Η προεδρική εκλογή αποσυνδέθηκε από τη συναίνεση των κομμάτων.
Βρισκόμασταν τέλη Νοεμβρίου σε μια προεκλογική περίοδο για νέο πρόσωπο στην Προεδρία – ύπατο πλην σχεδόν εντελώς δίχως εξουσία εκτός του ότι η γνώμη, ο λόγος του, έχει κάποια ευρύτερη απήχηση.
Δυστυχώς όπως όλα τα πράγματα στη χώρα της «τρελής ροδιάς» (Ελύτης) και αυτό πήρε μια εμετική μυρωδιά μικροπολιτικού μαγειρείου. Ούτε κι εδώ ισχύει κάποια πολιτική αρχή (ας πούμε ένα γενικά, όχι μόνο μικροκομματικά, αποδεκτό για τη σοφία του πρόσωπο). Μόνο το τι συμφέρει για το κόμμα μου στη συγκεκριμένη συγκυρία.
Ο εγωισμός και η περιοριστική προσκόλληση στη δική μου επικρατούσα ιδεοληψία ή στο δικό μου πρόσκαιρο συμφέρον, στις δικές μου, στενά προσωπικές παροδικές επιθυμίες, μας τυφλώνει τόσο που να αγνοούμε το πραγματικό μας συμφέρον που συμπεριλαμβάνεται στο πλατύτερο κοινωνικό συμφέρον της Πολιτείας που είναι ανάπτυξη και, φυσικά και απαραίτητα, ηθική βελτίωση.
Αφήνω τον φίλτατό μου Πάσχο Μανδραβέλη να περιγράψει γλαφυρά (Καθημερινή, 28/11/24) την τωρινή πολιτική κατάσταση, κι εννοώ βέβαια τη μικροκομματική μνησικακία που επιδίδεται σε μηχανορραφικούς ελιγμούς και το λέει «πολιτική».
Προεδρολογία να γίνεται
Κανονικώς –ή έστω στην εποχή της κανονικότητας που θέλουμε να επανέλθουμε– δεν θα γινόταν καμία συζήτηση για το πρόσωπο του/της Προέδρου της Δημοκρατίας. Θα ακολουθούσαμε την πεπατημένη της Μεταπολίτευσης. Ο πρωθυπουργός θα τιμούσε την πρώτη του επιλογή, η αντιπολίτευση θα συναινούσε, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι δεν θα ήθελε να προκαλέσει πρόωρες εκλογές. Το 2009, για παράδειγμα, φτάσαμε στο παράδοξο να συμφωνεί το ΠΑΣΟΚ στο πρόσωπο του Κάρολου Παπούλια, αλλά δήλωσε ότι θα τον καταψηφίσει για να προκαλέσει εκλογές, ώστε μετά να τον υπερψηφίσει.
Η χρήση της εκλογής Προέδρου είχε μπει στη μικροπολιτική μέγγενη, κάτι που πληρώσαμε το 2015. Τότε, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ και «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις» οδήγησαν τον τόπο σε πρόωρες εκλογές και προκόψαμε. Ετσι έγινε μονόδρομος η αναθεώρηση του Συντάγματος και. Εγινε κι αυτή κτήμα της πλειοψηφίας, και εν μέρει ορθώς· οι συναινέσεις δεν εκβιάζονται από συνταγματικούς κανόνες, πρέπει να είναι προϊόν πολιτικού πολιτισμού.
Ελα όμως που πρώτα βγαίνει η ψυχή του Συντάγματος και μετά τα μικροπολιτικά χούγια των κομμάτων. Η επικείμενη προεδρική εκλογή δεν βυθίζεται στον βάλτο της μικροπολιτικής για «ουσιαστικούς» λόγους, αλλά για έτι περαιτέρω μικροπολιτικούς· «ουσιαστικούς» όσον αφορά τη στόχευση των πολιτικών σχηματισμών, που είναι να γίνουν εκλογές «για να φύγουν αυτοί και να ‘ρθουμε εμείς». Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης φοβάται τους ανθυποσαμαράδες της κοινοβουλευτικής ομάδας του, το ΠΑΣΟΚ θέλει να «οξύνει τις αντιθέσεις» του κυβερνητικού στρατοπέδου προτείνοντας κάποιον που θα υπερψήφιζε ο κ. Σαμαράς αλλά όχι ο κ. Μητσοτάκης, ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολείται με τα δικά του, το ΚΚΕ με τη Δεύτερη Παρουσία του κομμουνισμού, ενώ ο κ. Στέφανος Κασσελάκης δήλωσε ότι αν ήταν στη Βουλή θα καταψήφιζε την κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου διότι «η στάση της στο ζήτημα των υποκλοπών και στα Τέμπη, αλλά κυρίως στο ζήτημα των υποκλοπών, δεν ήταν επαρκής (…) ο πιο υψηλός θεσμικός παράγοντας στη χώρα, όταν βλέπει να μη διενεργείται μια έρευνα ή να παραβιάζονται ατομικά δικαιώματα, πρέπει να πει κάτι για αυτό» (ΣΚΑΪ, 25.11.2024).
Κατανοητή η άγνοια του νεόκοπου αρχηγού για τις αρμοδιότητες του/της Προέδρου της Δημοκρατίας. Οταν ψηφίζονταν οι σχετικές συνταγματικές διατάξεις ήταν στην Αμερική. Μόλις γύρισε έγινε κατευθείαν πρόεδρος του κόμματος και δεν πρόκανε να τις διαβάσει. Οι υπόλοιποι αρχηγοί των κομμάτων όμως; Δεν είναι «άδικο για τον θεσμό» (Κυρ. Μητσοτάκης, 8.9.2024) να ανακυκλώνουν με διαρροές αυτό που δεν έπρεπε καν να είναι θέμα;
Ας μην περιμένουμε καμιά ουσιαστική βελτίωση στα ήθη και τα έθιμα του Έθνους, στις ηγεσίες των Πανεπιστημίων, Καλών Τεχνών, Συνδικαλιστών και Κομμάτων, ή της Εκκλησίας, στους κρατικούς μηχανισμούς και γενικά στους τρόπους συμπεριφοράς των πολιτικάντηδων που μονοπωλούν την πολιτική σκηνή, για όσο μένουμε αυτάρεσκα βυθισμένοι στην άγονη άγνοια και την πάγια εγωπάθειά μας και τους ανεχόμαστε μη ξέροντας τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε.
