1. Σε σύγκριση με τον κ. Τσίπρα ο κ. Μητσοτάκης είναι πολύ καλύτερος. Μα είναι και αυτός πολιτικάντης. Πιο έντιμος, πιο ικανός, πιο υπεύθυνος και, βέβαια, πιο μορφωμένος με 3-4 γλώσσες και κάποια πείρα της οικονομικής πιάτσας. Δεν είναι ο απόλυτος γόνος του κομματικού σωλήνα σαν ορισμένους προκατόχους του στο πηδάλιο της ΝΔ (Σαμαράς, Κωστάκης Κ.) ούτε, βέβαια, σαν τον αξιότιμο μα, δυστυχώς, ανεντιμότατο κ. Τσίπρα.
Είναι ωστόσο και ο κ. Μητσοτάκης γόνος πολιτικής οικογένειας. Ξέρω πως πολλοί θεωρούν τον πατέρα Κωνσταντίνο αξιόλογο, δημοκρατικών αντιλήψεων πολιτικό, άλλοι γκαντέμη και ανίκανο. Εμένα μου φαινόταν εγωπαθής, φαφλατάς, φανφαρόνος. Πάντα γύριζε την κουβέντα στο πόσο πιο έξυπνες ήταν οι δικές του ιδέες για κάποιο πολιτικό ζήτημα. Ο Κυριάκος ευτυχώς δεν μιμήθηκε αυτή την πλευρά μα, όπως και η αδελφή του κα Μπακογιάννη, δεν μπόρεσε να μην απορροφήσει τα άλλα χαρακτηριστικά του πολιτικάντη.
2. Η αλήθεια είναι πως έχει τσίπα σε αντίθεση με τον Τσίπρα και τους άλλους ψευτο-ηγέτες και πως του έτυχαν μαζεμένες πολλές στραβές στην πρωθυπουργία του το 2020-2021. Αρχικά όλα πήγαν καλά. Αντιμετώπισε αποφασιστικά και θαρραλέα τον τραμπουκισμό των Τούρκων, ιδίως στον Έβρο, και την πρώτη φάση της πανδημίας ως το καλοκαίρι 2020.
Μετά ήρθε το 2ο κύμα το οποίο ήταν αναμενόμενο, σεισμοί, πλημμύρες, χιονοστιβάδες. Κι εδώ λύγισε. Αντί να σχεδιάσει με ικανούς τεχνοκράτες, επιδόθηκε σε διαγγέλματα κι επικοινωνιακά κόλπα. Ω, καλή τη πίστη, είμαι σίγουρος, μα την πίστη του πολιτικάντη, όχι του ηγέτη. Και για αυτόν μετράνε τα ψηφαλάκια και οι εσωκομματικές ισορροπίες.
Γι’ αυτό λύγισε. Δεν είναι οι εξωτερικές πιέσεις, οι θεομηνίες, οι δυσκολίες. Είναι πάντα οι εσωτερικές πιέσεις – φιλοδοξίες, τάσεις, διαθέσεις.
Έτσι έγινε και επί Σαμαρά πριν το ολέθριο 2015 της πρώτης φοράς! Ξεκίνησε πολύ ωραία ο Κυριάκος στο υπουργείο Μεταρρυθμίσεων, μόνο για να παρασυρθεί στη συνέχεια στα εσωκομματικά παιχνίδια.
3. Γιατί άραγε δεν υπάρχουν πολιτικοί με πυγμή και σταθερότητα;
Ο κόσμος αλλάζει συνεχώς – ο κοσμάκης, ο λαός. Προς το χειρότερο, προς τη βαρβαρότητα. Έτσι μου φαίνεται.
Ενώ η τεχνολογία ακμάζει αλματωδώς, οι άνθρωποι παρακμάζουν εξίσου αλματωδώς. Όλοι κοιτούν την τσέπη τους και κρίνουν τα πάντα με το πόσα μπαίνουν στην τσέπη τους, πόσα βγαίνουν και πόσα μένουν.
Τέτοιοι άνθρωποι μόνο τέτοιους πολιτικάντηδες θα αναδείξουν. Και θα χειροτερεύουν.
Όσο η Εκπαίδευση δεν αλλάζει έτσι που να εμφυσήσει και να εμπεδώσει τις αξίες της φιλαλήθειας, σωφροσύνης, ευθύνης, εντιμότητας, δικαιοσύνης και παρόμοια, δεν θα αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο. Σε όλο τον κόσμο.
Η ήπια κατηφόρα είναι πάντα πιο εύκολη από την ήπια ανηφόρα.
18/3/21 είχαμε 3.465 κρούσματα: ρεκόρ. Τέτοιοι αριθμοί είχαν προβλεφθεί πριν από εβδομάδες. Δυστυχώς ο κ. Μητσοτάκης προτίμησε το “βλέπουμε και κάνουμε”! Το δεύτερο κύμα επίσης ήταν αναμενόμενο. Ακόμα και όταν ξέσπασε τον Σεπτέμβριο δεν πάρθηκαν τα μέτρα που έπρεπε. Έπρεπε να βρεθεί, έλεγαν, μια ισορροπία μεταξύ πανδημίας και οικονομίας.
Ήταν προφάσεις, φτηνές δικαιολογίες, που όμως κόστισαν ακριβά και σε θανάτους και στην οικονομία. Δεν υπήρξαν σχέδια, δεν επιβλήθηκαν μέτρα.
Σερνόμασταν για 6 μήνες με ημίμετρα λόγω κομματικής νοοτροπίας για το λιγότερο κόστος και περισσότερες (μελλοντικές) ψήφους. Το αποτέλεσμα – μεγαλύτερο κόστος, κόπωση της κοινωνίας και δυσαρέσκεια από κάθε πλευρά.
Και ρεκόρ 3.465 κρούσματα ενώ το ΕΣΥ έτριζε και στέναζε από το βάρος.
