Το 1960 ήταν ένα κρίσιμο έτος για την Κίνα και τον τιμονιέρη, Μάο Τζεντόγκ, ο οποίος είχε απόλυτη εξουσία επί 13 έτη στην αχανή χώρα. Πολλοί φτωχοί χωρικοί είχαν ξεφύγει από την αναπόδραστη φτώχια του παρελθόντος καθώς οι τσιφλικάδες και άλλοι εκμεταλλευτές των χωρικών είχαν καταργηθεί, σχεδόν πάντα με βιαιότατο τρόπο. Από την άλλη, όμως, όλες οι προσωπικές ελευθερίες είχανε περιοριστεί στις επιθυμίες του ΚΚΚ και στην ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων. Είχε προηγηθεί ο πόλεμος της Κορέας και οι Σοβιετικοί σύντροφοι (υπό τον Χρουστσόφ) είχαν σταματήσει βοήθεια και συνεργασία.
Το 1960 υπήρξε μεγάλη ανομβρία, αποτυχία στις καλλιέργειες και τρομερός λιμός. Σε αυτή την τρομακτική φυσική συμφορά ήρθε να προστεθεί και η επίδραση της παράνοιας του δικτάτορα, τον οποίον τότε κανείς δεν τολμούσε να επικρίνει. Όποιος τολμούσε είτε από αφέλεια είτε από σκόπιμη αντιπολιτευτική πρόθεση κατέληγε στη φυλακή ή θάνατο από ξυλοδαρμό!
Το 1960 ήταν επίσης και το έτος πολλαπλασιασμού σπουργιτιών. Αυτά τα άκακα πουλάκια έγιναν μεγάλη απειλή για τη γεωργία γενικά – και ειδικά μεγάλη ενόχληση στον Μάο που δεν του άρεσαν τα πουλιά.
Σμήνη σπουργιτιών κατέτρωγαν τεράστιες ποσότητες σπόρων, όπου αυτοί υπήρχαν, και έτσι τις αφαιρούσαν από τις προμήθειες για το λαό.
Ο Μάο το θεώρησε επιτακτικό καθήκον να σταματήσει αυτήν την εισβολή και να εξολοθρεύσει αυτόν τον λιλιπούτειο μα πολυάριθμο εχθρό του μεγάλου κομμουνιστικού κράτους. Έδωσε εντολή όλοι οι πολίτες παντού να επιδοθούν στην εξόντωση των σπουργιτιών!
Εκατομμύρια, εκατοντάδες εκατομμύρια σπουργίτια εξοντώθηκαν!
Ακολούθησαν όμως και παράπλευρες απώλειες. Διότι τα σπουργίτια δεν έτρωγαν μόνο σπόρους. Έτρωγαν κι έντομα – όπως όλα τα πουλιά. Τώρα που αυτά τα πουλάκια εξαλείφθηκαν, πλήθυναν τα έντομα. Ειδικά οι ακρίδες. Αυτές ήρθαν κατά τεράστια σμήνη και κατέτρωγαν τα πάντα. Πολύ χειρότερα από τα σπουργίτια. Τα σπαρτά δέχθηκαν τώρα ένα πρόσθετο πλήγμα, σαν να μην έφθανε η ανομβρία.
Η παραγωγή γενικά έπεσε στο ένα τρίτο περίπου. Και μπορείτε να φανταστείτε τι ακολούθησε. Ή μάλλον δεν μπορείτε…
Υπολογίζεται πως στο τέλος της χρονιάς μπορεί να είχαν αφανιστεί περί τα 55 και πάνω εκατομμύρια Κινέζοι!
Μα δεν ήταν μόνο οι θάνατοι από πείνα και ασιτία. Οι άνθρωποι επιδόθηκαν σε πολλές περιπτώσεις και σε κανιβαλισμό. Έτρωγαν από τα πτώματα που γέμισαν τους δρόμους. Παιδιά έτρωγαν γονείς και γονείς έτρωγαν παιδιά.
Κανείς δεν τόλμησε να επικρίνει τον παρανοϊκό τιμονιέρη!
