Αυτό που στην Ελλάδα ονομάζεται “πολιτική” είναι στην πράξη “αγώνας για τη Νομή Εξουσίας”. Και βέβαια η Νομή Εξουσίας δεν είναι Διακυβέρνηση. Οι όροι “κυβέρνηση” και “διακυβέρνηση” έχουν παραμείνει μα η λειτουργία έχει αλλάξει ριζικά και αμετάκλητα πλέον.
Οι εξουσιολάγνοι πολιτικάντηδες της εποχής μας διαφέρουν από πραγματικούς κυβερνήτες όπως ο κερδοσκόπος από τον επιχειρηματία, ο μαστροπός από τον οικογενειάρχη, ο άντρας που κάνει τη μαμά στο ομόφυλο ζευγάρι από τη γυναίκα μητέρα.
Τι κάνουν οι πολιτικάντηδες μόλις ανέλθουν στην εξουσία;
Ο κομματάρχης αυτοχρίζεται πρωθυπουργός και αρχίζει να διορίζει. Όχι μόνο υπουργούς. Μα κι ένα τσούρμο συμβούλων, διότι ο ίδιος (η ίδια) είναι ανίκανος να διαχειρίζεται τόσα και τόσα θέματα μιας και η κυβέρνηση θέλει να βάζει την ουρά και το μουσούδι της σε κάθε περιοχή του κοινωνικού συνόλου – άμυνα, ασφάλεια, βιομηχανία, δικαιοσύνη, εκπαίδευση, εμπόριο, θρησκεία, μουσεία, νοσοκομεία και ό,τι άλλο από καλλιτεχνικά ως εξωτερική πολιτική και τουρισμό, μήπως και κάποια πτυχή μείνει έξω από τον έλεγχό της. Διορίζει επίσης δεκάδες αποτυχημένους πολιτικάντηδες του κόμματος σε δημόσιες θέσεις, σε ΔΕΚΟ, σε νοσοκομεία κλπ. κλπ.
Επανειλημμένα μαθαίνουμε για μεταμεσονύκτιες τροποποιήσεις (ή πρόσθετα άρθρα) σε νομοσχέδια που ευνοούν ορισμένες ομάδες. Δεν είναι πάντα δύσκολο να διαγνώσει κάποιος ποιοι κομματικοί πελάτες ωφελούνται από αυτές τις διατάξεις της τελευταίας στιγμής.
Πάρτε π.χ. τις γενναιόδωρες παροχές που η Νεοδημοκρατική κυβέρνηση δίνει στους πυρόπληκτους (και άλλους πληγέντες) μετά τις πυρκαγιές του καλοκαιριού 2021 (ή τους διάφορους επιχειρηματίες λόγω πανδημίας COVID-19). Αν η πανδημία και οι πυρκαγιές συνέβαιναν πριν 150 χρόνια, οι άνθρωποι θα γκρίνιαζαν, θα έγλειφαν τις πληγές τους και that is that! Τώρα ο Νομέας της Εξουσίας σπεύδει να βοηθήσει χρηματικά με σύνολο δισεκατομμυρίων. Δεν είναι δικά του λεφτά, ούτε του κόμματος. Συνήθως είναι λεφτά κορόιδων που φορολογούνται μέχρι εξόντωσης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πολλά χρήματα δεν είναι καν εθνικά, μα έρχονται από την ΕΕ. Αλλά το όφελος το καρπώνεται ο Νομέας!
Μια άλλη αλλαγή στο σημαινόμενο των όρων στο ίδιο πεδίο αφορά το δήθεν “δημοκρατικό τόξο” που συμπεριλαμβάνει και Ακροδεξιά και Ακροαριστερά – παρατάξεις και κόμματα που με την πρώτη ευκαιρία θα ανατρέψουν νόμιμα και δημοκρατικά το ισχύον σοσιαλδημοκρατικό καθεστώς για να εγκαταστήσουν το δικό τους απολυταρχικό. Κυρίως όμως χρησιμοποιείται ο όρος “Αριστερά” για το ΚΚΕ και τον Σύριζα που έχουν εξιδανικεύσει τη χούντα του προλεταριάτου, την οποία παρά λίγο να επιβάλει ο Σύριζα με τους Ανέλ-ληνες του Καμμένου στην περίοδο 2015 -2019. Ευτυχώς για όλους, απέτυχε με γελοίο τρόπο.
Ο συνετός, ο αληθινά εθνικός κυβερνήτης, θα λάβει υπόψη του συχνότατα τις γνώμες των συντρόφων του και στη Βουλή και στο ευρύτερο κόμμα. Μα πρώτα θα βεβαιωθεί πως το κόμμα έχει όντως αρχές – στην ορθή και μόνη περίπτωση, αρχές φιλελευθερισμού με άξονα τη Δικαιοσύνη. Άσχετα με τους ψηφοφόρους και την αντιπολίτευση. Μένει με τις αρχές πάντα τιμωρώντας τους ανάξιους και τους εγκληματίες και τιμώντας τους άξιους και νομιμόφρονες. Και δεν μετρά το κόστος. Το πολιτικό κόστος είναι το γλειφιτζούρι του εξουσιολάγνου.
Αυτή είναι η αγεφύρωτη διαφορά.
