Π114: Σκαριφήματα 2015 (Γ’)

1. Στην Ανθολογία Ποιητικών Διαλόγων (Εκδ. Γκοβόστη 2015) φιλοξενούνται 45 στιχουργοί. Τουλάχιστον οι 30 που έλεγξα στο Διαδίκτυο, έχουν δημοσιεύσει συλλογές με παράξενους τίτλους – όπως Το πιο παράξενο απόκτημα εντόμων, Ανήλικης Νυκτός παρίστιον δέρμα, Μπουκέτο Ψαροκόκαλα, Κανονικοί άνθρωποι με λοφίο και παρδαλή ουρά. Από αυτούς μόνο 3 είναι κάτω των 30 ετών και 7 μεταξύ 30 και 40. Την Γκέκα (23) την ανέφερα στο προηγούμενο.

Η Μαρία Φίλη γεννημένη 1993 γράφει στο “Κυματοθραύστης” (σ 183):

Εξελίσσομαι στης γλώσσας σου την ολόσωμη κατάκτηση. Γλιστράς

σ’ έναν αστράγαλο και τον αρπάζεις/ τα πέλματα αφήνονται να 

πλέουν πάνω σε ήμερους αέρηδες/ Ατάραχα αιωρούνται…

Είναι εμφανώς φιλόδοξη και φτάνει στο άκρο της σκοτεινότητας μη ξέροντας, νομίζω, τι θέλει να πει και η ίδια. Στο “Τοπίο άτοπο” (σ 184) βρίσκουμε τα ίδια –

Στον ουρανό της προέλευσής μου/ Οι άνθρωποι σπέρνουν στάρι/

Που και που επιστρέφω/ Δυο μύγδαλα σκάνε κι απελευθερώνουν

στα σπαρτά/ δύο λέαινες/ Τις αφήνω να καταβροχθίσουν ό,τι βρουν/

Παράξενες λέαινες που καταβροχθίζουν σπαρτά!

Όμοια ασυναρτησία εκδηλώνει και ο Νίκος Ερηνάκης (γ 1988). “Το Πέμπτο Σφυρί” (σ 56) μας πληροφορεί –

Βίος-Θάνατος-Βίος/ Πόσες άνοιξες έχεις βιώσει// 107 βήματα/

Οργή και μελαγχολία/ Αδέσμευτη κοσμογονία

Στη σ 59 διαπιστώνουμε πως κρατά σταθερή την ποιότητα:

Φέρεις την κίνηση/ Τη μανία του πανικού// Μα τον εξεγερμένο

έρωτα μας/ Απειλεί η αγάπη ακόμα/ Δεν ξέρουμε να λέμε

σ’ αγαπώ/ Χωρίς αλάτι στα χείλη/

2. Οι 30άρηδες και άνω προσφέρουν πλουσιοπάροχα την ίδια ποιότητα.

Ο Αντιόχου Γιάννης γράφει στο “Τι είπε το πουλί με την ανθρώπινη φωνή”-

Ούτε μια στάλα φως δεν έπλεε/ Μου έτρεχαν της νύχτας τα νερά/

και τ’ άστρα της οροφής/ έλαμπαν κόκκινα κάρβουνα. 

Και παρακάτω (σ 25):

Στην αυγή της εκδήλωσης/ Ήμουν μια βόμβα μολότοφ/

Δίδασκα τη σπουδαιότητα του μηδενός/ Το πονηρό μηδέν που

δεν συμμετείχε/ Γιατί δεν είχε κανένα κέρδος. 

Προφανώς δεν βλέπει την αντίφαση κι έτσι ούτε τη γελοιότητα.

Ο Νίκος Βιολάρης γράφει του τύπου “Το βράδυ” (σ 38):

Το βράδυ/ δεν πέφτει/ ούτε έρχεται/ το βράδυ αργά/

σπάει μέσα μου// Γιατί είμαι μια λίμνη/ χωρίς πρόσωπο πάντα/

και είμαι η λάσπη/ στων κρυφών άστρων/ τα όνειρα/

Ίσως υπάρχουν και κυριολεκτικά κρυφά άστρα με όνειρα και λάσπη.

Ο Αχ. Κατσαρός αφού μας βεβαιώνει στο “Ερπετά” (σ 71) πως

Δεν αλλάζουμε βροχή/ Όσες φορές κι αν έρχεται/ Πόσιμο το κώνειο/

γράφει για την όμορφη Ζάκυνθο στο ομώνυμο (72):

Ο Αύγουστος σε βρίσκει παγωμένο κυπαρίσσι/ και με

επιμήκυνση της γλώσσας ο Σεπτέμβρης/ για να μπορείς να

περιγράψεις/ πως τα ωάρια πεθαίνουν στη στροφή/

Έχει πολλά τέτοια τερπνά.

Η Ελευθερία Κυρίτση γράφει στο “Τοπίο προς εκμάθηση”, σ 104:

Στεκόμουν ακίνητη στην πιο ώρα της ώρας/ Κάτω απ’ τις τέντες

της λεωφόρου/ Έπιανα απ’ τις ορθές γωνίες της μπλούζας την 

αναμέτρηση/ Ανασκούμπωνα τα μανίκια (σα λιλά ρεματιές)!

Ανακύκλωνα τον ψίθυρο των παλμών/ Στις υπεκφυγές της ελπίδας –

Όλο κυρτά κοιλώματα./

Κάτω από πόσες τέντες εκτεινόταν και ποια είναι η “πιο ώρα της ώρας”;

Στο “Θεοφάνεια” ο Αλ. Αρδαβάνης είδε πως

Σκίστηκε χαράματα η κουρτίνα τ’ Ουρανού./ Πέρασε κάτω ολόγυμνο 

το φώς./…/ Τα φύλλα φέγγουνε κεριά στ’ αλώνι της πατρίδας/

κι ένας αητός από ψηλά διαβάζει το ευαγγέλιο//

Η σύγχυση στον νου είναι πολύ μεγάλη, ιδίως τα φύλλα-κεριά στο αλώνι…

Τελευταίο δείγμα της μοντέρνας μανίας κακογουστιάς η Γεωργία Τρούλη (σ 176):

Γίνε σύναξη/ Σε αναποδογυρισμένο προσευχητάρι/ Η αφέλεια της

συνέχειας δύο ζαχαροκάλαμων/ Που απαιτούν από τη ρίζα κόψιμο/

και τα πρόσωπα στον καθρέφτη/ κόντρα ξύρισμα όλο βλέμμα/

3. Υπάρχουν δύο ακόμα που θα μπορούσαν, αν έβρισκαν καθοδήγηση και το ήθελαν, να γράψουν καλή ποίηση. Και οι δυο είναι κάπως μεγάλοι πια για να αλλάξουν.

Ο Γιάννης Στρούμπας (γ 1973) γράφει σχεδόν απλά, μα του λείπει η φλόγα εκείνη και η βαθύτερη κατανόηση που φέρνει την έκλαμψη. Στο “Καμένα Βούρλα” γράφει για κείνους που φύλαξαν τις Θερμοπύλες (σ 166):

Παιδί μου ασκούσε έλξη το μνημείο. Ματοβαμμένοι ήρωες

καμένοι/ θυσία στο χρέος, την πατρίδα την τιμή. Βράχοι

ακλόνητοι/ σε προδοσία εφιάλτη.//…// Καμένα Βούρλα 

εδώ ζει η ζωή/ λουτρά ξαπλώστρες, παραλία, κορμιά/…/

Κι ούτε εφιάλτες, ούτε Βούρλα, ούτε καμένα.

Δυνατός ο στίχος “σε προδοσία εφιάλτη”. Αναπόφευκτη και η ειρωνεία στις τελευταίες γραμμές. Αλλού επιδεικνύει κι άλλο χιούμορ.

Και ο Χρήστος Κούκης αποφεύγει σε πολλά σημεία την ασυναρτησία. Η ελλειπτικότητα του είναι σε αρκετά μέρη θεμιτή και κατανοητή μα κι αυτός δεν ξεφεύγει τη σύγχρονη τάση για σύγχυση – όπως όταν γράφει (σ 90): –

Τα βράδια να μην σε πιάνει ο χρόνος/ Να δαγκώνεις τον 

λαιμό της νύχτας ανατριχιάζοντας όλα/ τ’ αστέρια του μυαλού/

Απύρετος να μην στέκεσαι πουθενά..

Υπάρχουν πολλές τέτοιες γραμμές, μα υπάρχουν και φρέσκες εικόνες όπως (σ 88) –

Μεγάλωσα με τα Σκαθάρια και με τις Πέτρες/ τη γύρη της μελωδίας

και το μελίσσι της δροσιάς/ κι έμαθα πως η καλύτερη ζυγαριά είναι 

τα παιδικά μας χρόνια//

Και στο “Ηλιόλουστη τραγωδία” γράφει (σ 86):

Ιστορία είναι ό,τι συμβαίνει. Εδώ και το χρώμα των συνεπειών/

Η εξήγηση απλωμένη στο φως του Παντού/ αυτόπτης μάρτυρας 

η θάλασσα και τα χρονόμετρα της σκόνης/ ο χωματόδρομος

με τις ελιές, τα δάκρυα των ανθρώπων//

Λέω μόνο πως θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε καλή ποίηση, αν δεχόταν καθοδήγηση.

Μα γενικά υπάρχει πολλή τρέλα και αμφιβάλλω αν κανείς θέλει λίγη καθοδήγηση.