Μιχάλης Τσιντσίνης
Mέχρι στιγμής, δύο είναι οι γραμμές της κριτικής κατά των αλλαγών στη φορολογία που εισηγείται ο Κωστής Χατζηδάκης. Η πρώτη ότι δεν πρόκειται να πιάσει όλη τη φοροδιαφυγή στους ελεύθερους επαγγελματίες· η καθιέρωση τεκμαρτού εισοδήματος στο επίπεδο του κατώτατου μισθού δεν εμποδίζει εκείνους που κρύβουν δεκαπλάσια εισοδήματα να εξακολουθήσουν να φοροδιαφεύγουν. Η δεύτερη κριτική είναι ότι δεν πιάνει όλη τη φοροδιαφυγή γενικώς· αφού θα εξακολουθήσουν να ρέουν ποταμοί «μαύρου» χρήματος από το οργανωμένο οικονομικό έγκλημα, όπως το λαθρεμπόριο.
Ακόμη κι αν αυτή η κριτική «κλίμακος» ευσταθεί· ακόμη κι αν το σχέδιο δεν πρόκειται να εξαφανίσει τη φοροδιαφυγή, δεν είναι λόγος να μην αρχίσει να την περιορίζει, εκεί όπου αναμφισβήτητα υπάρχει. Επτά στους δέκα επαγγελματίες –στους οποίους συγκαταμετρώνται όχι μόνο οι ταπεινοί μπλοκάκηδες και οι υδραυλικοί, αλλά και οι επιφανέστεροι επιστημονικοί κλάδοι της αγοράς– δηλώνουν εισοδήματα κάτω από τον κατώτατο μισθό. Οι στατιστικές αυτές επαναλαμβάνονται τόσο μονότονα τις τελευταίες δεκαετίες, που έχουν καταντήσει σαν τη χαίνουσα λακκούβα στον δρόμο της γειτονιάς. Ολοι ξέρουν ότι είναι εκεί. Εχουν σχεδόν συμφιλιωθεί μαζί της. Εχουν μάθει απλώς να την αποφεύγουν.
Η παρομοίωση είναι κακή. Ανάλογες «εκλογικεύσεις» όμως έχουν αναπτυχθεί για να δικαιολογούν την ύπαρξη της μαύρης τρύπας στο έδαφος της εθνικής οικονομίας. Αν επιχειρούσε το κράτος, λέει ο κοινός τόπος, να μαζέψει αυτά τα άδηλα, αλλά όχι εντελώς αόρατα, χρήματα από την αγορά, δεν θα σκότωνε τη φοροδιαφυγή· θα σκότωνε την οικονομία.
Αυτή η χιλιομασημένη δικαιολογία εξυπηρετεί πρωτίστως το πολιτικό σύστημα που έτσι επιχειρεί να νομιμοποιήσει την υστερόβουλη εθελοτυφλία του. Εθελοτυφλία που δεν οφείλεται στην αγωνία για τους κλάδους της οικονομίας που δήθεν θα πεθάνουν αν έρθουν στο φως, όσο στην ανάγκη του ίδιου του πολιτικού συστήματος να διατηρήσει τα ερείσματά του σε ισχυρές πελατείες. Κάποιες από αυτές τις πελατείες έχουν αρχίσει ήδη να αντιδρούν και είναι βέβαιο ότι –όπως το κάνουν κάθε φορά– θα εξαντλήσουν τα μέσα πίεσης που διαθέτουν.
Η πρωτοβουλία του Χατζηδάκη έχει ήδη αισθητό πολιτικό κόστος. Οι «θιγόμενοι» ανήκουν στο προνομιακό ακροατήριο της Ν.Δ. Γι’ αυτό και το φορολογικό θα είναι το πρώτο τεστ όχι μόνο για τον υπουργό, αλλά για την κατεύθυνση της δεύτερης μητσοτακικής τετραετίας.
Θα φανεί πόσο –και πώς– είναι διατεθειμένη η κυβέρνηση να αξιοποιήσει το πολιτικό της κεφάλαιο· πόση αντοχή έχει στις πιέσεις, προκειμένου να ξεφύγει από την πεπατημένη και, κυρίως, από τον ορίζοντα εξαμήνου, που πάντα στενεύει το πεδίο μέχρι την επόμενη εκλογική μάχη.
Η αντιπολίτευση δεν θα είναι η ασυνάρτητη, στη Βουλή. Θα είναι εντός.
Πηγή: Καθημερινή
