Οπωσδήποτε ο Αιμίλιος Χαρμπής είδε το ντοκιμαντέρ της Αναστασίας Τροφίμοβα για τους Ρώσους που πολεμούν να κατακτήσουν την Ουκρανία: ο τίτλος του άρθρου του Οι Ρώσοι στον πόλεμο (Καθημερινή, 15/9/24). Αλλιώς θα νόμιζε κανείς πως δεν το είδε.
Διότι η προσέγγιση και ανάλυσή του είναι άκρως συναισθηματική και φανερά αποπλανημένη από την προπαγάνδα της Ρωσοκαναδής σκηνοθέτιδας.
Και μόνο ότι το φιλμ ξεκινά στη Μόσχα όπου ένας στρατιώτης από την ανατολική Ουκρανία πολεμώντας στον ρωσικό στρατό (πόσο εθελοντικά;) φεύγει για το μέτωπο, δείχνει την προπαγανδιστική πρόθεση της σκηνοθέτιδας που προωθείται μέσω συναισθηματισμού και όχι καθαρών εικόνων. Δείχνει, βέβαια, η ταινία τις άθλιες συνθήκες στις οποίες βρίσκονται οι φαντάροι με μπουκάλια βότκα, παρατημένοι από την κεντρική διοίκηση και με νοσταλγία για το σπίτι και την οικογένεια, μα δεν δείχνει τους άθλιους διοικητές στο μέτωπο και τους χοντρούς στρατηγούς στα ασφαλή μετόπισθεν.
Δεν ξέρουν γιατί πολεμούν οι καημένοι φαντάροι νοσταλγώντας τη μαμά τους.
Και η Τροφίμοβα δεν μας διαφωτίζει καθόλου έστω και αν ξόδεψε 7 μήνες στον ρωσικό στρατό στα ρωσοκρατούμενα εδάφη. Δεν δείχνει πως αυτοί γράφουν στις οικογένειές τους πως δεν νικούν μα συνεχώς χάνουν…
Δεν γνώριζε η ίδια πως επρόκειτο για μια εισβολή κατακτητική και πως οι βομβαρδισμοί στόχευαν Ουκρανούς αμάχους – σε σουπερμάρκετ, θέατρα, σχολεία, νοσοκομεία; Μπορούμε να το πιστέψουμε;
Αυτές είναι οι πόλεις που οι “καημένοι” οι Ρώσοι ισοπέδωσαν. Και σχεδόν καθημερινά οι βομβαρδισμοί σκοτώνουν Ουκρανούς πολίτες.
Υπάρχουν κι άλλες – όπως και οι λεηλασίες, οι βιασμοί και οι δολοφονίες αμάχων…
Ο Χαρμπής δεν μας λέει τίποτα για όλες τις αβλεψίες, και ας είναι αυτές μη σκόπιμες (αν είναι), της Τροφίμοβα.
