του Γιάννη Παλαιολόγου
Οι ευθύνες των πολιτικών και των δημοσιογράφων
Συζητώντας για την επικαιρότητα, η κουβέντα πάει αναπόφευκτα στο Ασφαλιστικό, με το οποίο ο κ. Βουρλούμης, ίσως και λόγω οικογενειακής ιστορίας, έχει ασχοληθεί εις βάθος. Εχει γράψει βιβλίο για το θέμα («Το Ασφαλιστικό με Απλά Λόγια», Εκδόσεις Ποταμός) και συνεχίζει να αρθρογραφεί γι’ αυτό. Αναμενόμενα, δεν είναι αισιόδοξος για τις προοπτικές του. «Το σύστημα έχει διαλυθεί» λέει. «Το νέο συνταξιοδοτικό δεν μπορεί να στηθεί εκ νέου στα χνάρια του παλιού», το οποίο, όπως «όλο το οικοδόμημα από το 1981 ώς την κρίση, βασίστηκε στον εξωτερικό δανεισμό».
Εχουμε καταλάβει, μετά την τεράστια δοκιμασία της τελευταίας εξαετίας, ότι η κρίση προκλήθηκε επειδή ζούσαμε πέρα από τις δυνατότητές μας; Εχουμε καταλάβει ότι πρέπει να αλλάξουμε εκ βάθρων τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η οικονομία και ασκείται η πολιτική στη χώρα; «Δεν μπορώ να το απαντήσω. Αν κρίνω από τα μπλόκα των αγροτών πάντως, συμπεραίνω ότι υπάρχει μία μεγάλη μερίδα του κόσμου που εξακολουθεί να πιστεύει ότι με τον τσαμπουκά θα μπορέσει να αποσπάσει αυτό που θέλει».
Πέρυσι, ωστόσο, με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου από τους πρωταίτιους του αντιμνημονιακού λαϊκισμού, δεν έγινε ευρύτερα αντιληπτό ότι δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι αν θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ; «Το υπογράψαμε αλλά δεν το εφαρμόζουμε» λέει ο κ. Βουρλούμης. «Υπάρχει μια άρνηση της πραγματικότητας στη χώρα, την οποία καλλιεργούν μεθοδικότατα ορισμένοι πολιτικοί – και όχι μόνο πολιτικοί, αλλά και δημοσιογράφοι και άλλες φυσιογνωμίες που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Γιατί –κακά τα ψέματα– η πραγματικότητα είναι πάρα πολύ δυσάρεστη».
Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους, όπως εκτιμά, εξαιτίας των οποίων η χώρα, παρότι εισήλθε πρώτη σε καθεστώς μνημονίου, είναι η μόνη που εξακολουθεί σήμερα να είναι εξαρτημένη από τους επίσημους δανειστές της. Ενας δεύτερος σημαίνων λόγος είναι ότι «η μηχανή – δημόσια διοίκηση– δεν δουλεύει».
Εχοντας εμπλακεί στα γρανάζια της μηχανής στα πρώτα χρόνια μετά τη χούντα και μετά ξανά στα ύστερα χρόνια της ευδαιμονίας, λίγο πριν από τη μεγάλη κρίση, πώς συγκρίνει τη λειτουργία στις δύο περιόδους;
«Υπήρχε καλύτερη διοίκηση τότε. Υπήρχαν ακόμα στα υπουργεία μόνιμοι γενικοί διευθυντές, οι οποίοι γνώριζαν το αντικείμενο, ήταν πρακτικοί και επέβαλλαν πειθαρχία. Και επίσης οι πολιτικοί τον φοβούνταν τότε τον Καραμανλή».
Πηγή: Καθημερινή
