, Ranginui “Μέγας Ουρανός” και Papatuanuku “κόσμος χωρισμένος” ή “Μητέρα Γη”. Η υπόνοια είναι πως η Γη χωρίστηκε ή εκδηλώθηκε/εκπορεύτηκε από τον Ουρανό.
Αρχικά οι δυο ήταν σφιχταγκαλιασμένοι: η Κόσμος στην αγκαλιά του Ουρανού και ο Ουρανός μέσα στην αγκαλιά της Κόσμου (Εδώ διευκρινίζω πως υπάρχουν πολλές και διαφορετικές εκδοχές της κοσμογονίας. Ακολουθώ μια που φαίνεται να είναι ίσως η αρχαιότερη).
Το ενωμένο ζεύγος είναι η πηγή όλων των πλασμάτων στη δημιουργία. Από αυτό γεννήθηκαν πολλά παιδιά (ως και 70 σε μια εκδοχή!) τα οποία (όλα αρσενικά) ζούσαν μέσα στο ζευγάρι, στο σκοτάδι των κοιλοτήτων του που ήταν το σκοτάδι που τύλιγε και το ζευγάρι. Κουρασμένα από τη συνεχή σκοτεινιά τα παιδιά συσκέφθηκαν τι να κάνουν. Ο πιο ορμητικός Tu-matauenga είπε να σκοτώσουν τους γονείς. Μα τελικά επικράτησε η γνώμη του Tane-mahuta, που αργότερα θα ήταν ο Πατέρας των δασών (και όσων περιέχονται στα δάση), να τους χωρίσουν. Μόνο ο Tawhiri-ma-tea διαφώνησε γιατί (= Πατέρας των ανέμων και θυελλών αργότερα) κατάλαβε πως θα ανατρεπόταν η δική του εξουσία.
Ένας μετά τον άλλο δοκίμασαν να χωρίσουν το ζευγάρι μα απέτυχαν: o Rongο-ma-Tane, Πατέρας της γεωργίας και της τροφής, ο Tangaroa, Πατέρας των Ιχθύων και ερπετών, ο Tu-matauenga, Πατέρας των άγριων πολεμόχαρων. Τελικά ο Tane-mahuta με το κεφάλι στηριγμένο στη μητέρα και με τα πόδια να σπρώχνουν τον πατέρα κατάφερε να τους χωρίσει ενώ εκείνοι με κραυγές και βογγητά χωρίστηκαν.
Και τότε μαζί με το σκοτάδι παρουσιάστηκε και το φως. Μαζί με το φως τώρα υπάρχει άπλετος χώρος να κινούνται τα πλάσματα. Όλοι έμειναν με τη Μητέρα Γη. Και μέσα της αγέννητος έμεινε ο Ruaumoko και οι κινήσεις του στην κοιλιά της προκαλούν τους σεισμούς και τις εκρήξεις των ηφαιστείων.
Μα ο Tawhirimatea θυμώνει και θλίβεται που χωρίστηκαν οι γονείς. Πετά στον Ουρανό κι εκεί παράγει τα δικά του παιδιά – ανέμους, θύελλες, σύννεφα, ομίχλες, καταιγίδες, τυφώνες κτλ., στέλνοντας έναν άνεμο σε καθεμιά από τις 4 κατευθύνσεις. Με τις λεγεώνες των παιδιών του επιτίθεται στα αδέρφια του καταστρέφοντας δέντρα και βλάστηση, μαστιγώνοντας λίμνες και ωκεανούς και ξεσηκώνοντας σύννεφα σκόνης παντού. Τα ψάρια καταφεύγουν στις θάλασσες και τα ερπετά στα δάση. Όλοι είναι τρομαγμένοι – εκτός του Tu-matauenga ο οποίος δεν φοβάται και δεν υποχωρεί: αυτός αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους.
Κάποια ώρα, όμως, συνεννοούνται μεταξύ τους και ακολουθεί ειρήνη.
Μα στο μεταξύ ο Tumatauenga περιφρόνησε τα αδέρφια του που υποχώρησαν στον Tawhirimatea και ο Tanemahuta προμήθευσε σε κείνον και τους απογόνους του (=ανθρώπους) δίχτυα και παγίδες και άλλα μέσα να μπορεί να πιάνει ψάρια, ερπετά, ζώα και πουλιά και να τρέφεται.
Ο Tanemahuta βρήκε τα άστρα, το φεγγάρι και τον ήλιο και τα έριξε ψηλά να στολίσει τον Πατέρα Ουρανό.
Οι βροχές είναι τα δάκρυα του Ουρανού για την αγαπημένη του Γη και οι υδρατμοί από τα νερά και τα δάση είναι οι στεναγμοί της Γης για τον αγαπημένο της Ουρανό.
