Αναρτούμε πάλι αυτό το παλαιό άρθρο για τα Δεκεμβριανά 1944, για να θυμίσουμε την ανηθικότητα των κομμουνιστών και αναρχοαριστερών που ηρωοποιούν τα μπουλούκια των συντρόφων που (ναι, σίγουρα, ορισμένοι πολέμησαν τους Γερμανούς κατακτητές με αυτοθυσία μα όχι πάντοτε με ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα και), αφού αιματοκύλησαν την Αθήνα τον Δεκέμβριο ’44, προχώρησαν στην ανταρσία του άγριου Εμφύλιου δυο χρόνια αργότερα, για να φέρουν με τη βία των όπλων το σταλινικό καθεστώς καταπίεσης και δυστυχίας! Δεν εγκλημάτησαν μόνο εκείνοι που εξεγέρθηκαν τότε μα και αυτοί που τους λιβανίζουν και προσπάθησαν και προσπαθούν να τους μετατρέψουν σε ήρωες ήθους και πατριωτισμού. Ήρωες ήταν εκείνοι που αντιμετώπισαν και νίκησαν τους αντάρτες – όπως οι μαχητές της Ορεινής Ταξιαρχίας (Ρίμινι) του Τσακαλώτου και οι χωροφύλακες του Μακρυγιάννη.
1. Παλαιότερα στη σειρά αυτή εξέτασα το Οι Γάλλοι “Καπετάνιοι” του Γάλλου κομμουνιστή Dominique Eudes 1970 Εξάντας. Το βιβλίο περιέχει πολλά στοιχεία μα είναι μυθιστορία με ήρωα τον Άρη Βελουχιώτη και άλλους Καπετάνιους του ΕΛΑΣ που αποτελούσαν το γνήσιο δήθεν λαϊκό επαναστατικό κίνημα, σε αντίθεση με τους στατικούς του ΚΚΕ και κυρίως τον Νίκο Ζαχαριάδη.
Ο Άρης και οι ελασίτες είναι η πλευρά των καλών ηρώων ενώ ο Ζέρβας και οι Βρετανοί είναι οι κακοί.
Σχεδόν όλοι οι κομμουνιστές ιστοριογράφοι συμφωνούν πως οι Βρετανοί και οι μοναρχοφασίστες (φιλοβασιλικά κόμματα, φιλελεύθεροι, χωροφύλακες, Τάγματα Ασφαλείας, δωσίλογοι, ακόμα και δεξιές αντιστασιακές οργανώσεις) είναι οι κακοί της υπόθεσης, προδότες και συνεργάτες των Γερμανών ή ιμπεριαλιστών.
2. Σήμερα εξετάζω το πιο τεκμηριωμένο έργο το Σ. Γρηγοριάδη, μέλους του ΚΚΕ από τον καιρό της Αντίστασης και γνωστού δημοσιογράφου, στη σειρά Τα Φοβερά Ντοκουμέντα του ΔΟΛ και ΦΥΤΡΑΚΗ σε 5 τόμους.
Διάβασα και εξετάζω λεπτομερώς μόνο τον 2ο τόμο – Δεκέμβριος 1944: το Ανεξήγητο Λάθος, σελίδες 185.
Ο Γρηγοριάδης επιδείχνει κάποια αντικειμενικότητα, καθώς αναγνωρίζει τα πολλά λάθη της παράταξής του στην όλη ιστορία της Αντίστασης και του Εμφυλίου αλλά η αφήγηση είναι γενικά προπαγανδιστικής αυτοδικαίωσης για το ΚΚΕ και απευθύνεται και προς τους συντρόφους στην ευρύτερη Αριστερά και προς τον μη-αριστερό αναγνώστη. Σε αρκετά σημεία έχει και τον τόνο παραμυθιού.
Όπως σε κάθε περίπτωση αυτοδικαίωσης, ο Σ. Γρηγοριάδης αποκρύβει ορισμένα στοιχεία, υπερβάλλει σε άλλα και παραγνωρίζει τις αντιφάσεις του. Εδώ ο καλός ήρωας είναι το ΕΑΜ και ο μέγας Στάλιν, ενώ εχθρός είναι ο Τσώρτσιλ, σατανικά συνωμοτικός, ραδιούργος, μακιαβελικός.
3. Με απίστευτη αφέλεια ή ανοησία ή θεληματική άγνοια (ή και τα τρία) ο Σ. Γρηγοριάδης δεν βλέπει πως ο ίδιος συνεχώς στην αφήγησή του μηχανορραφεί διανοητικά κι εκ των υστέρων για την καλύτερη πορεία, πολιτική και πρακτική, που θα οδηγούσε το ΚΚΕ στην εξουσία. Όπως και η μεγάλη πλειονότητα των κομμουνιστών, δεν καταλαβαίνει πως τα δεινά που επέπεσαν στον ελληνικό λαό και το ίδιο το ΚΚΕ πυροδοτήθηκαν από την λαχτάρα των κομμουνιστών να μιμηθούν την επανάσταση των Μπολσεβίκων, την κατάληψη της εξουσίας και την επιβολή καθεστώτος σοβιετικού τύπου.
Ήδη από το καλοκαίρι 1943 ο ΕΛΑΣ αφόπλιζε και διέλυε άλλες αντιστασιακές (δεξιές ή μη-κομμουνιστικές) ομάδες, όπως γράφει ο κομμουνιστής ιστορικός Γ. Μαργαρίτης, σ 65, 1ος τόμος, Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου 1946-49 3η εκδ, Βιβλιόραμα 2001.
Ο δε Β. Μπαρτζιώτας, πρωτοκλασάτος στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ στην Κατοχή, γράφει πως στην Ολομέλεια της ΚΕ του Κόμματος, στα τέλη Ιούλη1944, πάρθηκε η απόφαση για την κατάληψη της εξουσίας στην Αθήνα και ο ίδιος ορίστηκε υπεύθυνος για την Αθήνα! (σ 274, 277, Εθνική Αντίσταση και Δεκέμβριος 1944, Σύγχρονη Εποχή,1979.) Στις σελίδες 352-353 περιγράφει τις προετοιμασίες για το συλλαλητήριο 3/12 (= Ματωμένη Κυριακή) και αναφέρει (σ. 354) τις έτοιμες εφεδρείες που την κατάλληλη ώρα ρίχτηκαν “να πάρουν θέσεις μάχης στην πλατεία του Συντάγματος”!
Σε αυτή την ακατανοησία του Σ. Γρηγοριάδη, κυρίαρχη επίσης είναι η αυταπάτη πως το ΚΚΕ είναι παλλαϊκό κίνημα κι εκφράζει τον λαό. Το ίδιο πιστεύουν οι αριστεροί για το ΕΑΜ, πως οι ίδιοι είναι ο λαός κι έτσι γράφουν ανέμελα και από συνήθεια πως η μοναρχία, για παράδειγμα, ή ο Μεταξάς στρεφόταν κατά του λαού. Σάμπως και η δεξιά (ακόμα και η φασιστική) παράταξη δεν αποτελεί μέρος του λαού.
4. Ο Τσώρτσιλ λοιπόν είναι ο μακιαβελικός μηχανορράφος και ο Στάλιν ο απόλυτα συνεπής, ευθύς κι έντιμος σύμμαχος. Έτσι στη σελίδα 68 ο Σ. Γρηγοριάδης γράφει πως για τη συντριβή της χιτλερικής Γερμανίας “έπρεπε μέχρι τέλους να διατηρηθεί η συμμαχική ενότητα, χάριν της οποίας ο Στάλιν ήταν διατεθειμένος να κάνει πολλές θυσίες και να κρατήσει απόλυτη συνέπεια στις συμμαχικές του υποχρεώσεις”. Αυτό επαναλαμβάνεται σε μεταγενέστερες σελίδες (85, 121, 137 κλπ.). Ο Στάλιν όχι μόνο δεν έκανε καμιά θυσία, μα άφησε παντελώς ανοχύρωτη τη χώρα του, παρά τις προειδοποιήσεις των Συμμάχων και δικών του πρακτόρων για την επικείμενη εισβολή, και γλίτωσε από την λαίλαπα των χιτλερικών που προέλαυσαν τόσο ραγδαία και καταστροφικά ως 30 χλμ. από τη Μόσχα, μόνο χάρη στον χειμώνα και στην αυξανόμενη βοήθεια που πήρε τα έτη 1942-3 από τους Βρετανο-Αμερικανούς, τους οποίους είχε γράψει στα παλαιά του όταν υπέγραφε το Σύμφωνο Μη-επίθεσης και συνεργασίας με τον Χίτλερ τον Αύγουστο 1939 (Ρίμπεντροπ-Μολότοφ) και τον προμήθευε με χιλιάδες τόνους καυσίμων, σόγια, σιτηρών, καουτσούκ και άλλων αγαθών.
Μα ο Σ. Γρηγοριάδης λέει, εντελώς υποθετικά με τη γνωστή κομμουνιστική σοφιστεία, πως “όταν οι σοβιετικές στρατιές θα εισχωρούσαν στα Βαλκάνια… στα ελληνικά σύνορα, θα μεταβαλλόταν και η καθοδήγηση των Ρώσων”: δηλαδή παρότι ο πόλεμος στη δυτική Ευρώπη μαινόταν ακόμα, οι Ρώσοι θα συνιστούσαν στο ΚΚΕ ένοπλη εξέγερση και θα έπαυαν να ενδιαφέρονται για τη συμμαχία με τους Βρετανούς! Η συνηθισμένη κομμουνιστική τακτική!
Ο Σ. Γρηγοριάδης δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται την αντίφαση.
5. Η “συνέπεια” του Στάλιν είναι σκέτη φαντασίωση του Σ. Γρηγοριάδη.
Δεν είναι δυνατό να μη γνώριζε ο Σ. Γρηγοριάδης τον ασταθή, ζηλόφθονο χαρακτήρα του εξουσιομανούς Στάλιν που είχε εξοντώσει όλους τους αντιπάλους στο ΚΚΣΕ (πρώην ήρωες της Επανάστασης, λατρευτοί του Λένιν και μέλη του Πολιτμπιρό), χιλιάδες ανώτερους αξιωματικούς (αφήνοντας ακέφαλες τις μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων) και εκατοντάδες χιλιάδες του λαού. Ούτε ότι τήρησε τη συμφωνία του με τον Τσώρτσιλ μόνο όσον αφορά την Ελλάδα (δηλαδή να μην επέμβει στην επικυριαρχία των Βρετανών), κάτι που σήμαινε πως άδικα ξεσηκώθηκαν οι κομμουνιστές – διότι δεν θα τους βοηθούσε. Μα ενώ είχε συμφωνήσει σε επιρροή 50-50% για την Ουγγαρία και τη Γιουγκοσλαβία, τις έχαψε και τις δυο όπως είχε χάψει την Πολωνία και τις Βαλτικές χώρες.
Ο Στάλιν θανάτωσε 200 φορές περισσότερους Ρώσους στο απόσπασμα και στα γκουλάγκ από ότι ο Χίτλερ Γερμανούς.
6. Στη σελίδα 52 ο Σ. Γρηγοριάδης περιγράφει τους ελασίτες “εμπειροπόλεμους [και] καλά οργανωμένους”. Αλλά στις σελίδες 71-77 οι αναλύσεις που κάνει δείχνουν πως οι αντάρτες ούτε οργανωμένοι ούτε καλοί μαχητές ήταν: το σχέδιο τους, γράφει, (αν υπήρξε σχέδιο) ήταν “κακότεχνο παραβιάζοντας τους νόμους της πολεμικής τέχνης” (73). Το ίδιο λέει με άλλα λόγια στη σ. 75!… Οπότε, πώς γράφει για εμπειροπόλεμους “μαχητές”; Μάλλον για ατζαμήδες πρόκειται.
Τελικά απορεί ο Σ. Γρηγοριάδης γιατί έγινε τόσο νωρίς η επίθεση και γιατί δεν ρίχτηκαν στη μάχη οι όποιες εφεδρείες από την επαρχία και τα βουνά. “Παραμένει ανεξήγητο ουσιαστικά… Η λογικότερη εκδοχή είναι ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δεν απέβλεπε στον πόλεμο, έως την τελευταία στιγμή που η ίδια αποφάσισε …. να χτυπήσει” (101).
Πάλι αντίφαση στην εξήγηση (δεν ήθελαν πόλεμο μα…. θα χτυπούσαν)!
Η απάντηση μου φαίνεται απίστευτα απλή: τόσο η πολιτική ηγεσία όσο και η στρατιωτική (των Βελουχιώτη, Σαράφη κ.α.) ήταν ανίκανη και συγχυσμένη, όπως δείχνει και ο Μπαρτζιώτας στις σ. 274, 277-280, 306-308, 326-332. Μπορεί οι γραφειοκράτες της ΚΕ να ήταν έμπειροι σε εσωκομματικές ραδιουργίες και πολιτικές συνδιαλλαγές, μα, φυσικά, δεν ήξεραν τίποτα από στρατιωτικό σχεδιασμό. Οι αντάρτες καπετάνιοι, επιπλέον, και τα μπουλούκια των ατάκτων τους δεν μπορούσαν να σταθούν σε τακτική μάχη απέναντι σε καλά οργανωμένα σώματα όπως των καλά εκπαιδευμένων Βρετανών κι Ελλήνων της Χωροφυλακής Μακρυγιάννη και της Ορεινής Ταξιαρχίας (Ρίμινι) του Θ. Τσακαλώτου.
Επρόκειτο για τη συνήθη ανικανότητα των Ελλήνων κομμουνιστών – που είδαμε και στις μέρες μας με την Πρώτη-φορά κυβέρνηση Αριστεράς.
