Κάποιος (καλλιτέχνης) μου έγραψε: “Πώς μπορείς ν’ αποστασιοποιηθείς από τις ομορφιές του κόσμου; Είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να τα βλέπεις όλα σαν με ίδιο μάτι, όπως λέγεται κάπου στη Bhagavad Gītā.”
Σωστά, από μια άποψη. Η ομορφιά το κόσμου μπορεί να γίνει μια παγίδα αιχμαλωσίας στον υλικό κόσμο ή μια γέφυρα προς πνευματική ανάταση.
Οι μεγάλοι σοφοί, οραματιστές, μύστες και άγιοι, όντως βλέπουν τη μεγάλη ομορφιά των μορφών του κόσμου μα δεν την επιδιώκουν και μένουν αποσπασμένοι. Αυτοί αποτελούν όμως μόνο ένα 1% των ανθρώπων. Οι άλλοι όλοι, το 99%, ελκύονται και μένουν προσκολλημένοι στην ομορφιά. Μα και οι μεν και οι δε είναι μέρη της φυσικής τάξης των πραγμάτων.
Αν ένα μέρος της ανθρωπότητας έχει απόσπαση και φώτιση, βρίσκεται ήδη μέσα στη σύνολη ανθρωπότητα, στον σύνολο κόσμο.
Ποιος, ή τι, μέσα στον ψυχισμό μας θέλει ν’ αποστασιοποιηθεί από τις ωραίες μορφές;… Είναι το εγώ που στην απληστία του θέλει τις ομορφιές και μένει με αυτές μα συγχρόνως θέλει και απόσπαση διότι άκουσε, διάβασε, έμαθε, πως είναι καλό κι ενάρετο να έχεις απόσπαση κι έτσι να φτάσεις, να κατέχεις, τη φώτιση που επίσης είναι καλό.
Το εγώ ρωτάει κι επιθυμεί, μα προσποιείται. Δεν θα μπορέσει ποτέ το εγώ να κατέχει τη φώτιση. Διότι έχει σύνθετη χοντρή φύση κι εμπειράται τη χοντρή, επιφανειακή ωραιότητα των υλικών μορφών – και ονειροπολεί με ρηχότητα και θεωρητικό βερμπαλισμό γι’ απόσπαση και φώτιση.
Απόσπαση, όταν είναι απλή και γνήσια, είναι απόλυτη και κατανοεί και συμπεριλαμβάνει την προσκόλληση: δεν την απορρίπτει. Η φώτιση, όταν είναι απλή και γνήσια, είναι απόλυτη και κατανοεί και συμπεριλαμβάνει τη σκοτεινιά και την άγνοια: δεν την απορρίπτει.
Τα πράγματα όλα στον υλικό κόσμο υπάρχουν χάρη στην ενέργεια λεπτότερων, αόρατων δυνάμεων. Επομένως, και η ομορφιά τους υπάρχει χάρη σε κείνες τις δυνάμεις. Οι δυνάμεις εκείνες είναι μέσα μας, όπως παντού αλλού, και με την κατάλληλη εκπαίδευση μπορούν ν’ ανιχνευθούν μέσα μας.
Και τώρα το εγώ σκέφτεται “Πώς μπορώ να γνωρίσω αυτές τις λεπτότερες δυνάμεις που είναι η πηγή της ομορφιάς που βλέπω στις υλικές μορφές;”
Μα και αυτή η σκέψη είναι μια εγωιστική ονειροπόληση. Όλες οι ασχολίες του εγώ είναι ονειροπολήσεις.
Το εγώ το ίδιο δεν είναι παρά ένας ίσκιος, μια ανυπόστατη φευγαλέα φιγούρα στο νου μας – μια ονειροπόληση και αυτό.
Το νιώθετε, το ακούτε να μιλάει, το βλέπετε να εμφανίζεται και να χάνεται μόλις το φως της προσοχής σας σκανάρει όλη την περιοχή του ψυχισμού σας.
Εξαφανίζεται και σωπαίνει, μα ξανάρχεται με τις διεκδικήσεις και απαιτήσεις και ονειροπολήσεις του μόλις η προσοχή απορροφηθεί από μια παροδική σκέψη ή συγκίνηση.
Και νομίζετε πως είστε αυτή η σκέψη, συγκίνηση, επιθυμία ή ό,τι άλλο.
Και το όνειρο συνεχίζεται. Και το εγώ υποκρίνεται πάλι πως του αρέσει το ομοίωμα της απόσπασης και της φώτισης, ενώ στην πραγματικότητα του αρέσει να μένει με τις ωραίες μορφές (με την ευ-μορφία). Και είναι γεμάτο αρέσκειες και απέχθειες.
Πρέπει να δούμε την πλάνη του ονείρου!
