Για την πολύπαθη ΔΕΗ γράψαμε στο παρελθόν. Ο Πύλαρος στο Ε617 Κρατική ΔΕΗ πάλι αναφέρει την αποκρατικοποίηση αρκετών τομέων που σχεδίαζε η νεοεκλεγείσα Νεοδημοκρατική κυβέρνηση (Ιουλ. 2019). Ο Νικόδημος στο Ε552 Δαιμονισμένη ΔΕΗ περιγράφει την κατολίσθηση της ισχυρότερης εταιρίας της χώρας από κερδοφορία, μικρή έστω με 91 εκμ. κέρδη το 2014 σε ζημιά 103 εκμ. το 2015 χάρη στην ανικανότητα της τσιπρικής κυβέρνησης και των παλαβών πειραματισμών της (Λαφαζάνης, Σκουρλέτης και, φυσικά, ο των Οικονομικών, Βαρουφάκης). Οι πειραματισμοί και διορισμοί και συνδικαλισμοί συνεχίστηκαν ως την θεόπεμπτη αλλαγή της κυβέρνησης. Ήταν μια παράξενη συνέχεια της αρχικής πολιτικής του 1950 όταν ιδρύθηκε η ΔΕΗ ως μοναδικός και μονοπωλιακός παραγωγός ενέργειας.
Πολύ ορθά η ΔΕΗ ιδρύθηκε το 1950 για να είναι ο μοναδικός παραγωγός ενέργειας κι έτσι προωθητής της εκβιομηχάνισης της χώρας. Σύντομα δε απορρόφησε όλες τις ιδιωτικές εταιρείες που λειτουργούσαν τοπικά στη χώρα.
Έτσι, χάρη στην εμμονή τότε των καπιταλιστών Αμερικανών (σχέδιο Μάρσαλ), η ΔΕΗ έγινε κρατικό (= κομμουνιστικό!) μονοπώλιο. Και βέβαια, βαθμιαία, ο συνδικαλισμός γιγαντώθηκε για να στραφεί από την εξυπηρέτηση των αναγκών της Πολιτείας στην εδραίωση προνομίων για του εργαζόμενους. Και αυτή την τακτική μιμήθηκαν όλες οι ΔΕΚΟ μεταλλαγμένες πια σε κυψέλες κηφήνων – κομπανίες διορισμένων κομματόσκυλων
Το 2018 ο ισολογισμός έκλεισε με ζημιές 903,7 εκμ. και υπήρχαν απλήρωτοι λογαριασμοί ύψους 2,7 δις που είναι το μισό του τζίρου της ΔΕΗ!
Οι Αναρχοαριστεροί τσιπριστές δεν ήθελαν καμιά «Μικρή ΔΕΗ» διότι θα διαλυόταν το μονοπώλιο και θα έπαυε η ΔΕΗ να είναι ισχυρό εργαλείο για τσιπρικές πολιτικές (και διορισμούς και άλλες ατασθαλίες).
Η ισχυρή αυτή εταιρεία είχε φτάσει στο χείλος του γκρεμού χρεοκοπίας το 2019 όταν ήρθε η αλλαγή κυβέρνησης. Κι εδώ αντιγράφω από άρθρο του Π. Λάμψια «Από το χείλος της καταστροφής…»
Ευτυχώς το μοιραίο απετράπη όχι από τύχη, αλλά διότι μετά την κυβερνητική αλλαγή του 2019 επικράτησε ο ορθολογισμός και η αναζήτηση λύσεων με βάση τους κανόνες που ισχύουν στον δυτικό κόσμο και όχι στη Λατινική Αμερική. Ο τότε αρμόδιος υπουργός Κωστής Χατζηδάκης δεν έβαλε κάποιο κομματάρχη του στη διοίκηση της ΔΕΗ, αλλά αναζήτησε και βρήκε ένα άξιο πρόσωπο που δημιούργησε μια ομάδα σωτηρίας για την επιχείρηση. Δύο χρόνια μετά, μπορεί κανείς να πει με ασφάλεια πως όχι μόνο σώθηκε η εταιρεία, αλλά αποτελεί και παράδειγμα επιτυχίας. Δύο αριθμοί αρκούν για να περιγράψουν το πριν και το μετά. Η κεφαλαιοποίηση της εταιρείας την άνοιξη του 2019 ήταν λίγο πάνω από τα 300 εκατ. ευρώ και σήμερα αγγίζει τα 4 δισ. Η διοίκηση υπό τον κ. Γ. Στάσση δεν έμεινε στα προφανή, καθώς εκτός των άλλων φρόντισε να θωρακίσει την εταιρία για το ενδεχόμενο μιας ενεργειακής κρίσης, η οποία εντέλει ήρθε με σφοδρότητα και ουδείς μπορεί να προβλέψει ακόμη πότε θα τελειώσει. Η άντληση φθηνών κεφαλαίων από την αγορά την ώρα που υπήρχε άφθονη προσφορά, ο αναπροσανατολισμός σε πράσινη τεχνολογία παραγωγής και ο εκσυγχρονισμός των υπηρεσιών της από τη συνεργασία με τη Microsoft δείχνουν προφανώς ότι λύσεις υπάρχουν, αρκεί να τις αναζητήσει κανείς στον σωστό χρόνο. Τα κροκοδείλια δάκρυα του ΣΥΡΙΖΑ περί δήθεν ξεπουλήματος δεν έπεισαν ούτε καν τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ, που φαίνεται ότι, αφού είδαν την καταστροφή να τους πλησιάζει επικίνδυνα, κατάλαβαν έστω και αργά το συμφέρον των εργαζομένων που εκπροσωπούν. (Καθημερινή 20/11/21).
