1. Οι κομμουνιστές του Ανόι, όπως παντού, ήταν σκλάβοι της ουτοπικής φαντασιόπληκτης ιδεολογίας τους και οδήγησαν την επανενωμένη χώρα στα πρόθυρα λιμού, σε διεθνή απομόνωση και φτωχοποίηση – εκτός από την ελίτ του ΚΚ. Η φιλοδοξία και εθελοτυφλία των ανθρώπων αυτών, της ηγεσίας μα και των χαμηλόβαθμων μελών και υποστηρικτών είναι ένα σχεδόν απίστευτο φαινόμενο.
Το 1978 εισέβαλαν στην Καμπότζη και (το μόνο καλό που έκαναν τα πρώτα 15 χρόνια) ανέτρεψαν το καθεστώς του Πολ Ποτ, του χειρότερου δικτάτορα και μαζικού δολοφόνου του κομμουνιστικού πανθέου.
Το 1979 κατάφεραν να αμυνθούν επιτυχώς κατά της εισβολής Κινέζων και μετά από ένα μήνα αιματηρών συγκρούσεων στις συνοριακές περιοχές κατόρθωσαν να εκδιώξουν τους Κινέζους εισβολείς.
Τι είχε συμβεί;
2. Μετά την πτώση της Σαϊγκόν (Απρ 1975) πάνω από 1εκμ πολίτες (5% του πληθυσμού του Νότου) έφυγαν στο εξωτερικό, οι περισσότεροι με πλεούμενα.
Πολλοί ήταν Κινέζοι ή κινεζικής καταγωγής. Η εχθρότητα μεταξύ Βιετναμέζων και Κινέζων έχει μακρά ιστορία. Μα εκείνη την περίοδο οι κομμουνιστές μισούσαν τους Κινέζους διότι αυτοί, σαν πολλούς Εβραίους στην προπολεμική Γερμανία και Αυστρία, ήταν εύποροι επιχειρηματίες – 500.000 Κινέζοι!
Για να φύγουν έπρεπε να αφήσουν τις περιουσίες τους και να πληρώσουν $2.000 σε χρυσό κάθε άτομο. Αυτές οι πληρωμές ήταν το μόνο έσοδο σε σκληρό νόμισμα που είχε η βιετναμέζικη κυβέρνηση.
Μα πολλοί Βιετναμέζοι επίσης έφευγαν με τον ίδιο τρόπο προτιμώντας τη φτώχεια στο εξωτερικό παρά την αρρώστια και τον θάνατο στο εσωτερικό.
Μεγάλα πλοία που χωρούσαν 2.500 επιβάτες και πολύ μικρότερα, έφευγαν για τις Φιλιππίνες και το Χονγκ Κονγκ. Μόλις 10% έφθασαν σώα. Πολλά βυθίστηκαν σε τρικυμισμένα νερά, άλλα έπεσαν θύματα πειρατών. Πολλοί όμως πέθαναν από πείνα και δίψα στο ταξίδι.
Μα και από αυτά που έφθασαν στον προορισμό τους, πολλά δεν έγιναν αποδεκτά και αναγκάστηκαν να περιφέρονται στη θάλασσα.
Όσοι είχαν αρκετά χρήματα κατόρθωσαν να φθάσουν τις ΗΠΑ.
3. Η κυβέρνηση ανέμενε με σχεδιασμούς και μεγαλόστομες ανακοινώσεις πως η οικονομία του Νότου θα έμπαινε σε κρατικό έλεγχο ως τα τέλη του 1979. Μα το 1985 ανακοίνωνε πως μόνο το 66% των καλλιεργημένων εδαφών και 72% των αγροτών είχαν προσχωρήσει επιτυχώς σε κολεκτίβες!
Η κρατικοποίηση της ιδιωτικής παραγωγής γινόταν εξίσου αργά και αναποτελεσματικά: η παραγωγή μειώθηκε, το κόστος αυξήθηκε και η ποιότητα προϊόντων χειροτέρεψε.
Υπήρχε αντίσταση στους Νότιους όχι μόνο στους μπουρζουά που δεν ήθελαν να αλλάξει η ζωή τους προς το χειρότερο, μα και στους κομμουνιστές που ενώ είχαν αγωνιστεί εξίσου παθιασμένα τώρα παραγκωνίζονταν και θεωρούνταν εχθροί!
Η δημιουργία οικονομικών ζωνών και η αναδιανομή πληθυσμού σε αυτές δεν βελτίωσε την κατάσταση καθόλου. 600.000 άνθρωποι μετακινήθηκαν από τη Σαϊγκόν σε αυτές τις ζώνες που θεωρούνταν τόποι εξορίας. Πολλοί δωροδόκησαν τους φρουρούς ή δραπέτευσαν κι επέστρεψαν στη Χο Τσι Μινχ όπως λεγόταν τώρα η Σαϊγκόν.
Στον Νότο υπήρχαν 3εκμ άνεργοι, 1εκμ χήρες, 880.000 ορφανά παιδιά, 362.000 ανάπηροι, 250.000 ναρκομανείς και 300.000 πόρνες.
Μόνο το 1986 και αφού οι κυβερνητικοί εγκέφαλοι αποφάσισαν να υιοθετήσουν ξανά τον καπιταλισμό, δηλαδή να προωθήσουν την ιδιωτική πρωτοβουλία, άρχισε να βελτιώνεται η οικονομία. Μα ο μονοκομματισμός παρέμεινε κυρίαρχος και μόλις το 2018 άρχισε να χαλαρώνει.
4. Στο μεταξύ πάνω από 300.000 Νοτίων φυλακίστηκαν δίχως δίκη στα κτηνώδη στρατόπεδα μετεκπαίδευσης. Το 1982 υπήρχαν ακόμα 120.000 έγκλειστοι – πρώην αξιωματούχοι του Δημοσίου, αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων, καθηγητές, ιερείς, δικηγόροι κ.λπ.
Δεν υπήρξε το ποτάμι αίματος που πολλοί Δυτικοί φοβήθηκαν θα ακολουθούσε την πτώση της Σαϊγκόν. Η Μυστική Αστυνομία ήταν μια ισχυρή παρουσία που παρακολουθούσε τους πάντες. Μα δεν υπήρξαν, ακόμα και κατά ουδέτερους δυτικούς παρατηρητές, μαζικές εκτελέσεις, όπως έγινε σε τόσες άλλες χώρες όπου η κομμουνιστική δικτατορία επικράτησε για λίγο.
Υπήρξαν μερικές εκτελέσεις και πολλοί θάνατοι από κακουχίες στα 40 επιμορφωτικά στρατόπεδα όπου οι συνθήκες ήταν σκληρές με καταναγκαστική δουλειά πολλών ωρών και ισχνών γευμάτων. Οι έγκλειστοι έπιαναν αρουραίους και φίδια για συμπλήρωμα ή έκλεβαν όποτε μπορούσαν.
Αλλά το κόστος σε ανθρώπινες ζωές στο Βιετνάμ ήταν μικρό (65.000 θάνατοι) σε σύγκριση με άλλες χώρες.
Σήμερα όλο και περισσότερο γίνεται αποδεκτός ο δυτικός τρόπος ζωής και η αυστηρή εποπτεία του ΚΚ έχει χαλαρώσει.
