Έχω γράψει αρκετά στο παρελθόν για τις ανυπόστατες προπαγανδιστικές κατηγορίες των Αμερικανών και Βρετανών κατά της Κίνας. Για την κινεζική καταπίεση στη Μογγολία, στο Θιβέτ, στο Χονγκ Κονγκ και στους Ουιγκούρ. Είχαμε και την ανησυχητική εξαφάνιση της πρωταθλήτριας τενίστριας.
Τώρα οι Αμερικανοί και τα σκυλάκια τους (Βρετανοί κ.α.) θα μποϋκοτάρουν τους Ολυμπιακούς στο Πεκίνο. Η Γαλλία το ξεκαθάρισε πως δεν θα ακολουθήσει τη γραμμή Μπάιντεν την οποία θεωρεί προπαγάνδα.
Και είναι σε μεγάλο βαθμό προπαγάνδα όχι για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην αχανή χώρα, μα διότι αυτή η χώρα δείχνει τρομερή ανάπτυξη σε κάθε τομέα και απειλεί την πρωτοκαθεδρία των Αμερικανών στην παγκόσμια σκακιέρα. Ο George Soros απαξίωσε τον Κινέζο ηγέτη αποκαλώντας τον “πιο επικίνδυνο εχθρό” – πολύ ορθά.
Ναι, υπάρχει μια φούχτα αντιφρονούντων στην Κίνα (και στο εξωτερικό) που φωνασκούν για τις δημοκρατικές ελευθερίες, κυρίως της έκφρασης, μα πώς στην ευχή αγνοούμε τόσο επιπόλαια το 90% των Κινέζων (1,4 δις!) που νιώθουν ευχαριστημένοι με την απουσία αυτών των ελευθεριών; Οι προπαγανδιστές εντός κι εκτός αγνοούν την τεράστια προσπάθεια των τριάντα τελευταίων ετών που εξαφάνισε σχεδόν κάθε μεγάλη ανισότητα στην κινέζικη κοινωνία στην εκπαίδευση και δημόσια υγεία και κάθε μορφή φτώχειας με αυξημένα εισοδήματα, ενώ επέβαλε το κράτος δικαίου κτλ.
Είναι ηλίθιοι οι Κινέζοι στα εκατομμύριά τους; Μόνο οι λιγοστοί αντιφρονούντες έχουν ευαισθησία και νοημοσύνη; Πώς και δεν βλέπουν τις φοβερές καταπιέσεις των μειονοτήτων που βλέπουν οι Δυτικοί;
Μα οι Κινέζοι (η μεγάλη πλειοψηφία) βλέπουν και εμπειρώνται άμεσα τις προσπάθειες της κυβέρνησής τους, να ανυψώσουν το βιοτικό επίπεδο σε όλη τη χώρα και την καταπολέμηση της αμορφωσιάς μα και της πανδημίας – σε εκτυφλωτική αντίθεση με τις ανισότητες στην Αμερική που ασφυκτιά με άστεγους, με ανασφάλιστους, με αμόρφωτους, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα του κορωνοϊού.
Τι έχει μεγαλύτερη αξία; Το δικαίωμα να διαμαρτύρεσαι και να διαδηλώνεις με ταραχές, λεηλασίες και θανάτους ή να εξασφαλίζεις ένα ευπρεπές επίπεδο διαβίωσης για τις μάζες των πολιτών;
Η τρομερή πληθυσμιακή διαφορά μπορεί να εξηγήσει τις άλλες διαφορές σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μικροί πληθυσμοί μπορούν εύκολα κι επιπόλαια να κυβερνηθούν “δημοκρατικά”. Μα ακόμα κι αυτές οι χώρες με τα 20 και 30 ή 300 εκατομμύρια δείχνουν φοβερή κόπωση και η δημοκρατία μετατρέπεται σε αρρώστια διαφθοράς. Ένας τεράστιος πληθυσμός θα κυβερνιόταν πολύ πιο δύσκολα.
Επιπλέον, οι Κινέζοι έχουν τις δικές τους κομφουκιανές παραδόσεις. Πάντα επικρατούσε η ιδέα του καθήκοντος, όχι του δικαιώματος. Τα παιδιά προς τους γονείς (και το αντίθετο), οι εργαζόμενοι προς τους εργοδότες (και το αντίθετο), οι πολίτες προς τον Άρχοντα (και το αντίθετο).
Εμείς στη Δύση έχουμε μάλλον αποτρελαθεί με τα σαλπίσματα και τις τυμπανοκρουσίες περί δικαιωμάτων που καταπνίγουν τις λιγοστές φωνές για την εδραίωση των καθηκόντων!
