Σε Σένα
NTS
Μ’ έφερες εδώ, απ’ ένα περιβάλλον άγονο και τοξικό,
αφιλόξενο σε γη και ουρανό.
Είχες, μάλλον, κάποιο σχέδιο που δεν το γνωρίζω.
Περπατάμε μαζί και δεν το πιστεύω
Γιατί αδιάκοπα με άλλα σε μπερδεύω,
σ’ ένα φως που σκοτεινιάζει
κι εγώ κοιτώ με μάτια μισoκλεισμένα,
μέχρι τη στιγμή που η θύμηση με ταράζει
και με φέρνει σε γνωριμία με Σένα.
Το λάθος όμως έχει σκάψει βαθιά στη μνήμη
και μοιάζει να μην βρίσκει το σωστό.
Πίστη, αγάπη και ειρήνη, πόσα να μάθει ο νους,
πόσα χωράει στη ζωντανή του ζύμη…
Άνοιξε τη μεγάλη Σου αγκάλη, πάρ’ εμένα το φτωχό.
Θέλω; Εσύ θέλεις, αυτό το μόνο σίγουρο.
Λοιπόν, ας έρθει εκείνη η ώρα που στο φως Σου
Εσένα εγώ θα δω με το χαμόγελό Σου
κι ας είναι μικρός θάνατος. Ω! το επόμενο λεπτό –
κι έτσι θα σε ευχαριστώ που ζω.
– – –
Στιγμή
Αντώνης Δρίζης
Τις περισσότερες φορές
ο νους κυλάει στο συνεχές,
με σκέψεις και διαθέσεις σε εναλλαγή –
κι ο χρόνος βαραίνει τη στιγμή.
Μα νιώθεις την πλάση να σου μιλά,
ευγνωμοσύνη να ξεπηδά,
μόλις ξεφεύγεις μια άλλη στιγμή,
κι ο ήλιος παίρνει μια γελαστή μορφή.
Επιθυμίες και διαθέσεις – γοργή ροή:
δεν υπήρξαν, θαρρείς, ποτέ εκεί.
Παγώνει ο χρόνος, σταματά,
μα πάλι γρήγορα κυλά, περνά.
Κρυμμένο μέσα και έξω, πάντα εκεί,
σου δείχνει πάντα τη μοναδική στιγμή.
