1. Ο «σύγχρονος λαϊκισμός» στον οποίο αναφέρονται πολλοί διαχωρίζοντάς τον από παλαιότερους είναι ο ίδιος λαϊκισμός που ήταν και θα είναι πάντοτε. Τίποτα στην ουσία του δεν αλλάζει. Η ουσία του καθορίζεται από τον στόχο που είναι το κίνητρο του και αυτό είναι η κατάληψη της εξουσίας και διατήρησή της. Όλα τα άλλα είναι παραπλανητικά στολίδια.
Κάθε λαϊκιστής είναι δημαγωγός που στα δημόσια παραληρήματά του κόπτεται υπέρ του λαού, όχι των ανθρώπων όλων των τάξεων και στρωμάτων που συναποτελούν τον «λαό» (την κοινωνία, το έθνος), μα ενός «λαού» σε αφηρημένη έννοια, ξεκομμένου από την πραγματικότητα και όχι μόνο ξεχωριστού, μα έντονα παραγνωρισμένου από τους πάντες εκτός από τον δημαγωγό και τους συντρόφους του.
Κάθε λαϊκιστής τέτοιος έχει και μια φτηνή ρητορεία, μια παθιασμένη φωνακλάδικη εκφορά λόγου με ορμητική ροή ασυναρτησίας και ανύπαρκτη λογική συνοχή, που απευθύνεται στην πιο χαμηλή ευαισθησία των ανθρώπων, σε ποταπά συναισθήματα μεγαλείου και δόξας, δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας και μιας ισχυρής νότας μίσους κι εκδικητικότητας. Διότι πρέπει να υπάρχει και κάποιος εχθρός που επιβουλεύεται το δικό μας έθνος και είναι υπαίτιος για όλα τα κακά που μας καταταλαιπωρούν.
2. Ως φωτεινό παράδειγμα συνήθως μνημονεύεται ο Χίτλερ που ίδρυσε το ναζιστικό ή εθνικοσοσιαλιστικό εργατικό κόμμα στη δεκαετία 1920.
Αυτό δεν είναι παράλογο αφού ο Χίτλερ (1889-1945) είναι ο πιο γνωστός λαϊκιστής στη σύγχρονη εποχή. Ο ίδιος αντέγραψε σοσιαλιστικές πολιτικές, βρήκε τους εβραίους και κομμουνιστές μα και κάποιου είδους καπιταλιστές ως επικίνδυνους εχθρούς και υποσχέθηκε μελλοντικά μεγαλεία.
Μα βέβαια δεν είναι ο μόνος. Προηγήθηκαν οι Λένιν και Μουσσολίνι – με την ίδια τακτική, αφού ο λαϊκισμός είναι ίδιος.
Ο Λένιν είναι καλύτερο παράδειγμα διότι, σε αντίθεση με τον Χίτλερ που ποτέ δεν είπε πως νόμος είναι η βούλησή του, ο Λένιν το φώναζε και μάλιστα εισήγαγε το επαναστατικό στοιχείο από τους Ρώσους τρομοκράτες και τη Γαλλική Επανάσταση. Έτσι όχι μόνο η φωνή και η σωτηρία του λαού γίνονται η πηγή του νόμου (vox/salus populi suprema lex esto) μα η επανάσταση του λαού είναι τώρα ο νόμος.
Τη ρητορική ασυναρτησία και αρλουμπολογία που χαρακτηρίζει κάθε λαϊκιστή, οι πλείστοι σύγχρονοι αρθρογράφοι τη θεωρούν «χάρισμα» κι έτσι ονομάζουν τον λαϊκιστή «χαρισματικό πολιτικό» – ενώ πρόκειται για έναν απατεώνα που εκμεταλλεύεται την ευπιστία των χαζών όχλων. Όσο πιο μεγάλο το ψέμα τόσο πιο αποδεκτό!
3. Ο λαϊκισμός εμφανίζεται και ανθίζει μόνο στο δημοκρατικό πολίτευμα. Δεν μπορεί να αντέξει πολύ σε άλλα καθεστώτα: οι σοφοί κυβερνήτες, οι ολιγάρχες, οι θεοκράτες, δεν θα τον αφήσουν να αναπτυχθεί. Έχει επιτυχία μόνο σε δημοκρατίες, τις οποίες ανατρέπει ή διαφθείρει πλήρως, και σε έθνη με πολύ χαμηλή νοημοσύνη που εύκολα ξεγελιούνται.
Αυτοί οι λαοί χαμηλής νοημοσύνης (και οι καθηγητάδες τους) νομίζουν πως υπάρχουν Αριστεροί με κάποιο κοινωνικής βελτίωσης πρόγραμμα – σοσιαλιστές, μαρξιστές, κομμουνιστές. Δεν υπάρχουν.
Αν αντί να παίρνουν τον Χίτλερ ως παράδειγμα, έπαιρναν τον Λένιν, θα έβλεπαν πως μόνο η εξουσία ενδιαφέρει τον λαϊκιστή και οι διάφοροι αριστερισμοί με τα προγράμματά τους είναι διακοσμητικές τσιχλοφούσκες.
Το 1919 είπε ξεκάθαρα ο Λένιν: «Μας κατηγορούν πως ενώ χθες τάζαμε στους μικροαστούς τα πάντα, σήμερα στέλνουμε στο απόσπασμα και αστούς και [τους δικούς μας] μενσεβίκους… Δεν είναι αυτό ασυνέπεια;… Μάλλον, ναι, είναι! Και όσοι εκπλήσσονται είναι ηλίθιοι». Διότι έχουν οι λενινιστές λαϊκιστές αρχές παντός καιρού και είδους.
4. Η ελπίδα ενέχει δύο επικίνδυνες απόψεις: τον φόβο μήπως και εκείνο για το οποίο ελπίζουμε δεν έρθει και την εύκολη συναισθηματική πίστη πως εκείνο θα έρθει, ενώ δεν υπάρχει ουσιαστική ένδειξη.
Αφήνοντας την πρώτη άποψη, βλέπουμε πως το κόμμα του κ. Τσίπρα κατέλαβε την εξουσία κυρίως μέσω της δεύτερης. Υπήρξαν αυτοί που με τυφλή και αμετακίνητη πίστη στις ρόδινες ομίχλες του αριστερισμού στήριξαν τον Σύριζα νομίζοντας πως θα φύγουν τα μνημόνια, ο ΕΝΦΙΑ, οι ξένοι δανειστές και το δεξιό καθεστώς. Μα υπήρξαν και αυτοί (περίπου 10 με 15% των ψηφοφόρων) που έχοντας απογοητευθεί από τη δειλία και υποκρισία των κεντροδεξιών φανφαρόνων έλπισαν πως ο Σύριζα θα έφερνε μια αλλαγή πολύ καλύτερη από εκείνη του Ανδρέα το 1981: αγνόησαν θεληματικά όλες τις ενδείξεις του λαϊκισμού ενός αμόρφωτου, μωρόδοξου άκαπνου, άσημου κομμουνιστάκου, ενός αμοραλιστή πεινασμένου για εξουσία, καλοζωία και δόξα.
Όλα τα γνωρίσματα του παραπλανητικού λαϊκισμού πρόβαλλαν ανάγλυφα: τα παραληρήματα υπέρ του (αφηρημένου, ανύπαρκτου) λαού, οι υποσχέσεις για εύκολη γρήγορη ευημερία, τα συνθήματα μεγαλείου και δόξας (αξιοπρέπεια, εθνική κυριαρχία κλπ.) και ο εχθρός στη μορφή ξένων και Δεξιάς – όλα παρόντα σε όλες τις ομιλίες. Όλα όσα σάλπιζαν παλαιότερα οι Χίτλερ και Λένιν.
5. Μπορεί σήμερα ο κ. Τσίπρας να φαίνεται και να είναι η μόνη δύναμη που κρατά κι εκφράζει τον Σύριζα (ή την παλαβή «Προοδευτική Συμμαχία») μα δεν είναι μόνος. Πρώτα-πρώτα, η αμάθειά του τον καθιστά εντελώς ανίκανο να διεκπεραιώσει οποιαδήποτε δραστηριότητα ή ακόμα και να δώσει ξεκίνημα ή κατεύθυνση σε κάποια. Χρειαζόταν και χρειάζεται άλλους που θα επωμιστούν τα δύσκολα.
Ο Χίτλερ είχε τεχνοκράτες σαν τον Άλμπερτ Σπέερ, μερικούς καλούς στρατηγούς σαν τους Γκουντέριαν και Ρόμελ και τους σαδιστές Ρεμ, Χάινριχ, Χίμλερ, που φρόντισαν την οικονομική ανάκαμψη, πολέμησαν ηρωικά στα πεδία μάχης κι έκαναν τις εγκληματικές βρομοδουλειές αντίστοιχα.
Ο Λένιν το ίδιο. Είχε τους οικονομολόγους Καμένεφ και Μπουχάριν, τον πανέξυπνο τακτικιστή Τρότσκι που οργάνωσε τον Κόκκινο Στρατό και τους μπρατσάκηδες Στάλιν και Ντζερζίνσκι για τον τρόμο.
Ομοίως ο Τσίπρας δίνει το στίγμα πότε προς τα ‘δω πότε προς τα ‘κει. Μα κράτησε την εξουσία με δεκανίκι τους Ανέλ-ληνες του Καμμένου. Ο Ν. Παππάς επικαλύπτει όσο μπορεί τη σφαίρα των ΜΜΕ (και του διαστήματος). Ο Παπαγγελόπουλος ήλεγχε όσο μπόρεσε τη Δικαιοσύνη. Ο Πολάκης ελκύει κι ενθουσιάζει το λούμπεν κοινό της μοδάτης αντισυστημικής αγανάκτησης κι εχθρότητας. Είναι και ο τσαλακωμένος Τσακαλώτος για την Οικονομία και την Αριστεροσύνη, που πρέπει να μαραζώνει μες στους αμμόλοφους ψευδολογίας όπου περιφέρεται και κάθε τόσο επισκιάζεται από τις φιλοευρωπαϊκές και φιλελευθερικές παραστάσεις του Τσίπρα για τους κουτόφραγκους.
Από την αρχαιότητα ως σήμερα ο λαϊκισμός δεν αλλάζει.
