Πάσχος Μανδραβέλης
Πότε με το καλό τελειώνει η κατασκευή των εθνικών οδών; Δεν αναφερόμαστε σε εκείνες που έχουν γίνει σαν το γιοφύρι της Αρτας. Μιλάμε για τις άλλες, αυτές που έχουν ήδη παραδοθεί στην κυκλοφορία και, σύμφωνα με έκθεση της Ε.Ε., «πληρώσαμε τον κούκο αηδόνι». Στην Αθηνών-Λαμίας, για παράδειγμα, κάθε λίγο και λιγάκι εμφανίζονται πινακίδες που προειδοποιούν για τη στένωση της οδού· να σημειώσουμε εδώ ότι η σήμανση σε σχέση με το παρελθόν είναι εξαιρετική, αλλά, σε ό,τι αφορά τα έργα, πολύ πιο συχνή. Αυτό μπορεί να δείχνει επιμέλεια, αλλά είναι και μεγάλη ταλαιπωρία. Για διακόσια χιλιόμετρα αυτοκινητοδρόμου, με δύο λωρίδες κυκλοφορίας, που σημαίνει ταξίδι δύο ωρών, ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής γίνεται σε μονή λωρίδα, αφού ασπροκόκκινοι κώνοι έχουν αποκλείσει την άλλη και ο χρόνος του ταξιδιού μεγαλώνει. Αν μάλιστα στον «δρόμο ταχείας κυκλοφορίας» της… μιας λωρίδας βρεθεί νταλίκα, κάθε προγραμματισμός των χρηστών νέων οδών πάει περίπατο.
Κάποιος μπορεί να πει ότι οι δρόμοι χρειάζονται συντήρηση, με αποτέλεσμα την ταλαιπωρία των οδηγών. Αυτό είναι σωστό, αλλά τόσο πολλή συντήρηση χρειάζονται οι δικοί μας δρόμοι; Συχνά βλέπουμε στο ίδιο κομμάτι της Εθνικής τη μια να κλαδεύουν, έπειτα από μερικές μέρες να ποτίζουν και Σαββατοκύριακα να ξεχορταριάζουν. Αφήστε δε το γεγονός ότι πολλάκις οι ασπροκόκκινοι κώνοι είναι έρημοι, χωρίς συνεργεία, σαν ανάμνηση των έργων που έχουν γίνει ή προκαταβολική τιμωρία για όσα θα γίνουν.
Δεν ξέρουμε τι μελέτη γίνεται για την αναγκαιότητα αυτών των έργων, ούτε αν ο χρόνος συντήρησης της οδού μπορεί να μειωθεί. Με δεδομένο ότι βλέπουμε ολόκληρες διασταυρώσεις με γέφυρες στην Κίνα να τελειώνουν σε 48 ώρες, φανταζόμαστε ότι το ξεχορτάριασμα μιας νησίδας 2 χλμ. θα μπορεί να τελειώσει σε μία μέρα. Ενα βασικό πρόβλημα είναι ότι το κόστος της καθυστέρησης δεν επιμερίζεται. Η εταιρεία που διαχειρίζεται τον δρόμο δεν επωμίζεται κανένα βάρος, κάτι που σημαίνει ότι δεν υπάρχει κίνητρο για να τελειώνουν γρήγορα τα έργα. Βρέξει-χιονίσει, γίνονται δεν γίνονται έργα, είναι οι εθνικές οδοί δρόμοι ταχείας ή βραδείας κυκλοφορίας, οι οδηγοί πληρώνουν ακριβώς το ίδιο αντίτιμο, ασχέτως αν δεν απολαμβάνουν τις ίδιες υπηρεσίες.
Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους και η λογική επιτάσσει να μοιράζεται το κόστος. Το αντίτιμο των διοδίων που υπάρχουν στον δρόμο (ανά τριάντα χιλιόμετρα!) πρέπει να μειώνεται κάθε φορά που ένα μέρος της υπερταχείας οδού γίνεται δρόμος καθυστέρησης και ταλαιπωρίας. Ετσι οι εταιρείες θα δείξουν ότι σέβονται τους πελάτες τους και θα βρουν εκείνες τις μεθόδους (σίγουρα θα υπάρχουν) για να επιταχύνονται τα έργα, να μειώνεται η ταλαιπωρία των πολιτών και το κόστος των ίδιων από τα μειωμένα διόδια…
Πηγή: Καθημερινή
