1. Το καλοκαίρι του 1947 η γαλλική σοσιαλιστική επιθεώρηση Masses έγραψε:
Μπορούμε να φανταστούμε τον Τσέγκις Χαν στο απόγειο της δύναμής του, να κλείνει τα σύνορά του ώστε να εμποδίζει τους δούλους του να δραπετεύουν. Μα δύσκολα θα φανταζόμασταν πως θα του δινόταν το δικαίωμα να μπορεί να τους ανακαλεί από το εξωτερικό (όπου αυτοί είχαν καταφύγει)… Αυτό είναι αληθινό σημείο ηθικής παρακμής μεταπολεμικά… Ποιος ηθικός ή πολιτικός κώδικας μπορεί να αναγκάσει ανθρώπους να πάνε να ζήσουν σε μια χώρα όπου θα ζουν ως σκλάβοι; Ποια ευγνωμοσύνη περιμένει ο κόσμος από τον Στάλιν που κωφεύει στις κραυγές των Ρώσων πολιτών που αυτοκτόνησαν αντί να επιστρέψουν στην πατρίδα τους;
Το άρθρο θα έπρεπε αντί για “Στάλιν” να γράφει “οι Δυτικοί κυβερνώντες”. Διότι αναφέρεται στην απάνθρωπη απόφαση που πήραν Αμερικανοί, Βρετανοί και Γάλλοι να επαναπατρίσουν αναγκαστικά εκατοντάδες χιλιάδες σοβιετικούς που είχαν αιχμαλωτιστεί ή αυτομολήσει στη διάρκεια του πολέμου (1939-1945) και δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να επιστρέψουν.
Σήμερα μπορεί να φαίνεται απίστευτο, μα ηγέτες δήθεν δημοκράτες και φιλελεύθεροι σαν τους Ρούσβελτ και Τσόρτσιλ ενέδωσαν στις πιεστικές απαιτήσεις του Στάλιν να επιστρέψουν οι Σοβιετικοί στη Σοβιετία (Γιάλτα, 5-12 Φεβρουαρίου 1945).
Στην ίδια τη Γαλλία υπήρχαν 70 στρατόπεδα (μεταβατικά υποτίθεται) για Σοβιετικούς. Αυτά όμως δεν υπάγονταν στη γαλλική νομοθεσία και δικαιοδοσία. Λειτουργούσαν υπό τη διοίκηση αξιωματούχων της σοβιετικής NKVD. Με τη βοήθεια της παραπλανητικής κομμουνιστικής προπαγανδας, με τον σχεδιασμό του Κρεμλίνου, αυτά ξεκίνησαν τον Σεπτ. του 1944, κι ένα, το Beauregard, ήταν στα προάστια του Παρισιού κι έκλεισε μόνο τον Νοέμβιο 1947!
Ήδη μέχρι τον Οκτώβριο 1945 οι Γάλλοι είχαν στείλει στην ΕΣΣΔ πάνω από 100.000 “εκτοπισμένα άτομα”. Πολλοί αυτοκτονούσαν και άλλοι, που επιχειρούσαν να δραπετεύσουν, σκοτώνονταν από τα πυρά των συμμαχικών φρουρών συνοδών τους!
Το ίδιο συνέβαινε σε όλες τις συμμαχικές ζώνες – κυρίως στη Βρετανική.
Στην περίοδο Μάιος- Ιούλιος 1945 πάνω από 1,3 εκμ σοβιετικοί αιχμάλωτοι, ακόμα και πολίτες των Βαλτικών χωρών και της Ουκρανίας, επαναπατρίστηκαν – οι περισσότεροι παρά τη θέλησή τους. Ως τα τέλη Αυγούστου άλλες 700.000 παραδόθηκαν στις σοβιετικές αρχές. Αλλά ακόμα νωρίτερα, τον Δεκέμβριο 1944 πάνω από 332.000 σοβιετικοί αιχμάλωτοι της Βερμαχτ είχαν μεταφερθεί στην ΕΣΣΔ.
2. Ήταν γνωστό στους Αγγλο-Αμερικανούς πως πρώτος υπαίτιος για τις αθρόες αιχμαλωσίες σοβιετικών στρατιωτών ήταν ο ίδιος ο Στάλιν, που αρνιόταν πεισματικά να πιστέψει, παρά τις προειδοποιήσεις, από πολλές πηγές, πως ο Χίτλερ ετοίμαζε εισβολή στην ΕΣΣΔ τον Ιούνιο του 1941. Ο ίδιος δεν έκανε, λόγω ανικανότητας και πίστης στον Χίτλερ (!), τις απαραίτητες αμυντικές προετοιμασίες, άσχετα με τη μεταγενέστερη προπαγάνδα πως δεν πήρε αμυντικά μέτρα για να μην προκαλέσει τον Χίτλερ(!). Για αυτό εκατοντάδες χιλιάδες σοβιετικοί στρατιώτες και αξιωματικοί πιάστηκαν αιχμάλωτοι τις πρώτες μέρες της εισβολής.
Ήταν γνωστό επίσης πως πολλοί σοβιετικοί συνεργάστηκαν με τους χιτλερικούς εισβολείς και πολλοί αυτομόλησαν στους συμμάχους με την πρώτη ευκαιρία λόγω της βαθύτατης απέχθειάς τους στο απάνθρωπο, καταπιεστικό καθεστώς των μπολσεβίκων.
Οι συμμαχικές ηγεσίες έβλεπαν ιδίοις όμμασι την αντίσταση χιλιάδων σοβιετικών στον επαναπατρισμό τους και την κτηνώδη μεταχείρηση που τους επεφύλασσαν οι κρατικές υπηρεσίας ασφάλειας.
Μόλις οι επαναπατριζόμενοι έφταναν στη σοβιετική επικράτεια έμπαιναν αμέσως σε αστυνομικό έλεγχο. Όταν στις 18 Απριλίου 1945. Το πλοίο Almanzora έφθασε στην Οδησσό οι αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα και πολλοί εκτελέστηκαν την ίδια μέρα. Το ίδιο έγινε με την άφιξη του Empire Pride.
3. Δεν υπάρχουν σαφείς πειστικές εξηγήσεις για τη στάση των Δυτικών και ιδίως ενός τόσο αντικομμουνιστή όπως ο Τσόρτσιλ.
Οι δυτικοί σύμμαχοι είχαν νικήσει αδιαμφισβήτητα και είχαν, ακόμα και δίχως την ατομική βόμβα, υπεροπλία. Θα μπορούσαν μάλιστα να επιστρατεύσουν τα κατάλοιπα της γερμανικής Βέρμαχτ, που δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητα, και ο οπλισμός τους ήταν φυλαγμένος και έτοιμος. Στον αέρα η Αγγλο-Αμερικανική δύναμη ήταν ακαταμάχητη.
Αρχικά, ίσως επειδή κατανοούσαν τη φλογερή, ανίερη φιλοδοξία του Στάλιν να ελέγχει όσο το δυνατόν περισσότερη έκταση στη Ευρώπη, φοβόντουσαν πως οι Σοβιετικοί θα αποσύρονταν από το συμμαχικό μέτωπο κατά του χιτλερικού καθεστώτος, κάτι που θα κόστιζε πιο πολλές ζωές στους δικούς τους. Αλλά, μετά την αποτυχημένη γερμανική εισβολή στις Αρδέννες για την Αμβέρσα, με το νέο έτος 1945, η υποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων στο δυτικό μέτωπο ήταν ραγδαία. Οι Γερμανοί προτιμούσαν να παραδίδονται στους Δυτικούς από το να πολεμούν στο ανατολικό μέτωπο τους βάρβαρους Σοβιετικούς οι οποίοι βίαζαν κάθε γυναίκα κι εξόντωναν κάθε Γερμανό.
4. Λέγεται πως οι Δυτικοί φοβούνταν μήπως οι Σοβιετικοί δεν επέστρεφαν τους δικούς τους αιχμαλώτους στα γερμανικά στρατόπεδα που έπεφταν στην κατοχή τους, και οπωσδήποτε, παρά την επιθυμία του στρ. Πάτον και άλλων, δεν ήθελαν να παρατείνουν ή να ξεκινήσουν νέο πόλεμο ενάντια στους Σοβιετικούς.
Τελικά, νομίζω πως ίσχυσε (και ισχύει) αυτό που έγραψε η γαλλική επιθεώρηση ότι δηλαδή επικράτησε μεταπολεμικά μια κατάσταση «ηθικής παρακμής», όπου οι δυτικοί ηγέτες προτίμησαν να αγνοήσουν τις πανανθρώπινες φιλελεύθερες αρχές για τις οποίες πολέμησαν το ναζιστικό καθεστώς.
Τέτοιες αρχές είχαν αρχικά μόνο οι Βρετανοί, μερικοί Γάλλοι όπως ο Ντε Γκολ, οι Σέρβοι και οι Έλληνες που όντως αντιμετώπισαν την τρομερή, ανώτερη πολεμική μηχανή των Γερμανών. Οι Αμερικάνοι έκαναν την πάπια και βοήθησαν τους Βρετανούς, μα μόνο επί χρηματική αμοιβή. Εισήλθαν στον πόλεμο μόνο όταν οι Ιάπωνες επιτέθηκαν στο Περλ Χάμπορ και όταν ο Χίτλερ κήρυξε πόλεμο εναντίον τους!
Ίσως και οι Βρετανοί να προτίμησαν να αγνοήσουν τις αρχές αυτές. Ο Άντονι Ήντεν σίγουρα δεν έδειχνε να πολυνοιάζεται.
