1. Οι άνθρωποι έχουν δύο απόψεις για το χρέος. Είναι πολλοί που απηχούν τη συμβουλή που δίνει ο Πολώνιος στον γιο του Λαέρτιο στο δράμα του Σέξπηρ, Άμλετ “Μήτε δανειστής μήτε δανειζόμενος να ’σαι!” κι απεχθάνονται κάθε ιδέα χρέους. Είναι πολλοί άλλοι επίσης που θεληματικά ζουν από ένα χρέος σε άλλο ζωή χαρισάμενη και δεν τους καίγεται καρφί – άσωτοι, έκλυτοι, σπάταλοι.
Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική, ως συνήθως, και μάλλον απρόσμενη.
Όλοι, χωρίς εξαίρεση, είμαστε καταχρεωμένοι αλλά δεν το ξέρουμε, δεν το συνειδητοποιούμε. Ούτε υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτό, εκτός του ότι δεν το γνωρίζουμε. Είναι μια διευθέτηση της Φύσης.
Πριν από έξι χιλιάδες χρόνια επινοήθηκε ο τροχός, ο οποίος βελτιώθηκε στα μισά της δεύτερης χιλιετίας ΠΚΧ (=προ της κοινής χρονολογίας = πΧ) και την ίδια προϊστορική εποχή εξημερώθηκε ο ίππος. Γύρω στο 1800 της ΚΧ ο Στήβενσον εφηύρε την ατμομηχανή, που χρησιμοποιήθηκε σε εργοστάσια, σιδηρόδρομους και πλοία. Την ίδια εποχή περίπου ο ηλεκτρισμός άρχισε να μπαίνει σε εφαρμογή ενώ στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ανακαλύφθηκε το πετρέλαιο, το οποίο σύντομα μπήκε σε χρήση και λίγο αργότερα ο Έντισον εφηύρε τον ηλεκτρικό λαμπτήρα. Τροχός, ατμομηχανή, ηλεκτρισμός, πετρέλαιο – αυτά είναι μερικά από τα αμέτρητα πράγματα που παίρνουμε ως δεδομένα σήμερα – πράγματα που χρωστούμε στην εργασία προγενέστερων ανθρώπων.
Είμαστε πολύ περήφανοι για τα επιτεύγματα των επιστημών και της τεχνολογίας μας και των χρηματοπιστωτικών κι εμπορικών συναλλαγών μας από τη μια στην άλλη άκρη του κόσμου. Ναι, αλλά πού θα βρισκόμασταν σήμερα, αν κανείς δεν είχε γράψει το βιβλίο Liber Abaci ‘Βιβλίο Υπολογισμού’ (1202), αφού είχε μελετήσει εξονυχιστικά την “Ινδική μέθοδο των μαθηματικών” που ήταν η μέθοδος των Αράβων εξαπλωμένη στη Βόρειο Αφρική μέχρι την Κόρδοβα της Ισπανίας;… Ο συγγραφέας ήταν ο Fibonacci, γιος ενός Ιταλού από την Πίζα που όμως εργαζόταν ως τελώνης στην Bejaia στο Αλγέρι. Αυτός έδωσε στην Ευρώπη το σύστημα αριθμών 1,2,3 κλπ και τους δεκαδικούς καταργώντας το βαρύ, δυσκίνητο σύστημα της Ρώμης Ι, ΙΙ, ΙΙΙ κλπ (ή το Ελληνικό α, β, γ κλπ), καθώς και την περίφημη σειρά 0,1,1,2,3,5,8,13 κλπ όπου κάθε αριθμός είναι το άθροισμα των δύο προηγούμενων (=το χρυσό μέσο, ή η χρυσή τομή, 1,618 όπως στην ανάπτυξη της φτέρας ή του κοχυλιού), τη λογιστική για εμπόριο και νομισματικές συναλλαγές κλπ κλπ. Ο Fibonacci πήρε τις γνώσεις του από τους Άραβες και αυτοί, πριν από πολλούς αιώνες, από τους Ινδούς. Ποιος Ινδός και πότε επινόησε το δεκαδικό σύστημα μας είναι άγνωστο.
Ποιος Ινδός στις κοιλάδες των ποταμών Ινδού και Σαράσβατι ή Μεσοποτάμιος ανάμεσα στους ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη επινόησε το σύστημα γραφής πριν από περίπου 5000 χρόνια;
Ποιοι επινόησαν τον τροχό και την ιστιοπλοΐα; Ποιοι εξημέρωσαν τον ίππο, και τα άλλα ζώα; Ποιοι ανακάλυψαν και καλλιέργησαν το κριθάρι, το ρύζι και το μπαμπάκι;
Τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων ξεχνάμε αλαζονικά τη συνεισφορά των αρχαίων γενεών και κομπάζουμε ακατάπαυστα για την πρόοδό μας αγνοώντας τη ρύπανση του αέρα, των υδάτων και της γης που προκαλούμε και που αντεκδικείται κοντεύοντας να μας πνίξει.
Είμαστε νάνοι κουρνιασμένοι στους ώμους γιγάντων. Και αν βλέπουμε περισσότερα και μακρύτερα από εκείνους, αυτό δεν οφείλεται στο ότι η δική μας όραση είναι οξύτερη ή το ανάστημά μας μεγαλύτερο, αλλά στο ότι εκείνοι μας σηκώνουν και μας κρατούν ψηλά.
Με αυτά τα λόγια ο γνωστικός Βερνάρδος, ηγούμενος της μονής Chartres στη Γαλλία, στον 12ο αιώνα αναγνώρισε το χρέος του στους παλαιούς σοφούς. (σ 286, The awakening of Europe, του Ph. Wolff, Λονδίνο 1968. Ελάχιστα αποσπάσματα διασώθηκαν από τη διδασκαλία του Βερνάρδου.)
Όλοι χρωστάμε στις παλιότερες γενεές.
2. Τα χρηματικά χρέη είναι δευτερεύοντα, αλλά, επειδή έχουμε αγκυροβολήσει στην οικονομία της υλικής πραγματικότητας, αυτά συνεπαίρνουν και ταράζουν τον νου μας και βαραίνουν στην καρδιά μας.
Αλλά και αυτά, αν ιδωθούν ορθά, είναι φυσικά και απαραίτητα φαινόμενα, εφόσον υπάρχει διάθεση για αποπλήρωμή τους με προϊόντα έντιμης εργασίας.
Ένας νέος θέλει να γίνει ξυλουργός. Μετά από κάποια εκπαίδευση σε Τεχνικό Ινστιτούτο, μπορεί να βρει εργασία ως ξυλουργός σε μια μεγάλη εταιρία που φτιάχνει έπιπλα ή στο επισκευαστικό τμήμα ενός μεγάλου ξενοδοχείου ή ενός ομίλου επιχειρήσεων κλπ. ‘Η μπορεί να ανοίξει μια δική του μικρή επιχείρηση επισκευάζοντας ή φτιάχνοντας έπιπλα (τραπέζια, ντουλάπια, καναπέδες, πέργκολες κλπ) σε ένα μαγαζί σε μια γειτονιά της πόλης. Στην πρώτη περίπτωση γίνεται μισθωτός. Στη δεύτερη;
Για να ξεκινήσει μια δική του επιχείρηση πρέπει να έχει δικά του χρήματα (κεφάλαιο κίνησης) ή να δανειστεί από γνωστούς ή μια τράπεζα. Πρέπει να καλύψει τα έξοδα παραγωγής ή συντήρησης του εαυτού του από το σημείο μηδέν όπου αρχίζει μέχρι να εισπράξει χρήματα από τα πρώτα προϊόντα της εργασίας του (επισκευές ή παραγγελίες επίπλων).
Εκτός από τη συντήρηση του εαυτού του, θα πρέπει να μισθώσει ή να αγοράσει ένα μαγαζί. Θα πρέπει να προμηθευθεί πάγκους κι διάφορα εργαλεία όπως σφυριά, σκαρπέλα, πριόνια, τόρνους κλπ. Επίσης πρώτες ύλες όπως καρφιά, κόλλες και διάφορα είδη ξυλείας. Τέλος θα χρειάζεται την παροχή νερού κι ενέργειας στη μορφή ηλεκτρισμού.
Θα πρέπει λοιπόν να δανειστεί χρήματα είτε από συγγενείς και φίλους είτε από μια τράπεζα. Η λειτουργία της τράπεζας είναι κυρίως να δέχεται καταθέσεις έναντι πληρωμής τόκου ας πούμε 2% τον χρόνο (που είναι χρέη της τράπεζας προς καταθέτες) και να παρέχει δάνεια έναντι πληρωμής μεγαλύτερου τόκου, ας πούμε 3,5% τον χρόνο. Το χρήμα είναι κι αυτό ένα προϊόν που αγοράζεται και πουλιέται. Για να δώσει δάνειο η τράπεζα συχνά απαιτεί και κάποια εγγύηση από τον δανειολήπτη, αν αυτός έχει ακίνητη περιουσία, ή από κάποιον τρίτο που έχει ακίνητη περιουσία και θα λειτουργήσει ως εγγυητής.
Έτσι γίνονται τα πράγματα κι έτσι έχουμε συνηθίσει.
3. Το δάνειο γεφυρώνει την αρχική περίοδο από την έκδηλη απόφαση να ξεκινήσει μια επιχείρηση μέχρι την είσπραξη χρημάτων από την πώληση των πρώτων προϊόντων της παραγωγής. Όλη αυτή την περίοδο ο επιχειρηματίας δεν έχει κανένα εισόδημα από την εργασία του. Αυτή είναι η λειτουργία της τραπεζικής δανειοδότησης.
Αλλά σε ιδανικές συνθήκες δεν θα χρειαζόταν κανένα δάνειο. Ο νέο ξυλουργός θα είχε πίστωση από τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού και τους προμηθευτές συνέργων, πρώτων υλών και ηλεκτρισμού. Η τράπεζα ή ο δανειστής είναι το έκδηλο υλικό όργανο μέσω του οποίου χορηγείται η πίστωση. Κι επειδή στις τωρινές συνθήκες ζωής υπάρχουν ρίσκα, απληστία και απάτες, η πίστωση δίνεται με κάποιο αντίτιμο (=τόκο) κι όσο λιγότερη εντιμότητα και αξιοπιστία επικρατεί τόσο μεγαλύτερο το αντίτιμο.
Τελικά είτε σε ιδανικές είτε σε υπάρχουσες συνθήκες, εκείνο που μετρά είναι η εργασία και παραγωγή. Εφόσον ο ξυλουργός ή ο οποιοσδήποτε επιχειρηματίας εργάζεται και παράγει, μπορεί να καλύψει την πίστωση αποπληρώνοντας τα χρέη του με τα προϊόντα της παραγωγής του.
Θα επανέλθω.
