Πολλοί ψυχολόγοι δίνουν την ακόλουθη συμβουλή σε εφηβικής ηλικίας νέους και νέες: “Οι γονείς σου σου δίνουν συμβουλές παρωχημένες. Σε αγαπούν, θέλουν το καλό σου και την ευτυχία σου, μα οι ίδιοι ανήκουν σε μια παλαιότερη εποχή με άλλα ήθη και συνήθειες. Γι’ αυτό να τους ακούς και να συμφωνείς χωρίς να αντιμιλάς και να τους επικρίνεις. Μα μετά να κάνεις αυτό που η καρδιά σου σε προτρέπει. Αν ζεις μακριά τους, να επικοινωνείς και να τους λες πως τους αγαπάς κι εκτιμάς τα όσα έκαναν για σένα, μα να ζεις τη ζωή σου.”
Οι θιασώτες αυτών των ιδεών, είναι φανερό, είναι πολύ συγχυσμένοι διότι δεν έχουν σταθερές ηθικές αρχές με τις οποίες να οργανώνουν τη δική τους ζωή. Δεν έχουν επίσης αρκετή αυτογνωσία για να ξέρουν πώς είναι η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση (=δομή και λειτουργία της διανοητικής κι αισθηματικής πλευράς τους), ούτε αρκετή οξυδέρκεια για να παρατηρήσουν πώς λειτουργούν αυτές οι ψυχικές/νοητικές πλευρές των άλλων ανθρώπων.
Λειτουργούν και αυτοί, όπως όλοι μας σχεδόν, με πρότυπα “ορθής σκέψης” που είναι στην πραγματικότητα οι τελευταίες μοδάτες ιδέες ειδικών διανοούμενων διαποτισμένες με μπόλικο συναισθηματισμό. Ένα παράδειγμα ήταν μια διαφήμιση πρότινος στην τηλεόραση (ίσως και σε άλλα μίντια) όπου διάφοροι ηθοποιοί με σοβαρό και μελιστάλακτο ύφος μας σύστηναν “ποτέ να μη χτυπάμε το παιδί, ποτέ το παιδί!”
Όλες αυτές οι συμβουλές βασίζονται στην εκτίμηση των πρώτων “επιστημόνων-ψυχαναλυτών” σαν τον Φρόιντ πως η τιμωρία παιδιών δημιουργεί “τραύματα” στην ευαίσθητη ψυχούλα τους που αργότερα εκδηλώνονται ως εγκληματικές τάσεις.
Αυτό δεν είναι καθόλου αληθές. Ούτε παρατηρήθηκε ποτέ κάτι τέτοιο ούτε μπορεί να αποδειχθεί. Πρόκειται για θολές, συγχυσμένες φαντασιώσεις ψυχαναλυτών.
Σεβασμός προς τους μεγαλύτερους είναι αναγκαίος σε όλους τους νέους!
Μα ας γυρίσουμε στην αρχική συμβουλή, από την οποία προκύπτουν τρεις σοβαρές συνέπειες.
α) Μικρά παιδιά λατρεύουν ως θεότητες τους γονείς τους ωσότου αντιληφθούν (γύρω στα 5 τους) πως οι γονείς λένε ψέματα και συμπεριφέρονται απρεπέστατα, ή ωσότου ακούσουν ιδέες σαν αυτή με την οποία αρχίσαμε. Η συμβουλή προτρέπει τα παιδιά να περιφρονούν τους γονείς τους και να επιδίδονται σε προσποίηση και υποκρισία. Μπορεί οι γονείς να δώσουν άχρηστες ή βλαβερές συμβουλές. Μα οι περισσότερες όπως “Να μελετάτε, να προσέχετε, να μην κλέβετε, να μη βλάπτετε άλλους” κλπ. είναι πολύτιμες και μακάρι τα παιδιά να τις άκουαν αντί να ακούνε τις ανοησίες ψυχολόγων.
β) “Να κάνεις αυτό που η καρδιά σου σε προτρέπει.” Η εγκληματική βλακεία σε αυτή τη συμβουλή είναι αβυσσαλέα.
Δηλαδή αν μου γεννηθεί η επιθυμία να βασανίσω (με όποιον τρόπο) ένα ζώο ή ένα άλλο παιδί, εγώ πρέπει να το κάνω ακούοντας την προτροπή της καρδιάς μου;
Το μπούλινγκ και οι άλλες συμπεριφορές μαγκιάς και ψυχοπάθειας είναι απλώς προεκτάσεις αυτής της τάσης!
γ) Απορρίπτει την πειθαρχία που δεν είναι πολύ εύκολη κι επιθυμητή. Διότι το να κάνω ό,τι και όπως θέλω και όποτε θέλω είναι πολύ πιο ευχάριστο άμεσα, παρά να σκεφθώ “μα αφού εμένα αυτό δεν θα μου άρεσε να μου το κάνουν” έτσι κι εγώ ας μην το κάνω!
Κάθε παιδί γνωρίζει πότε οι γονείς του του λένε κάτι ορθό και καλό και πότε όχι. Μόνο του διαλέγει σε τι θα υπακούσει και τι όχι.
