1. Από μια άποψη, στην οποία θα επανέλθω, λυπήθηκα που δεν κέρδισε ο κ. Τσίπρας με ευρεία διαφορά. Τουλάχιστον αύξησε τα ποσοστά του και θα είναι παρών ως μπαμπούλας μπεμπεκίζων με μπουμπουνητά και μπαρούτι.
Νίκησε η ανεύθυνη, άναρχη ανευθυνότητα συμπεριλαμβανομένης της αποχής που έφθασε το αξιοθαύμαστο 37,5%. Και απορρίφθηκε περιφρονητικά η φρόνηση, η μόνη σωτήρια συνιστώσα.
Χάρηκα όμως που ο κ. Κουβέλης κράτησε το ποσοστό του της «προοδευτικής αριστεράς», που, ό,τι κι αν σημαίνει ο τίτλος, τουλάχιστον δεν έχει το έξαλλο αλαλούμ του Σύριζα ή την παλαιολιθική αναλγησία του ΚΚΕ. Χάρηκα επίσης που η Χρυσή Αυγή κράτησε το ποσοστό της κοντά στο 7% σε πείσμα των οπισθοδρομικών αναρχοαριστερών φασιστών και άλλων δήθεν δημοκρατικών δυνάμεων. Επίσης, που έχει φθαρεί στο 4,5% (από 8,5%) το σταλινικό απολίθωμα της κας Παπαρήγα και μειώθηκε στο 7,5% (από 10,5%) το ευτραφές αντιμνημονιακό μένος του κ. Καμμένου.
Η ΝΔ αύξησε το ποσοστό της κοντά στο 30% (2,8% πάνω από τον Σύριζα). Το Πασόκ μειώθηκε κατά μια μονάδα και κάτι (στο 12,3%)– που δείχνει πως η μετάνοια του κ. Βενιζέλου δεν έπεισε, ενώ η αμφιγλωσσία του (όχι, δεν θα απολυθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι• ναι, θα νοικοκυρευθεί το Δημόσιο) ίσως έδιωξε οπαδούς.
2. Φυσικά ο κ. Σαμαράς και τα φερέφωνά του θα διαλαλούν πως ο κόσμος επέλεξε τη ΝΔ λόγω του πολύ ανώτερου προγράμματος και της ορθής πολιτικής που ακολούθησαν. Αλλά ακόμα κι αυτοί πρέπει να γνωρίζουν πως για την επιτυχία τους ευθύνεται κυρίως ο κ. Τσίπρας και τα πιο έμπειρα τσιράκια του με τα τσιρίγματά τους για μονομερή καταγγελία του Μνημονίου, κρατικοποιήσεις, πρόσθετους φόρους, επιστροφή στη Δραχμή και άλλες φοβέρες. Η συσπείρωση της δεξιάς αυτής προκλήθηκε από τον φόβο ενός άγνωστου μέλλοντος με τον Σύριζα, που φαντάζει φριχτό. Η συσπείρωση αυτή δείχνει και το μέγιστο μέγεθος αυτής της δεξιάς. Αλλά υπάρχουν και τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής και των Ανεξάρτητων Ελλήνων του κ. Καμμένου (ένα σύνολο 14%), άνκαι είναι δύσκολο να ξέρουμε πόσοι από αυτούς είναι όντως μετριοπαθείς δεξιοί και πόσοι αντιμνημονιακοί και σούπερ-έλληνες στην περιοχή του παραλόγου. Ένα πρόσθετο ποσοστό από 3-4 μονάδες ανήκει στους κ.κ. Μάνο (για τον οποίο γράφω παρακάτω), Τζήμερο και Βαλιανάτο, στον κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος μοιάζει να έχει τελευτήσει πολιτικά, κλπ.
Στην άλλη μεριά του πολιτικού φάσματος είναι το ΚΚΕ και ο Σύριζα. Το Πασόκ και η Δημάρ είναι κεντρώα σοσιαλιστικά κόμματα: το Πασόκ παραμένει αναξιόπιστο.
Στα δύο άκρα έχουμε δύο αξιοσημείωτα γεγονότα. Πρώτον, η Χρυσή Αυγή, που είχε πέσει στο 3,5% μετά τις 6 Μαϊου και όλοι θριαμβολογούσαν για το ότι ο λαός – αχ αυτός ο λαός! – είχε καταλάβει το λάθος του και αποτραβιόταν από τους φασίστες, σκαρφάλωσε πάλι στο 6,9% μετά τα χαστούκια που δέχθηκε κι έδωσε ο κ. Κασιδιάρης στην κα Κανέλλη του ΚΚΕ, αφού έλουσε με νερό την κα Δούρου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α – δύο γνωστότατες οργίλες γλωσσοκοπάνες. Φαίνεται πως πολύς κόσμος δεν συμπαθεί τις δυο αυτές κυρίες ή θέλει περισσότερη βία στα κανάλια για να νοστιμίσει η ανιαρή πολιτική φλυαρία. Δεύτερον, το ΚΚΕ έπαθε μια θεαματική καθίζηση από 8,5% στο 4,5%, παρότι ξεπέρασε κάθε άλλο κόμμα σε (παράνομες) αφισοκολλήσεις. Οι ψηφοφόροι του, ίσως και οι μονόχνωτοι οπαδοί του, έχουν αποδημήσει και εις άλλα κόμματα και εις Κύριον, έχοντας βαρεθεί τα σταλινικά κατασταλάγματα στην καταιγιστική γλωσσαλγία της κας Κανέλλη, στην ξύλινη, κοντόχοντρη λογοκοπία της κας Παπαρήγα και στην ακάματη ακαμψία των λοιπών στελεχών.
3. Σε όλες τις εμφανίσεις του στα κανάλια ο Στέφανος Μάνος εξήγησε ξεκάθαρα την κρίσιμη κατάσταση του Έλληνα ασθενούς και τα μέτρα, απαραίτητα για τη θεραπεία κι ενδυνάμωσή του. Κι επειδή δεν επιδίδεται σε σαχλαμάρες, όπως είναι οι σοσιαλιστικές σαλάτες και η πλούσια πατριδοκαπηλία όλων των κομματαρχών, δεν γίνεται πολύ αρεστός. Χωρίς καθόλου να μασά τα λόγια του ή να υπεκφεύγει δήλωνε:
Πρέπει να λέμε καθαρά την αλήθεια στον λαό εξηγώντας την κατάσταση κι επισημαίνοντας τις πραγματικές αιτίες και όχι τις ιδεολογικές και προσωπικές δικαιολογίες μας.
Δεν φταίνε οι ξένοι για τις δυσθεώρητες δημοσιονομικές μας δαπάνες και το συνακόλουθο χρέος. Δεν φταίνε τα Μνημόνια για την παρούσα ύφεση. Φταίει πρώτιστα η μη εφαρμογή του μνημονιακού όρου που πρότεινε μεταρρυθμίσεις ευθύς εξαρχής, διότι ο άφρων Γ.Α. Παπανδρέου και τα κρατικοδίαιτα κομματόσκυλά του δεν ήθελαν να περιορίσουν το κυκλώπειο κράτος και προτίμησαν να κατακρεουργήσουν τον Ιδιωτικό Τομέα με αυξημένους φόρους για να συντηρείται το κράτος!
Υπάρχει το δεινοσαυρικό Δημόσιο, υπερτροφικό, αχόρταγο, διεφθαρμένο. Και πολυέξοδο είναι και αντιπαραγωγικό αλλά και καταπιεστικό με την πολυνομία και τη γραφειοκρατία του. Όσο μεγαλύτερο, τόσο πιο πολλοί φόροι χρειάζονται για να συντηρείται, ή πιο πολλά κρατικά δάνεια, που κάποια ώρα θα πρέπει να αποπληρωθούν. Αν σήμερα δεν υπάρχουν φάρμακα, αυτό οφείλεται στη συνεχιζόμενη αφαίμαξη απ’ το υπέρβαρο Κράτος του πλούτου που παράγει ο ιδιωτικός τομέας. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η μείωση του Κράτους με αποψίλωση βουλευτών και υπουργών κλπ, με συγχωνεύσεις οργανισμών και με απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
Τέλος, χρειάζεται ένα νέο απλό, διάφανο και δίκαιο φορολογικό σύστημα που να ενθαρρύνει και όχι να περιορίζει και να τιμωρεί την παραγωγικότητα, πρωτοβουλία και προσπάθεια. Αυτό το σύστημα λέγεται Γεωφορολόγηση και είναι η φορολόγηση της προσόδου η οποία εκδηλώνεται στις (υπερ-)αξίες τοποθεσιών, (ή αλλιώτικα, η επιστροφή στο Δημόσιο Ταμείο του δημόσιου μέρος της παραγωγής που οφείλεται στην ανάπτυξη της κοινωνίας σε πληθυσμό, υπηρεσίες, τεχνολογία, πολιτισμό κλπ).
Ο κ. Μάνος παραιτήθηκε βλέποντας πως το ισχνό σώμα υποστηριχτών του έγινε ισχνότερο. Κρίμα.
Τουλάχιστον μάθαμε πως το κάπως λογικό τμήμα των ψηφοφόρων σε όλη την ελληνική επικράτεια είναι περίπου 1,5%. Πάλι καλά. Διότι στη Μπχάγκαβαντ Γκητά, ένα κείμενο σοφίας της Βεδικής Παράδοσης των Ινδιών, ο δάσκαλος λέει πως μόνο ένας στους χίλιους ενδιαφέρεται για την αλήθεια!
4. Όσοι νομίζουν πως υπάρχουν άλλες λύσεις κάνουν μεγάλο λάθος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το άρθρο του κ. Ν. Ξυδάκη της Καθημερινής (18 Ιουνίου). Στο παρελθόν έχουμε φιλοξενήσει στο ιστολόγιό μας την αρθρογραφία του κ. Ξυδάκη, οπότε ας μην κατηγορηθούμε για μεροληψία.
Ο εν λόγω συντάκτης πολύ ορθά επισημαίνει με τον τίτλο του άρθρου του πως «Τίποτα δεν έχει τελειώσει», αλλά νομίζει πως για όλα φταίνε πρώτιστα οι ξένοι και τα Μνημόνια! Στο άρθρο του δεν λέει λέξη για την ευθύνη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού στην επαναληπτική εκλογή των φαύλων πολιτικών από τη Μεταπολίτευση κι εδώ• ούτε για την εγκληματική άρνηση των κυβερνήσεων 2009-12 (κυρίως πασοκικών υπουργών) να κάνουν οποιαδήποτε μεταρρύθμιση• ούτε για την καταστροφή του Ιδιωτικού Τομέα για να καλοπερνά το Δημόσιο με τα συνδικάτα του• ούτε για τις αναρχοαριστερές συμμορίες των συνδικαλιστών, Συριζιτών και Κουκουέδων που έκαναν κι αυτοί ό,τι μπορούσαν (απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, πετροπολέμους κι εμπρησμούς) για να εμποδίσουν κάθε μεταρρύθμιση.
Οι Ελληνες ανταποκρίθηκαν στην ιστορική πρόκληση για δεύτερη φορά. Και κατηύθυναν την ψήφο τους πάλι προς αντιμνημονιακή κατεύθυνση, κατά πλειοψηφία. Ταυτόχρονα, εισακούοντας τα εκβιαστικά, ενίοτε τρομοκρατικά, διλήμματα, διέσπειραν την ψήφο τους με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να προκύψει μια κυβέρνηση συνασπισμού ανεκτή από τον ξένο παράγοντα, δηλαδή τους πιστωτές που κρατάνε ακόμη ανοιχτή τη γραμμή πίστωσης. Η πληγωμένη Νέα Δημοκρατία και το μικρό ΠΑΣΟΚ μπορούν πλέον να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Οι διατυπώσεις του κ. Ξυδάκη εδώ είναι πολύ επιπόλαιες. Δεν υπήρξε καμία σύναξη και συνεννόηση Ελλήνων ώστε να «κατευθύνουν την ψήφο τους» σε κάποιο στόχο ή να την «διασπείρουν» ώστε να προκύψει κυβέρνηση συνασπισμού. Υπάρχουν ομάδες Ελλήνων με συμφέροντα, ελπίδες, φόβους και, κυρίως, πανικόβλητους παραλογισμούς. Επιπλέον, θα έπρεπε, σύντομα έστω, να υποδείξει πως το αντι-μνημονιακό μένος των διάφορων κομμάτων έχει πολύ διαφορετικά αίτια με κοινό παρονομαστή την απύθμενη άγνοια αφενός και συμφεροντολογική προπαγάνδα αφετέρου.
Εξίσου επιπόλαιη και συγχυσμένη είναι η κρίση του για τον Σύριζα «το ελληνικό και ευρωπαϊκό φαινόμενο» (!) που «άδραξε τη συγκυρία, εξέφρασε μαζικά την αντιμνημονιακή ορμή, λύγισε και ωρίμασε από την ευθύνη, πολλαπλασίασε το ποσοστό του, είναι ο νικητής, παρότι ή ακριβώς επειδή μένει δεύτερος.» Αυτά, με το συμπάθιο, είναι σαχλαμάρες. Κάτι που ο Σύριζα δεν έκανε και δεν πρόκειται ποτέ να κάνει είναι να ωριμάσει και να επιδείξει ευθύνη. Ούτε στην κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας ήθελε ή θέλει να συμμετέχει ούτε στην όποια Ομάδα Αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου. Προτιμά να κάνει αντιπολίτευση εντός κι εκτός Βουλής εκ του ασφαλούς, διότι θέλει πρώτα σύγχυση και χάος και μετά την κατάληψη της εξουσίας. Αν ο κ. Ξυδάκης νομίζει πως τέτοια στάση δείχνει ευθύνη, καλά θα κάνει να πάψει να δημοσιογραφεί.
5. Όντως, τίποτα δεν έχει τελειώσει, όπως τίποτα δεν έχει αλλάξει και, αν οι Ευρωπαίοι δεν μας πιέσουν, τίποτα δεν θα αλλάξει. Διότι, βολεμένες όπως είναι ακόμα και στη μιζέρια τους, οι μάζες του λαού και των πολιτικών δεν θέλουν αλλαγές απότομες κι επώδυνες.
Όπως έγραψα στην αρχή, λυπήθηκα που ο Σύριζα δεν κέρδισε – και μάλιστα με αυτοδυναμία. Διότι τότε θα βλέπαμε στην πράξη τι εστίν ο ένδοξος αναρχοαριστερισμός στην εξουσία. Ίσως μόνον αν είχαμε αυτή την οδυνηρή εμπειρία της φρίκης του σχεδόν απόλυτου κρατισμού και της σχεδόν απόλυτης φτώχειας, θα αντιλαμβάνονταν οι μάζες πόσο εύκολα εξαπατούν με σαγηνευτικά συνθήματα αυτοί οι λαοπλάνοι μιας νοθευμένης θεωρίας μαρξισμού που για εκατό χρόνια τώρα δεν πέτυχε πουθενά.
Η Δημάρ πολύ ορθά διεχώρησε τη θέση της από τον Σύριζα. Έχει μερικά στελέχη αξιόλογα κι έντιμα. Δυστυχώς πολλοί και από αυτούς διακατέχονται από φίλαρχες φιλοδοξίες και φόβους πολιτικού κόστους, με όλα όσα υπονοούνται. Γι’ αυτό δεν βοήθησαν στον σχηματισμό κυβέρνησης τον Μάιο 2012. Κι ενώ τότε ο κ. Κουβέλης δήλωσε ξεκάθαρα και αποφασιστικά πως δεν θα συνεργαζόταν με τον Σύριζα, λίγο πριν τις εκλογές Ιουνίου πως θα στηρίξει είτε τον ένα είτε τον άλλο πόλο! Με άλλα λόγια, λέμε ξελέμε…Ναι, βέβαια προέχει ο σχηματισμός κυβέρνησης στη Βουλή τώρα, έστω κι αν η αμφισημία και τα παζαρέματα δείχνουν άλλη διάθεση. Από την άλλη, νομίζω πως είναι το πιο σοβαρό κόμμα.
Χρειάζονται ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις: το Σύνταγμα, η Βουλή, το Κράτος, το Δημόσιο. Ναι, ας γίνουν προσπάθειες για την αναδιαπραγμάτευση και την ελάφρυνση ορισμένων καταπιεστικών όρων του Μνημονίου. Αλλά αν δεν μειωθεί το Κράτος (βουλευτές, υπουργεία κλπ) όπως υπέδειξα στα πρώτα μου άρθρα (Μείωση Κράτους , βλ. τέλος) και σε πιο πρόσφατα, και αν δεν αναδομηθεί εκ θεμελίων, τίποτα δεν θα αλλάξει προς το καλλίτερο.
Νέοι διεφθαρμένοι πολιτικοί και κρατικοί λειτουργοί θα αντικαταστήσουν τους παλαιούς και οι μάζες θα υποφέρουν χειρότερα.
Αλλά για να υλοποιηθεί αυτή η αναδόμηση, απαιτείται νέα, μακρόχρονη, επίπονη επιμόρφωση.
