Του Κώστα Ιορδανίδη
Συνεζητήθη επί τριήμερο η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον της κυβερνήσεως συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση δεν ανετράπη· ούτε αναμενόταν, άλλωστε· ουδέποτε καταψηφίσθηκε η εκτελεστική εξουσία έπειτα από πρόταση δυσπιστίας. Παρέλκει ασφαλώς ο σχολιασμός και η αξιολόγηση των ομιλιών – αρχηγών και βουλευτών. Οσοι παρακολούθησαν την τελευταία συνεδρίαση, προ της ψηφοφορίας, σχημάτισαν ιδία άποψη – μάλλον οικτρή. Οι αδιαφορήσαντες καλώς ενήργησαν, διότι διατήρησαν τουλάχιστον την ψυχική τους ηρεμία. Είναι αμφίβολο εάν έστω και ένας ακροατής ή αναγνώστης των διαδραματισθέντων στη Βουλή επείσθη από τους αγορητές και μετέβαλε τις πολιτικές του προτιμήσεις. Το βέβαιο είναι ότι το Κοινοβούλιο, όπως και η κοινωνία, έχει διαιρεθεί οριστικά και αμετάκλητα σε υπερασπιστές και πολεμίους του Μνημονίου – από την άκρα Δεξιά έως τη μαρξιστική Αριστερά.
Η Ν.Δ. πρωτίστως και εν μέρει το ΠΑΣΟΚ επιχειρούν να εισαγάγουν ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, είτε με τη θεωρία των «δύο άκρων» είτε με τη διάκριση μεταξύ κομμάτων του συνταγματικού τόξου και των εκτός αυτού. Εις μάτην. Οι ιδεολογικές διακρίσεις έχουν αναιρεθεί στην πράξη από τις ηγεσίες των κομμάτων στον βωμό του τακτικισμού. Για τον μέσο παραδοσιακό συντηρητικό πολίτη η σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ είναι κατάσταση πραγμάτων παρά φύσιν, διότι επί σαράντα έτη ο «αντίπαλος» σε τοπικό επίπεδο ή μάλλον στον μικρόκοσμο της επαρχίας ήταν οι οπαδοί και τα στελέχη του κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου, για λόγους πρακτικούς και όχι μόνον ιδεολογικούς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επί του παρόντος μία απροσδιόριστη πολιτική παράμετρος, διότι ούτε οργάνωση διαθέτει ούτε έντονη παρουσία εκτός Κοινοβουλίου, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ που εξακολουθεί να εκπροσωπείται δυσανάλογα σε ανώτατο επίπεδο στον κρατικό μηχανισμό.
Εκ παραλλήλου, η απώλεια ψυχραιμίας έχει οδηγήσει σε ελεεινολογία των βουλευτών σε επίπεδο προσωπικό και αυτό ενέχει στην παρούσα φάση κινδύνους σοβαρότατους. Το κοινοβουλευτικό σύστημα στηρίζεται στον εκλεγμένο βουλευτή, όχι στην εκτελεστική εξουσία. Κυβερνήσεις υπάρχουν σε όλα τα καθεστώτα – ακόμη και στα πλέον αυταρχικά, που όμως στερούνται νομιμότητος, διότι δεν εκφράζουν τη θέληση του έθνους. Η οικονομική εξαθλίωση που έπληξε την κοινωνία συνδυάσθηκε με μία ενίοτε αήθη επίθεση εναντίον της «νοοτροπίας των Νεοελλήνων» και οι μόνοι αδέξιοι υπερασπιστές τους είναι οι βουλευτές. Θα έπρεπε ασφαλώς το επίπεδο των βουλευτών να είναι πολύ καλύτερο, αλλά γι’ αυτό ευθύνονται οι αρχηγοί που καταρτίζουν τους συνδυασμούς. Ωστόσο, όσο πιο αξιόλογος ο βουλευτής, τόσο μεγαλύτερη η ανεξαρτησία της γνώμης του – ιδιότητα ενίοτε εξόχως ενοχλητική. Η ασυναρτησία, όμως, δεν παράγει απλώς αντιαισθητικό αποτέλεσμα. Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος έχει μία ουσιαστική συνέπεια – τη σταθερή ανάκαμψη της Χρυσής Αυγής, την οποία όλα τα άλλα κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου προσπάθησαν να αποτρέψουν, χαρακτηρίζοντάς την εγκληματική οργάνωση. Και αφελώς επίστευσαν ότι έλυσαν το πρόβλημα, αλλά ατυχώς διαψεύδονται καθημερινώς.
Πηγή: Καθημερινή
