1. Αυξάνονταν τα άρθρα που “αγωνιούν” ή “προβληματίζονται” για τις εξελίξεις στην Ευρώπη καθώς ο χρόνος αυτός 2016 έφθανε στο τέλος του. Δεν έχω δει κανένα που να εντοπίζει τις πραγματικές δυσκολίες.
Ο πρώτος, ο κύριος, ο βασικός παράγων για κάθε δυσκολία είναι η άγνοια.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από μεγαλοστομίες και κλισέ, δήθεν τεχνικούς όρους και δήθεν εξειδικευμένες αναλύσεις. Οπωσδήποτε η ενοποίηση του τραπεζικού συστήματος, η ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η ανάπτυξη της οικονομίας, μια κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική και παρόμοια, θα ενίσχυαν σημαντικά την ενότητα της Ευρώπης. Οπωσδήποτε ο αυξανόμενος σκεπτικισμός και η άνοδος της ακροδεξιάς, το Μπρέξιτ, η εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ και διάφορες κρίσεις (Ελλάδα, Ιταλία κλπ), μάλλον δεν βοηθούν. Αλλά είναι αυτά τα πραγματικά προβλήματα;
Όλα τα παραπάνω φαινόμενα είναι αποτελέσματα: έχουν τις αιτίες τους. Κοινή αιτία για όλα όσα αναφέρθηκαν είναι οι επιθυμίες μας – που δεν ενισχύουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που ανέβασαν τον Τράμπ και τη Λεπέν σε δημοτικότητα κλπ.
Ποιό το νόημα να διορθώνεις δυσκολίες επιφανειακά δίχως να ακουμπάς τις αιτίες τους αποφασιστικά;
2. Όλες οι πράξεις μας υποκινούνται από επιθυμίες. Κανείς ποτέ δεν κάνει κάτι αν δεν το έχει επιθυμήσει. Ακόμα και όταν εξαναγκάζεται, ως φαίνεται, πιέζεται ή εκβιάζεται ποικιλότροπα, τελικά συναινεί ο νους του και κάνει την ανεπιθύμητη πράξη.
Υπάρχει μια επιθυμία για ενότητα Ευρώπης. Αυτή ήταν ισχυρή πριν μερικά χρόνια. Τώρα έχει εξασθενίσει. Ούτε οι πολιτικοί ούτε οι πολίτες στη μεγάλη πλειοψηφία τους θέλουν πραγματική Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επιθυμία εδώ και χρόνια συνοδεύεται από όρους.
Ο όρος που εκφράζεται συχνότερα είναι “αλληλεγγύη”. Από πίσω κρύβεται η επιθυμία οι άλλοι να βοηθήσουν εμένα – ενώ εγώ στην πραγματικότητα δεν βοηθώ κανένα σε τίποτα!
Ας πάρουμε ως παράδειγμα την ένδοξη μα προβληματική χώρα μας.
Ακούμε τον πρωθυπουργό μας να μιλά για αλληλεγγύη και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Καλεί την αντιπολίτευση να δείξουν αλληλεγγύη συναινώντας στις τυχοδιωκτικές πολιτικές του που προωθεί με πρωτόγνωρο κυνισμό, βολεύοντας στο Δημόσιο συγγενείς και κομματόσκυλα και κατηγορώντας τους πάντες ως εχθρούς και συνεργάτες ξένων συμφερόντων. Καλεί την Ευρώπη να δείξει αλληλεγγύη για ελάφρυνση του χρέους μας προς τους Ευρωπαίους (κι άλλους) και με νέες χορηγήσεις χρημάτων και άλλων ευνοϊκών για μας ρυθμίσεων.
3. Και ποια αλληλεγγύη επιδείχνει ο ίδιος προς τον λαό που τόσο αναίσχυντα εξαπάτησε και προς τους Ευρωπαίους εταίρους του;
Καμιά! Δεν έχει κάνει καμιά μεταρρύθμιση και κοροϊδεύει τους πάντες.
Όσοι φωνάζουν λοιπόν για αλληλεγγύη δίχως οι ίδιοι να τηρούν τα πιο απλά καθήκοντά τους, επιθυμούν μόνο να εξαπατήσουν και να εκμεταλλευτούν άλλους. Αυτοί που πραγματικά θέλουν αλληλεγγύη τηρούν τις υποσχέσεις τους, δεν χάνονται σε αυταπάτες και ψεύδη, τηρούν τα καθήκοντά τους και δείχνουν οι ίδιοι αλληλεγγύη δίχως να τους το ζητήσει κανείς. Ζουν έντιμα και υπεύθυνα εφαρμόζοντας τα απαραίτητα μέτρα δίχως να ξοδεύουν περισσότερα από όσα παράγουν και δίχως να περιμένουν να τους ξελασπώσουν αυτοί τους οποίους βρίζουν κι εξαπατούν.
4. Η ενότητα και συνοχή μιας χώρας εξαρτάται από τρεις παράγοντες.
Πρώτος παράγων είναι η κοινή γλώσσα. Αν σε μια χώρα ή συνομοσπονδία μιλιούνται 20 διαφορετικές γλώσσες, η συνεννόηση θα είναι δύσκολη και η ενότητα δυσπρόσιτη. Η Αγγλική έγινε η κοινή γλώσσα όλων των προηγμένων χωρών. Αυτό δεν αρέσει, είναι φανερό, σε υπερφίαλους αλαζόνες, όπως λ.χ. οι σουπερέλληνες ή οι φαντασιόπληκτοι Γάλλοι.
Δεύτερος παράγων είναι το Δίκαιο, το δικονομικό σύστημα. Οι κανόνες Δικαιοσύνης πρέπει να είναι κοινοί και ίδιοι σε όλη την επικράτεια. Δεν μπορεί μια τριτοκοσμική χώρα όπως η σοσιαλιστική Ελλαδάρα να ελευθερώνει σε ενάμισυ έτος επικίνδυνους εγκληματίες που καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια, ή να μην επιτρέπει ιδιωτικά πανεπιστήμια ή να αλλάζει Γενικούς Γραμματείς στο Δημόσιο με κάθε υπουργό.
Ο τρίτος παράγων είναι η θρησκεία. Εδώ η δυσκολία δεν είναι μεγάλη διότι μόνο οι λίγοι φανατικοί “Ορθόδοξοι” και Ρωμαιοκαθολικοί επιμένουν στα δόγματά τους. Η πλειοψηφία είναι ή άθεοι χωρίς εμμονές ή ανέχονται οποιοδήποτε θρήσκευμα.
Αν θέλουμε πραγματική Ενωμένη Ευρώπη, καταπίνουμε την πικρή περηφάνεια και παλικαριά μας και υιοθετούμε την Αγγλική ως κοινή γλώσσα και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο ως γενικό σύστημα.
Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα ή εκ του πονηρού.
Καλή χρονιά!
