Μόνο η συγχώνευση στον αληθινό Εαυτό που είναι ίδιος με τον συμπαντικό Εαυτό είναι αληθινή κι αμετάβλητη αθανασία.
Όλοι θέλουμε αθανασία. Η πληρότητα ζωής είναι μια από τις βασικές επιθυμίες του ανθρώπου.
Υπάρχει μια θαλάσσια μέδουσα, γνωστή στη Βιολογία ως Turritopsis dohrnii. Αυτή είναι (σχεδόν) αθάνατη.
Ξεκίνησε τη ζωή της στον υλικό κόσμο όταν μια ομαδούλα προνυμφών (larvue) που ονομάζονται planula κατακάθονται στον πάτο της θάλασσας και συνενώνονται να σχηματίσουν μια μικρή αποικία που λέγεται polyps. Η μέδουσα βγαίνει από αυτήν την αποικία.
Η μέδουσα έχει αρκετή νοημοσύνη ώστε αν νιώσει κίνδυνο/απειλή θανάτου από κάποιο αρπακτικό, επιστρέφει στην παλαιά μορφή της polyps. Μετά περνά μερικούς μήνες αναπτυσσόμενη σε μέδουσα!
Ο κύκλος επαναλαμβάνεται.
Μα δεν είναι απέθαντη. Μπορεί κάποιο αρπακτικό να την φάει είτε ως μέδουσα είτε ως polyps (πιο συχνά). Μπορεί ν’ αρρωστήσει και να πεθάνει από την αρρώστια της.
Παράξενη, απρόσμενη, μορφή αθανασίας.
Υπάρχουν, βέβαια, βράχοι και βουνά που είναι σχεδόν αθάνατα, ή, οπωσδήποτε, “ζουν” πολλά εκατομμύρια έτη, όπως και οι πλανήτες ή ήλιοι. Και αυτά τα όντα καταλύονται κάποτε.
Πιο κοντά μας υπάρχουν δέντρα που ζουν μερικές χιλιάδες έτη. Και αυτά καταρρέουν. Να ένα πανάρχαιο ελιόδεντρο στην Κρήτη.
Ίσως όλες αυτές να είναι μορφές στις οποίες ορισμένοι άνθρωποι καταφεύγουν, όταν βαθιά στον ψυχισμό τους ποθούν αθανασία στον υλικό κόσμο, όντας παραπλανημένοι από τις ομορφιές της πλάσης και τον φόβο του θανάτου.
Βέβαια, πρέπει πρώτα να πεθάνουν ως άνθρωποι ενσωματωμένοι στην μορφή homo sapiens.
Μα στη λαχτάρα τους, οι “αθάνατοι” λησμονούν πως τίποτα που γεννιέται στον υλικό κόσμο δεν μπορεί να διαρκέσει αιώνια. Διότι τα στοιχεία που συναποτελούν την ενσώματη μορφή έχουν την έμφυτη επιθυμία ή τάση, αν δεν αρέσει η λέξη “επιθυμία” σε “άψυχα” πράγματα, να επιστρέψουν στην οικουμενική μορφή που είναι η πηγή τους.
Πριν πολλούς αιώνες η Μαϊτρή Ουπανισάδα στη Βεδική Παράδοση της αρχαίας Ινδίας έκανε όμοια διαπίστωση για την παροδικότητα (1.4: επειδή το πρωτότυπο έχει πολλή επανάληψη το διασκεύασα κάπως):
Όλα φθείρονται στον κόσμο ετούτο: έντομα και ζώα, χορτάρια και δέντρα: όλα γεννιούνται, ακμάζουν, παρακμάζουν και αφανίζονται.
Μα τι είναι αυτά; Υπάρχουν άλλα όντα ανώτερα: πολεμιστές και ήρωες, βασιλιάδες και αυτοκράτορες: όλοι τους εγκατέλειψαν πλούτη και δόξες και αποχώρησαν στον άλλο κόσμο.
Μα τι είναι αυτά; Υπάρχουν άλλα όντα ανώτερα: θηρία και τέρατα φανταστικά, πνεύματα καλόβουλα ή κακόβουλα, νεράιδες, καλικάντζαροι, άγγελοι και δαίμονες.
Μα τι είναι αυτά; Υπάρχουν άλλα όντα ακόμα ανώτερα που και αυτά παρέρχονται. Οι μεγάλοι ωκεανοί ξεραίνονται. Οι πελώριες οροσειρές συντρίβονται. Οι πλανήτες καταλύονται. Ο πολικός αστέρας πέφτει. Οι αστερισμοί σβήνουν. Ο Γαλαξίας όλος διαλύεται. Ακόμα και οι άρχοντες του ουρανού γίνονται άφαντοι!
Σ’ έναν τέτοιο κόσμο, τι αξία έχει ν’ αγωνίζεσαι να ικανοποιείς όλες σου τις επιθυμίες;
Ο αυθύπαρκτος Κύριος, ο Δημιουργός, άνοιξε τα κανάλια των αισθήσεων προς τα έξω στον υλικό κόσμο όχι προς τον εσώτερο Εαυτό, λέει μια Ουπανισάδα, η Katha 2.1: “Κάποιος συνετός που λαχταρά αληθινή αθανασία στρέφει τη ματιά του εντός, βρίσκει τον Εαυτό.”
Τίποτε άλλο δεν είναι αληθινή αθανασία. Μόνο η συγχώνευση στον αληθινό Εαυτό που είναι ίδιος με τον συμπαντικό Εαυτό είναι αληθινή και αμετάβλητη αθανασία.
