1. Ο Γ. Βοντίτσος Γούσιας νωρίς στο βιβλίο του Οι Αιτίες για τις Ήττες… δείχνει την αντιπάθειά του προς τον Δ. Βλαντά (π.χ σ 84-5, 280 κλπ) και, κυρίως, τον Μάρκο Βαφειάδη.
Ήδη στη σ.51 τον παρουσιάζει ως καθοδηγητή στην Ήπειρο – “πολύ αδύνατος πολιτικά και οργανωτικά… αδυναμίες του χαρακτήρα… και μικρότητες”. Στη σ 193 ο Μ. Βαφειάδης είναι ανίκανος και καταστροφικός. Στη σ 205 είναι ανεύθυνος. Στις σ 210-13 επίσης και “πολιτικάντικος”. Αργότερα, στη σ 238 ο Μ. Βαφειάδης παρουσιάζεται ως καλοπερασάκιας (στα λουτρά του Σμoκόβoυ), όχι μόνο ανίκανος να καταλάβει “τη σημασία της μαζικής ανάπτυξης” [=πολιτική του Ζαχαριάδη για τον πόλεμο] μα τη σαμποτάριζε κιόλας καθώς έδιωχνε χιλιάδες παλικάρια που εθελοντικά και κλαίγοντας (!!!) ήθελαν να ενταχθούν στον ΔΣΕ από τα Χασιά/Αντιχασιά (214, 239).
Φανταστείτε τώρα “χιλιάδες” εθελοντές από τα χωριά εκείνα που είναι ζήτημα αν είχαν 100 ή 200 κατοίκους!… Κι αν κλαίγαν, θα έκλαιγαν διότι τους στρατολογούσαν με εγκληματικά βίαιο τρόπο.
2. Ο Μ. Βαφειάδης δεν ήταν ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από τους άλλους “συντρόφους” που θα έφερναν δικαιοσύνη κι ευμάρεια στην αταξική κοινωνία της μετεπεναστατικής Ελλάδας μας – αφού εξασφάλιζαν τα καλύτερα αρχοντικά για τους ίδιους [με αυτή την υπόσχεση φλέρταρε ο κομμουνιστής πατέρας μου τη “συντρόφισσα” μητέρα μου!]. Είχε τα ίδια ποταπά πάθη – φιληδονία, ζηλοφθονία, αλαζονεία και , φυσικά ανοησία – που είχαν όλοι τους οι μαρξιστές-λενινιστές νερόβραστοι επαναστάτες.
Αλλά τουλάχιστον τα δικά του απομνημονεύματα είναι πιο κοντά στην ιστορική πραγματικότητα από την απέραντη περιαυτολογία του Γούσια που στρεβλώνει τα πάντα για τη δική του ηρωική προβολή και μόνο από αφελέστατη χωριατιά γλιστρά και αφήνει να του ξεφύγουν μερικά στοιχεία δηλωτικά της δράσης των κουκουέδων που επιχειρεί να τους παρουσιάσει ως αγίους – εκτός όσους αντιπαθεί.
3. Ο Γούσιας γράφει επανειλημμένα για τις στρατολογήσεις (156, 157, 160, 185, 192, 209, 240 κλπ κλπ). Οι μαχητές δεν έρχονταν εθελοντικά κι ενθουσιωδώς. Έρχονταν με τη βία υπό την απειλή όπλων!
Κι εδώ προδίδεται ο ανεκδιήγητος Γούσιας. “Βάλαμε σαν καθήκον 9 χωριά σε 15 να στρατολογήσουν 100 αντάρτες” (σ 156). Σε ένα μήνα “στρατολόγησαν 1.000 καινούργιους” (σ 160) και σε 7 μήνες 2.500 (σ 209). Πουθενά δεν λέει πως το έκαναν με απειλές και βία.
Όταν όμως έστελνε τμήμα του “στην Αθήνα να παραλάβει κόσμο” [από τις μαζικές εισροές στο παλλαϊκό κίνημα!] “γύριζε χωρίς να φέρει ούτε έναν” (σ 240)!
Αλλά στην προσωρινή κατάληψη της Νάουσας (σ 477) πιάστηκαν 230 αιχμάλωτοι. Ενώ αλλού λέει πως τους άφηναν ελεύθερους αφού τους αφόπλιζαν (ή τους δέχονταν στον ΔΣΕ), εδώ και σε πολλές άλλες περιπτώσεις ( σ 197, 223 κλπ) δεν μας λέει. Μα το εντυπωσιακό εδώ είναι πως “600 καινούργιοι μαχητές προσχώρησαν στον ΔΣΕ ”!
4. Κι αναρωτιέμαι. Γιατί δεν «προσχωρούσαν» νωρίτερα αυτοί και τόσοι άλλοι; Διότι κανείς δεν ήθελε μα όλοι αναγκάζονταν δια της βίας!
Διότι, όπως γράφει ο Μ. Βαφειάδης στην Πλατφόρμα του προς την ΚΕ του ΚΚΕ 15/11/1947 σημείο 4: “από τα μέσα του 1947 η στρατολογία στο ΔΣΕ είχε πάρει σχεδόν ολότελα βίαιο χαρακτήρα. Η εθελοντική κατάσταση δεν έφτανε ούτε 10%”!
Και ο Μαργαρίτης, σημαντικό μέλος του ΚΚΕ, γράφει (τόμος 2, Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949 2η έκδ, Βιβλιόραμα 2001) ότι στρατολόγηση γινόταν δια της βίας – κι αναφέρει τη Νάουσα!
Ο Γούσιας, όπως στα πλείστα μέρη, κι εδώ ψεύδεται με όλο τον κυνισμό του κομμουνιστή και του χωριάτη.
5. Αξίζει να σταθούμε και σε άλλο μεγάλο ψέμα του με το οποίο προβάλλει τον εαυτό του ως μέγα στρατηλάτη, σοφό διοικητή και συμπονετικό σύντροφο. Πρόκειται για την περιβόητη “πορεία της ηρωικής φάλαγγας των άοπλων Ρούμελης” όπως την περιγράφει (σ 303-324).
Γράφει σαν να πρόκειται για εθελοντές που “βάδιζαν τραγουδώντας, ρίχναν συνθήματα υπέρ της δημοκρατικής Κυβέρνησης και ζητούσαν όπλα” (307)! Αλλά είχαν παρθεί και μέτρα να εμποδίσουν τυχόν λιποταξίες (305)! Και γιατί να υπάρχουν λιποταξίες αφού όλοι ήταν τόσο πρόθυμοι κι ευτυχείς;…
Περπάτησαν χωρίς στάση όλη νύχτα 45 χλμ (δηλαδή πάνω από 10 ώρες)!
Στη σ 319 μας μιλά για γέρους και μικρά παιδιά και στη σ 321 για γυναικόπαιδα! Γέροι και γυναικόπαιδα, φαντασθείτε τώρα, περπατούσαν πάνω από 10 ώρες για 45 χλμ μέσα στη νύχτα! Πόσο βλάκας πρέπει να είναι κάποιος για να γράφει κάτι τέτοιο…
Στη σ 316 γράφει πως χάθηκαν 400 άτομα ενώ στη σ 324 300 νεκροί, αγνοούμενοι και λιποτάκτες! (Τα μέτρα κατά της λιποταξίας των πρόθυμων «εθελοντών» δεν ήταν πολύ καλά, φαίνεται!)
Από την πλευρά του ο Π. Ανταίος (σ 70-73 στο Μαρτυρίες για τον Εμφύλιο επιμ Κούλογλου, Εστία 2005), που τους συνόδεψε, γράφει για 1.300 νέους και νέες, 14-20 ετών, που οδηγήθηκαν από Ευρυτανία σε Γράμμο. Μόλις 300 έφτασαν στον προορισμό και ο Γούσιας εκτέλεσε μερικά παιδιά που ήθελαν να γυρίσουν!
Εγώ πιστεύω τον Ανταίο.
