Ένας νεαρός μοναχός αγαπούσε πολύ τους ψαλμούς του Δαυίδ και σαν ψαλμωδίες μα πιο πολύ σαν ύμνους λατρείας προς τον Ύψιστο. Για ορισμένο διάστημα συγκεντρωνόταν στη μελέτη ενός ή το πολύ δυο ψαλμών και μετά προχωρούσε σε άλλον.
Μια μέρα συνάντησε κάποια πρόταση που δεν καταλάβαινε. Έψαξε τον φροντιστή του που επέβλεπε την πνευματική του πρόοδο και τον βρήκε να περπατά σε ένα μέρος του κήπου.
Όταν ο άλλος, ο γηραιότερος άκουσε το πρόβλημα κατανόησης του νεαρού έβαλε τα γέλια. Μετά έφυγε προς τον κοιτώνα του συνεχίζοντας να γελά.
Ο νεαρός μοναχός ταράχτηκε πολύ από την αντίδραση του φροντιστή του. Την υπόλοιπη μέρα δεν έβρισκε ησυχία, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στη μελέτη, στην προσευχή, στη λατρεία του Υψίστου. Η ταραχή συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα. Πάλι δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, δεν μπορούσε ούτε να φάει! Όταν η ταραχή συνεχίστηκε αμείωτη και την επόμενη μέρα, μετά τον εσπερινό πήγε στον φροντιστή του.
Όταν εκείνος άκουσε για την ταραχή που το δικό του γέλιο προκάλεσε στον νεαρό, του είπε πάλι γελώντας: “Το πρόβλημα σου, νεαρέ, είναι πως είσαι χειρότερος από έναν κοινό κλόουν!”
Ο μοναχός σοκαρίστηκε. “Σεβαστέ μου δάσκαλε”, είπε με πολύ κουράγιο, “γιατί το λέτε; Πώς μπορώ να είμαι χειρότερος από έναν κοινό κλόουν;”
Ο φροντιστής απάντησε: “Ο κλόουν κάνει τους άλλους να γελούν και το απολαμβάνει γελώντας ο ίδιος μαζί τους. Εσύ αντί να ευχαριστηθείς ταράχτηκες επειδή κάποιος άλλος γέλασε. Δεν είσαι χειρότερος από έναν κοινό κλόουν;”
Ακούοντας το αυτό ο νεαρός έβαλε τα γέλια. Φωτίστηκε με βαθύτερη κατανόηση για το Πνεύμα!
