1. Μόνο στο Δημόσιο οι εργαζόμενοι όλοι είναι υπάλληλοι. Βέβαια λίγοι από αυτούς, συνδικαλιστές, Γ.Γ. ή διευθυντές απολαμβάνουν προνόμια και ελευθερίες αφεντικού (ψηλό μισθό, ελάχιστη ή καμιά εργασία, ευέλικτο ωράριο κλπ.) για όσο διάστημα διαρκεί η εξουσία τους. Αλλά επειδή έχουν εξασφαλισμένη τη μονιμότητα και τον μισθό τους, δεν έχουν σοβαρό κίνητρο για τη διεκπεραίωση ακόμα και εργασίας που δεν απαιτεί προσπάθεια.
Στον Ιδιωτικό Τομέα, ο ελεύθερος επαγγελματίας πρέπει να κινηθεί, να καταβάλει προσπάθεια, για να έχει εισόδημα· αν αρρωστήσει, το εισόδημα σταματά! Το ίδιο και ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας, αγρότης, εστιάτωρ, ηλεκτρολόγος, μικρομαγαζάτωρας, ξυλουργός.
Αλλά και όσοι, δυο τρεις, μισθωτοί εργάζονται σε αυτές τις μικροεπιχειρήσεις – και αυτοί πρέπει να καταβάλουν προσπάθεια για να υπάρχει έσοδο. Αλλιώς η επιχείρηση φουντάρει και εισόδημα δεν έχει κανένας.
Το κέρδος είναι το κλειδί στον Ιδιωτικό Τομέα.
Το κέρδος βρίσκεται στη μέγγενη της φορολογίας που πιέζει σφιχτά από τη μια πλευρά και του γαιοκτήμονα προσοδιστή που πιέζει από την άλλη.
2. Στο δ1 βλέπουμε την πρωταρχική διαίρεση της καθαρής παραγωγής σε μισθούς (ή αποδοχές, Μ 20 ) και πρόσοδο (Π) και τις δευτερεύουσες διεκδικήσεις: αυτά όλα προκύπτουν από την ιδιωτικοποίηση των εδαφών και τη χρήση τους ως κεφάλαιο. Συγκριτικά λιγοστοί εξουσιάζουν γη και πολύ λιγότεροι κεντρικές τοποθεσίες (ή “φιλέτα” όπως λέγονται).
Οι μισθοί είναι στο επίπεδο του ελαχίστου που αποδέχονται οι άνεργοι. Στην πραγματικότητα όλες οι διεκδικήσεις είναι στο ελάχιστο που αποδέχονται ο κάθε διεκδικητής- ο δανειστής, ο ιδιοκτήτης γης (συχνά ίδιος με τον ιδιοκτήτη του ακινήτου, το οποίο είναι διαφορετικό) και ο επιχειρηματίας. Μόνο το κράτος έχει την ευχέρεια να επιβάλει όσους φόρους μπορεί να αρμέξει από την πρόσοδο.
Η κατάσταση αυτή έρχεται σαν αποτέλεσμα της άγνοιας, αλαζονείας και απληστίας που, καταλαμβάνοντας τον νου των ανθρώπων, κυβερνούν τα συμφέροντά τους και οδηγούν συχνά σε απάνθρωπες ή επαίσχυντες πράξεις.
Στην εποχή μας της ελευθεριότητας, οπότε τα δικά μου δικαιώματα, που υποκρύπτουν ουσιαστικά τις εγωιστικές μου επιθυμίες, έχουν αποδιώξει ακόμα και την ανάμνηση βασικών πανανθρώπινων καθηκόντων, συναντάμε συχνότατα την αρπακτικότητα των Αλ Καπόνε και σχεδόν καθόλου την ευσπλαχνία των αγίων.
Όπως πολύ ορθά έχει επισημανθεί κατ’ επανάληψη, πολύ πριν την όποια ύφεση και τη συνακόλουθη οικονομική κρίση, εμφανίζεται ύφεση στην ηθική και στις πανανθρώπινες αξίες.
3. Σήμερα, μαζί με τα παραγνωρισμένα μας καθήκοντα έχουμε παραμερίσει και τις περισσότερες βασικές αρχές που κάνουν αρμονική κι ευτυχισμένη τη συμβίωση, την κοινωνική ζωή ευρύτερα.
Παντού όλοι μας, λησμονήσαμε ή αρνούμαστε να δεχθούμε τα σημαντικότερα και θεμελιώδη γεγονότα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ας τα συνοψίσουμε λοιπόν.
Ο άνθρωπος ζει, δηλαδή υπάρχει και κινείται στο σύμπαν: πιο συγκεκριμένα στον γήινο περίβολο και πιο άμεσα στη μεγάλη φύση που γνωρίζουμε ως Οργανική Ζωή στον πλανήτη.
Όλοι οι φυσικοί πόροι, οι καρποί των δένδρων και των αγρών, τα ψάρια στη θάλασσα, τα πουλιά στον αέρα, οι άνεμοι που φυσούν από κάθε κατεύθυνση, το ηλιόφως και η βροχή, η ξυλεία στα δάση, τα μέταλλα και τα καύσιμα στο υπέδαφος, όλα έχουν δοθεί δωρεάν από τη Φύση και ποτέ και πουθενά η Φύση δεν όρισε πως μόνο μερικοί άνθρωποι θα έχουν την αποκλειστική πρόσβαση και εκμετάλλευσή τους.
Για να επιβιώσει καν ο άνθρωπος πρέπει να εργαστεί, δηλαδή να κινηθεί και να πλησιάσει τους φυσικούς πόρους και να τους χρησιμοποιήσει! Καθώς το κάνει αυτό ανακαλύπτει πως έχει εκ φύσεως τις απαιτούμενες δυνάμεις, νου, αισθήσεις και χέρια και πόδια, για να αντλήσει όλα όσα χρειάζονται.
Εκ φύσεως επίσης επιθυμεί τη συντροφιά των συνανθρώπων του κι έτσι, καθώς δημιουργούνται κοινότητες, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν τη δυνατότητα της εξειδίκευσης στην εργασία. Τώρα ο καταμερισμός της εργασίας, επιτρέπει σε όσους το θέλουν, πέρα από την παραγωγή για τις ιδιωτικές ανάγκες, να επεκταθούν στην ανάπτυξη λεπτότερων ιδιοτήτων ή ταλέντων και στην παραγωγή έργων πολιτισμού, όπως η ποίηση, η μουσική κλπ.
Αυτή είναι η κατάσταση όταν τηρούνται οι απλοί φυσικοί νόμοι και οι άνθρωποι εκτελούν τα καθήκοντά τους. Τα του παραγωγού στον παραγωγό (Μ) και τα της κοινωνίας στο κράτος (Π). Τι πιο απλό και δίκαιο…
