1. Όταν γύρισα πίσω στην Ελλάδα μετά από είκοσι χρόνια απουσίας στη Βρεταννία, το πρώτο πράγμα που μου έκανε σοκαριστική εντύπωση ήταν η πολιτικοποίηση των πάντων – της παιδείας, της τέχνης, της επιστήμης, της Εκκλησίας. Παντού έβλεπα τους κοινούς ανθρώπους έτοιμους να φιλήσουν το παπούτσι κάποιου υπουργού (αντί το χέρι κάποιου επισκόπου ή και τα δύο).
Μετά ανακάλυψα πως ήταν θέμα εθνικής παράδοσης πλέον, αφού η κατάσταση πήγαινε πίσω στον Εμφύλιο και ακόμα πιο πίσω σε άλλους διχασμούς.
Τέλος, αποκαλύφθηκε πως επρόκειτο για κάτι ακόμα χειρότερο από τον διχασμό σε αναρχοαριστερούς και δεξιούς κάθε βαθμού: ήταν κομματικοποίηση.
Όταν δε ανέλαβε ο μέγας “Αείμνηστος” την “κοινωνικοποίηση” (και καταστροφή) της χώρας, ο αντ’ αυτού Κουτσόγιωργας κατήργησε το 1982 τους Γενικούς Διευθυντές στις Δημόσιες υπηρεσίες που ήταν υπάλληλοι καριέρας και τους αντικατέστησε με κομματικούς Γενικούς και Ειδικούς Γραμματείς που αλλάζουν όχι απλώς με το κυβερνών κόμμα μα με την αλλαγή υπουργού!
Για να το πω πολύ απλά: Έχουμε ακόμα μαύρα μεσάνυχτα όσον αφορά την διακυβέρνηση της Πολιτείας. Το κάθε κόμμα δίχως καμία εξαίρεση θεωρεί πως το Δημόσιο είναι τσιφλίκι του μόλις έρθει στην εξουσία.
2. Υποθέσαμε ή ελπίσαμε όλοι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης αφού αρχικά έδειξε αρκετό ζήλο για μεταρρυθμίσεις και κάποια τάση νοικοκυρέματος των οικονομικών της ΝΔ βρίσκοντας φθηνότερα γραφεία, θα συνέχιζε. Μα φαίνεται πως τον κτύπησε και αυτόν ο ιός του κομματισμού και, όπως όλοι, θέλει μάλλον την εξουσία παρά την διακυβέρνηση.
Ο Κ. Ζούλας δημοσίευσε μια μικρή έρευνα για τα οικονομικά των κομμάτων (Καθημερινή 9-1-16 σελ. 11) όπου αποκάλυψε πως τα κόμματα συναινούν πλήρως στο να έχουν λερωμένη την κομματική φωλιά τους.
Μετά από το μπουμπουνητό του Σύριζα το 2014 για τα εκατομμύρια που το Πασόκ και η ΝΔ έπαιρναν δανεικά (και αγύριστα) από τράπεζες με μόνη εγγύηση την κρατική επιχορήγηση τους, θεσπίστηκε ένας νόμος διαφάνειας, μετά και από πιέσεις της Τρόικας, που θεώρησε εξωφρενική την κατάσταση τα κόμματα να μη δηλώνουν τις πηγές χρηματοδότησης τους όπως γίνεται στις πολιτισμένες χώρες.
3. Οφείλουν έκτοτε (Οκτώβριος 2014) τα κόμματα να δημοσιεύουν ισολογισμό αιτιολογώντας δαπάνες κι έσοδα· να κατονομάζουν κάθε χρηματοδότη που δωρίζει ποσό άνω των 5.000 ευρώ· να λογοδοτούν κάθε χρόνο σε ειδική επιτροπή της Βουλής η οποία θα εκδίδει έκθεση (και θα ειδοποιεί τον εισαγγελέα για τυχόν παραβάσεις) και όλα τα στοιχεία θα αναρτώνται σε ιστοσελίδα της Βουλής.
Ο κ. Άγγελος Συρίγος, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Διαφάνειας Ελλάδος διαπίστωσε τον Οκτώβριο 2016 πως τίποτα από όλα αυτά δεν έχει γίνει τα δύο έτη που πέρασαν. Η επίμαχη ιστοσελίδα της Βουλής βρίσκεται “υπό σχεδιασμό” και τα κόμματα δεν θέλουν να δημοσιοποιούν τους ιδιωτικούς χρηματοδότες τους!
Ο κ. Συρίγος διαπίστωσε ακόμα ότι η ΝΔ δημοσίευσε κάποιον ισολογισμό τελευταία το 2014. Ζήτησε από τον Σύριζα τα ίδια και το κόμμα της «αξιοπρέπειας» ζήτησε να του δοθούν λεπτομέρειες για το τι απαιτείται, μα απαξίωσε να απαντήσει. Το Πασόκ δήλωσε πλήρη άγνοια για τέτοιες υποχρεώσεις. Το ΑΝΕΛ επίσης δεν είχε ιδέα και δεν ενδιαφέρθηκε άλλο. Το ΚΚΕ αμφισβητεί τη νομιμοποίηση τέτοιας διαδικασίας.
Γενικά όλα τα κόμματα της Βουλής αρνούνται να συμμορφωθούν με τον νόμο διαφάνειας που όλα ψήφισαν!
4. Πολύ ορθά ο Κ. Ζούλας θεωρεί την όλη κατάσταση δηλωτική της υποκρισίας που διακατέχει τα κόμματα αφού δεν δίνουν στοιχεία ούτε στη δική τους ιστοσελίδα.
Πολλά ερωτήματα εγείρονται αμείλικτα. Σας αφήνω ένα.
Πως επιτρέπουμε σε αυτή τη χειρότερη φάρα της κοινωνίας, τους πολιτικάντηδες που λυμαίνονται την Πολιτεία, να είναι υπεράνω του Νόμου;
Σε τι διαφέρουν οι τρισάθλιοι αυτοί άνθρωποι από τους κοινούς απατεώνες που φυλακίζονται για πολύ μικρότερες παρανομίες;
