Έγραψε ο Παύλος Παπαδόπουλος (Καθημερινή 10/9):
Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος ναι μεν επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του ότι πρέπει να τρέξουμε περισσότερο στην ανταγωνιστικότητα, στις επενδύσεις κ.λπ., αλλά εκτιμά ότι το νερό έχει μπει στο αυλάκι στα δημοσιονομικά, στο ασφαλιστικό, στις εξαγωγές. Ο Στουρνάρας είναι αιωνίως αισιόδοξος. Ακόμα και στις πιο μαύρες μέρες της κρίσης μάς έλεγε ότι «η Ελλάδα θα γίνει μαμή της ιστορίας» (δηλαδή θα αναγκάσει την Ευρώπη να φτιάξει νέους μηχανισμούς). Και βγήκε αληθινός. Τι θυμήθηκα τώρα…
Ας πάρουμε την αισιοδοξία του κ. Στουρνάρα: «το νερό έχει μπει στο αυλάκι στα δημοσιονομικά, στο ασφαλιστικό, στις εξαγωγές.» Η αισιοδοξία ανήκει περισσότερο στον Παπαδόπουλο, διότι το νερό που έχει μπει στο αυλάκι είναι πάρα πολύ λίγο για να βάλει σε κίνηση τον νερόμυλο της οικονομίας και ανάπτυξής. Ο κ. Στουρνάρας είναι μια ζωή στην πολιτικο-οικονομική σκηνή της χώρας και γνωρίζει ή όφειλε να γνωρίζει καλά, πως η οικονομία δεν θα κινηθεί αν δεν υπάρξουν μεγάλες και ριζικές μεταρρυθμίσεις που ο δήθεν φιλελεύθερος Μητσοτάκης δεν τολμά να προωθήσει ούτε για ενημέρωση και συζήτηση.
Η πιο μεγάλη και ριζική μεταρρύθμιση είναι στη φορολογία με την επιβολή Γεωφορολόγησης (όχι ΕΝΦΙΑ ή φόροι επί μεγάλης περιουσίας και παρόμοια), ένα μέτρο που δεν καταλαβαίνουν ούτε οι πολιτικάντηδες ούτε οι αναλυτές οικονομολόγοι και δημοσιογράφοι. Η δε ειρωνεία είναι πως οι αγροτοκτηνοτρόφοι, βιομήχανοι, έμποροι και άλλοι παραγωγοί, που θα ωφελούνταν τα μέγιστα, επίσης δεν (θέλουν να) γνωρίζουν!
Υπάρχουν όμως άλλες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα άλλαζαν το ελληνικό πελατειακό κράτος, το οποίο μοιάζει όλο και περισσότερο με σοβιετικό μοντέλο (με τη διαφορά κανονικών εθνικών εκλογών κάθε 4 έτη). Τις έχουμε μνημονεύσει σε πολλά παλαιότερα άρθρα:
1. Μείωση των βουλευτών σε 100 ή 150 έστω. Το είχε αναφέρει μια δυο φορές ο κ. Σαμαράς μα δεν έκανε τίποτα όταν πήρε την πρωθυπουργία το 2012.
2. Ανεξάρτητη Αρχή που θα μπορεί, δίχως κυβερνητικές παρεμβάσεις, να ελέγχει το κυβερνητικό έργο και τις δημόσιες υπηρεσίες – Αστυνομία, ΔΕΚΟ, παιδεία κλπ.
3. Κατάργηση της μονιμότητας των Δημοσίων Υπαλλήλων. Πουθενά αλλού στον οικονομικό οργανισμό δεν υπάρχει.
4. Αξιολόγηση σε όλο το πολύκλωνο και πολυδαίδαλο Δημόσιο. Το μέτρο έχει συζητηθεί και τα οργανωμένα συμφέροντα αντιστέκονται ενώ οι κυβερνήσεις φοβούνται το πολιτικό κόστος. Γιατί μόνο στο Δημόσιο δεν υπάρχει αξιολόγηση;
5. Δικαστική δίωξη κυβερνήσεων που δεν προωθούν προς υλοποίηση τις προεκλογικές τους υποσχέσεις.
Υπάρχουν και άλλες μεταρρυθμίσεις, μα αν εφαρμοσθούν αυτές οι 5, θα ακολουθήσει ανακούφιση και ανάπτυξη…
