1. Δεν ξέρω κατά πόσο το Η Διαθήκη του Ν. Ζαχαριάδη του Αχ. Παπαϊωάννου (1986 Γλάρος) είναι όντως τα λόγια του Ν. Ζαχαριάδη ή σκέψεις του Αχ. Παπαϊωάννου ή λόγια του Ν. Ζαχαριάδη διαμορφωμένα από τις σκέψεις του Αχ. Παπαϊωάννου. Διότι ο Αχ. Παπαϊωάννου λέει πως τα κατέγραψε το 1963 με μολύβι και δίπλωσε τα λεπτά χαρτιά και τα έκρυψε στο τακούνι του παπουτσιού του (σελ 81): ήταν σημειώσεις, όμως, όχι λέξη προς λέξη τα λόγια του Ν. Ζαχαριάδη. Αυτές δε έγιναν «η διαθήκη» 20 χρόνια αργότερα!
Προσωπικά αμφιβάλλω αν σε αυτό το δημοσιευμένο κείμενο υπάρχουν πολλές αυτούσιες σκέψεις του Ν. Ζαχαριάδη. Αλλά, έτσι κι αλλιώς είναι λόγια της Ζαχαριαδικής φράξιας του ΚΚΕ και σίγουρα περιέχουν κάποιες αλήθειες.
2. Οι Έλληνες βρέθηκαν στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν μετά από συμφωνία του Στάλιν και Ν. Ζαχαριάδη. Αρχικά οι αντάρτες του ΔΣΕ (= Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας = κομμουνιστές) αποσύρθηκαν στην Αλβανία. Μα τα πράγματα εξελίχθηκαν με νέο σχέδιο. Προσέξτε πως το παρουσιάζει ο Ν. Ζαχαριάδης (ή Αχ. Παπαϊωάννου, σ 32).
«Η Τασκένδη ήταν ένα κομμάτι μάλαμα και προσπαθούν να το νοθέψουν. Πονάω για την κατάσταση αυτή και η πολιτική ευθύνη βαραίνει εμένα. Δεν έπρεπε να δεχτώ να μεταφερθούν εδώ οι 1.800 αγωνιστές του ΔΣΕ, αφού ήξερα για την τύχη των Βουλγάρων πολιτικών φυγάδων και αργότερα των Ισπανών… Μπορούσε να είχε μοιραστεί στις άλλες ανατολικές χώρες ο κόσμος αυτός. Και μόνο για σπουδές να έρχονταν εδώ [στην ΕΣΣΔ]. Το ζήτημα αυτό το διαχειρίστηκα εγώ προσωπικά με τον Στάλιν.
Ενθουσιάστηκα όταν μου πρότεινε ο Στάλιν να μεταφερθούν οι υγιείς αντάρτες στη Σοβιετική Ένωση και ειδικά στην Τασκένδη. Μου υποσχέθηκαν άνοιγμα… των εργοστασίων, των σχολών, από γυμνάσια μέχρι ανώτατα πανεπιστήμια και στρατιωτικές σχολές.»
3. Λίγο αργότερα λέει ο Ν. Ζαχαριάδης ή γράφει ο Αχ. Παπαϊωάννου (σ 36).
«Όσα φοβερά έγιναν στην Τασκένδη τα φόρτωσαν σε μένα (=Ν. Ζαχαριάδης). Πήγαν να καλυφθούν με τη συκοφαντία αυτή. Η Τασκένδη ήταν ένα πολιτικό έγκλημα από τα ασυνήθη και πρωτάκουστα στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, γιατί οργανωτές και δράστες ήταν στελέχη του ΚΚΣΕ. Οι δικοί μας παρασύρθηκαν, γιατί οι Σοβιετικοί καθοδηγητές εκμεταλλεύτηκαν την αφοσίωση των στελεχών [μας] με απατηλά συνθήματα και υποσχέσεις…»
Κι έτσι το 1956 καθαιρέθηκε και διαγράφτηκε ο Ν. Ζαχαριάδης. Αλλά πως ήταν «ασυνήθης» και «πρωτάκουστη» η αθέτηση υποσχέσεων εκ μέρους των Σοβιετικών αφού ο Ν. Ζαχαριάδης, όπως λέει ο ίδιος, γνώριζε πως είχε ξανασυμβεί με τους Βούλγαρους και Ισπανούς συντρόφους παλαιότερα; Δεν ήταν. Ήταν συνηθέστατη!
Και μαθαίνουμε (σ33) για τα «χαμόσπιτα, την υγρασία το χειμώνα και τη σκόνη το καλοκαίρι» όπου ζούσαν οι Έλληνες πρόσφυγες.
4. Στις σελίδες 58-61 μαθαίνουμε περισσότερα.
Ο Σαάκωφ, ο διοικητής, ήταν «άνθρωπος της ασφάλειας… ένας χαλασμένος Σοβιετικός». Οι συνεργάτες του, υφιστάμενοι διοικητές, και αυτοί «ήσαν άνθρωποι της ασφάλειας, συνηθισμένοι να διοικούν φυλακισμένους, εξόριστους κι αιχμάλωτους. Οι ίδιοι ήσαν και διοικητές στρατοπέδων Γερμανών και Ιαπώνων αιχμαλώτων, πριν πάνε [οι Έλληνες πρόσφυγες] στην Τασκένδη».
«Όλο αυτό το απαράτ [=η διευθέτηση] όχι μόνο δεν βοήθησε τη ζωή των προσφύγων μα επέδρασε αρνητικά». Ο Σαάκωφ «καλλιέργησε ένα πνεύμα κατωτερότητας με το σύνθημα – Ο Σοβιετικός πολίτης είναι ένα μπόι ανώτερος από τον Έλληνα αντάρτη».
«Τα προβλήματα πλήθαιναν και μέναν άλυτα. Το ζήτημα της κατοικίας… της διατροφής με τις ανωμαλίες στην πληρωμή του συσσιτίου και των άλλων εξόδων κλπ… Ο Παρτσαλίδης έδειξε κλασσική αδιαφορία… ο Γούσιας εγκαινίασε ένα στρατοκρατούμενο καθεστώς με τα περίφημα κρατητήρια»! Ο δε Κολιγιάννης καθοδηγούσε μα ήταν «αδρανής, αναποφάσιστος κι αυτός»!
5. Ο Παρτσαλίδης ήταν πρώην πρωτοκλασάτος, κολλητός του Ν. Ζαχαριάδη. Ο Γούσιας ήταν στρατηγός του ΔΣΕ. Ο Κολιγιάννης έγινε ο νέος, μετά τον Ν. Ζαχαριάδη, Γεν. Γραμ. του ΚΚΕ. Αυτοί οι «σύντροφοι» μαζί με τους Σοβιετικούς δεσμοφύλακες καταταλαιπώρησαν, εξευτέλισαν, εδίωξαν και βασάνισαν τους πρόσφυγες συντρόφους τους!
Και ο Ν. Ζαχαριάδης συνοψίζει την κατάσταση: «Είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη στο σοβιετικό κόμμα και χωρίς συζήτηση ακούσαμε τις υποσχέσεις της σοβιετικής καθοδήγησης… Δεν βάλαμε ζήτημα δικαιωμάτων των πολιτικών προσφύγων… Ήμασταν όλοι πολιτικοί πρόσφυγες χωρίς δικαιώματα πολιτικού πρόσφυγα.»
Εδώ επίσης διακρίνω ψέμα. Ο Ν. Ζαχαριάδης δεν μπορεί να ήταν πολύ νοήμων αφού παρά τη γνώση του των Σοβιετικών (από το 1929 που σπούδασε «κομματικά» στη Μόσχα) πίστευε πως θα τους έδιναν φροντίδα και δικαιώματα.
Οι πρόσφυγες βασανίστηκαν απάνθρωπα από τους Σοβιετικούς και από τους δικούς τους Έλληνες «καθοδηγητές» !!!
