1. Στο αμέσως προηγούμενο άρθρο αυτής της σειράς 129. Ψυχολογία: Βάσανα και οδύνη έγραψα: «Όσο πιο χυδαίοι, βάρβαροι και απάνθρωποι γίνονται στην αντικοινωνική, αντισυστημική συμπεριφορά τους [οι άνθρωποι] τόσο περισσότερο πόνο προκαλούν στον εαυτό τους». Και πρόσθεσα πως θα εξετάσω το θέμα σε αυτό το άρθρο.
Βάσισα την όλη ανάλυση προηγουμένως στην αρχή με την οποία προφανώς λειτουργούν τα κύτταρα και τα όργανα στον κανονικό, υγιή σωματικό οργανισμό. Είναι η αρχή του δούναι-λαβείν. Ο οργανισμός λειτουργεί φυσιολογικά με ζωντάνια, ενέργεια κα υγεία μόνο εφόσον τα μεμονωμένα (μα όχι ανεξάρτητα) κύτταρα δίνουν την ενέργεια που πρέπει για το καλό του οργάνου στο οποίο βρίσκονται μαζί με πολλά άλλα, που επίσης λειτουργούν με όμοιο τρόπο, και κατ’ επέκταση για το καλό του ευρύτερου σωματικού οργανισμού: μόνο έτσι το ανθρώπινο σώμα λειτουργεί φυσιολογικά ως ζωντανός και υγιής οργανισμός.
Η ίδια αρχή λειτουργίας εξασφαλίζει την υγιή ζωή κάθε κοινότητας και κατ’ επέκταση κάθε Πολιτείας: εφόσον, δηλαδή, τα άτομα που την απαρτίζουν (και αντιστοιχούν στα κύτταρα) ακολουθούν την ίδια αρχή – και δεν παίρνουν μόνο από τα καλά που προσφέρει η κοινωνική οργάνωση χωρίς να δίνουν.
2. Κανείς μας δεν βλέπει το σύνολο, του κόσμου ή έστω της ανθρωπότητας σε μια δεδομένη στιγμή όπως μπορεί να δει ή να σκεφθεί το σύνολο της κοινότητας ή και της χώρας όπου διαμένει. Είναι δύσκολο, λοιπόν, να σχηματίσουμε μια ακριβή εικόνα γιατί άλλοι υποφέρουν λίγο ή πολύ και άλλοι καθόλου. Μα μπορούμε να συλλογιστούμε.
Ας αρχίσουμε με το ερώτημα – «Πού οφείλονται οι διαφορές σε φύλο, νοητικές ικανότητες και σωματική διάπλαση που παρατηρούμε ανάμεσα στους ανθρώπους;… Άλλοι άντρες, άλλες γυναίκες. Άλλοι/άλλες έξυπνοι, άλλοι/άλλες καθυστερημένοι. Άλλοι/άλλες ζουν 80 έτη και άλλοι/άλλες πολύ λιγότερα. Και ούτω καθ’ εξής.
Αφού υπάρχουν νόμοι που κυβερνούν όλα τα υλικά φαινόμενα στον κόσμο, κάποιοι νόμοι θα πρέπει να κυβερνούν και αυτές τις διαφορές μεταξύ μας. Δεν γίνεται να υπάρχουν φαινόμενα που δεν υπάγονται σε νόμους. Μιλάμε για το τυχαίο, για δυστυχήματα και ατυχήματα, μα το κάνουμε πολύ χαλαρά, διότι απλούστατα δεν γνωρίζουμε τους νόμους (ή τον ένα νόμο) που λειτουργούν και παράγουν το «ατύχημα». Διότι, όπως είπαμε, δεν γνωρίζουμε το σύνολο του κόσμου. Ο νους μας έχει περιορισμούς.
Η μόνη λογική εξήγηση που μπορεί να δοθεί σε αυτές τις συνθήκες είναι ο νόμος του karma και της μετενσάρκωσης, μια εκδοχή του γενικού νόμου αιτίας και αποτελέσματος.
3. Για αυτό το θέμα έχω γράψει πολλά άρθρα (π.χ. 560. Φιλοσοφία: Μετενσωμάτωση, 571. Φιλοσοφία: Μετενσωμάτωση (2)).
Η ιδέα της μετενσωμάτωσης δεν είναι δύσκολη. Δεν υπάρχει στον γνωστό Χριστιανισμό – Ορθοδοξία της Ανατολικής Εκκλησίας, Προτεσταντισμό και Ρωμαιοκαθολικισμό. Υπάρχει όμως στα κείμενα του Γνωστικού Χριστιανισμού (Ευαγγέλιο του Φιλίππου κ.λπ.). Η ιδέα ήταν γνωστή στους Πυθαγόρειους, στον Πλάτωνα και τους Νέο-πλατωνιστές, στον Εμπεδοκλή και στους οπαδούς του Ερμή Τρισμέγιστου στην ελληνιστική Αλεξάνδρεια.
Ήταν και είναι ακόμα βασική διδασκαλία στον Ινδουισμό και Βουδισμό.
Ο νόμος του Κάρμα και της Μετενσωμάτωσης ορίζει πως καλές πράξεις σε μια ενσωμάτωση παράγουν καλή ζωή στην επόμενη ή μεθεπόμενη ενσωμάτωση. Κακές πράξεις, δηλαδή εγωιστική συμπεριφορά που αγνοεί τις ανάγκες των άλλων και τη δικαιοσύνη, παράγει κακές συνθήκες με πόνο, δυστυχία, βάσανα. Είναι ένας απλός νόμος δικαιοσύνης πέρα από τους ανθρώπινους νόμους σε οποιαδήποτε Πολιτεία.
Βέβαια συχνά βλέπουμε κακούς ανθρώπους, απατεώνες, εγκληματίες, μαφιόζους, να ζουν σε καλές συνθήκες άνεσης και πλούτου ενώ καλοί άνθρωποι, ενάρετοι και δίκαιοι, ζουν σε συνθήκες στέρησης ή ασθένειας. Οι τωρινές καταστάσεις που βλέπουμε οφείλονται σε καλές ή κακές πράξεις προηγούμενων ενσωματώσεων. Ενώ οι τωρινές πράξεις θα έχουν τα ανάλογα αποτελέσματα σε μελλοντικές ενσωματώσεις.
Μόνο αυτός ο νόμος δίνει μια λογική εξήγηση για τις συνθήκες και καταστάσεις, για την ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη ζωή των ανθρώπων.
