Η συνήθεια στη συμπεριφορά δύσκολα μεταβάλλεται. Πρέπει πρώτα να αλλάξει κάποια συνήθεια στη νοοτροπία.
Πολύ δύσκολα δεχόμαστε πως τα ιερά κείμενα του Χριστιανισμού δεν είναι θεόπνευστα μα γεμάτα αντιφάσεις. Το ίδιο ισχύει και για την Παλαιά Διαθήκη του Ιουδαϊσμού την οποία συμπεριέλαβε συνολικά η Εκκλησία μας στον Κανόνα της.
Έχω γράψει διάφορα άρθρα για τις αντινομίες και τους παραλογισμούς στην ΠΔ. Έχω τονίσει πως π.χ. δεν υπάρχει καμιά ιστορική απόδειξη άλλη από την ΠΔ για την Έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο. Ούτε ίχνος ιστορικής μαρτυρίας (άλλης από την ΠΔ) για την ύπαρξη του Μωυσή.
Τα βιβλία της Γένεσης ως και το Δευτερονόμιo, αποτελούν το λεγόμενο Πεντάτευχο το οποίο από τους ελληνιστικούς χρόνους αποδόθηκε στον Μωυσή. Και τα πέντε βιβλία (Γένεσις, Έξοδος, Λευιτικό, Αριθμοί, Δευτερονόμιο) ήταν αρχικά ανώνυμα. Μα τα τέσσερα τελευταία εύκολα και νωρίς αποδόθηκαν στον Μωυσή.
Αργότερα, στην Ελληνιστική Περίοδο (3ος αιώνας ΠΚΕ) οπότε άρχισαν και οι μελέτες της Ιουδαϊκής Παράδοσης από Έλληνες, ίσως (έτσι πιστεύουν πολλοί λόγιοι σήμερα) σκέφθηκαν οι Εβραίοι λόγιοι πως ένα θεμελιακό έργο, όπως η Γένεση έπρεπε να έχει επώνυμο συγγραφέα και ο Μωυσής θεωρήθηκε φυσικά ο πιο κατάλληλος. Είναι δύσκολο να δοθούν ακριβείς χρονολογίες και πράξεις μα η ιδέα εδραιώθηκε.
Μόνο στον 12o αιώνα ο επιφανής σχολιαστής της Βίβλου, ο Εβραίος φιλόσοφος Abraham Ibn Ezra, διατύπωσε σοβαρούς λόγους για το ότι ο Μωυσής δεν μπορούσε να είναι ο συγγραφέας της Γένεσης.
Από τον 18ο αιώνα κι έπειτα πολλοί μελετητές συμφώνησαν πως η παραδοσιακή ιστορικότητα της Βίβλου μπάζει από παντού.
Το 1878 ο Julius Welthausen ανέπτυξε μια συνολική θεώρηση πως το Πεντάτευχο γράφτηκε από πολλούς συγγραφείς (και διορθώθηκε και εμπλουτίστηκε) σε μια περίοδο αρκετών αιώνων.
Μια σύγχρονη συνολική προσέγγιση, που αμφισβητεί την ιστορικότητα πολλών αφηγήσεων και τη συγγραφή από τον Μωυσή, δίνει η μελέτη του Βέλγου καθηγητή J. L. Ska – Introduction to Reading the Pentateuch (2006).
