Αν εξαιρέσω τους μεγάλους λογοτέχνες και ζωγράφους της Ρωσίας (κυρίως 19ος αιώνας), δεν νομίζω πως συμπάθησα ποτέ τους Ρώσους ως έθνος. Το τσαρικό καθεστώς και η φεουδαρχία του, μετά το λενινιστικό καθεστώς της Σοβιετίας και ο Στάλιν με τους παραμορφωμένους γκρίζους προλετάριους και τώρα η πουτινική ολιγαρχία με τον καταπιεσμένο κοσμάκη, πάντα ένας λαός διαιρεμένος σε πάμπλουτους (αριστοκράτες ή κλεπτοκράτες) και στερημένους, φτωχούς αγρότες και πολίτες.
Μα, το χειρότερο, οι μάζες του λαού δεν θέλουν να αλλάξουν.
Υπάρχει μια μειοψηφία κάπως μορφωμένων ανθρώπων και καλλιτεχνών που οπωσδήποτε θέλουν μια αλλαγή προς την πραγματική ελευθερία και τα λεγόμενα δημοκρατικά δικαιώματα. Αν μη τι άλλο, να έχουν ελεύθερες εκλογές και τη δυνατότητα αλλαγής κυβέρνησης έστω και αν οι διαφορετικές φουρνιές δεν διαφέρουν πάρα πολύ μεταξύ τους. Τουλάχιστον να μπορείς, επίσης, να τις κριτικάρεις.
Υπάρχει μια γυαλιστερή βιτρίνα, αποτέλεσμα καλής συγκυρίας στη δεκαετία 2000-2008 που έφερε αύξηση εισοδημάτων, μα γρήγορα μετά εξατμίστηκε καθώς ο Πούτιν έσφιξε πολύ γερά τη λαβή του στο κράτος, σε ολόκληρη την κοινωνία, ως νέος «λυτρωτής».
Ναι, όσο παράξενο και αν φαίνεται, ο καλός δρόμος ανήκει στη Λευκορωσία, ο ξεφτισμένος στη Ρωσία! Και δυστυχώς έτσι και χειρότερη είναι η χώρα όλη, το καθεστώς όλο. Δίπλα είναι τουαλέτες σε χωριό – μια συνηθισμένη κατάσταση – ενώ οι Ολιγάρχες και αυλικοί του Πούτιν ζουν σε υπερσύγχρονα μέγαρα.
Στην φωτογραφία αριστερά βλέπετε τα ανθρώπινα τούβλα με τα οποία είναι φτιαγμένο το πουτινικό κράτος που ρυθμίζει το σύγχρονο ρωσικό καθεστώς, την απέραντη χώρα.
Είναι μεσήλικες και γερασμένοι με την αρτηριοσκλήρωση της Σοβιετίας, την οποία νομίζουν πως μεγαλύνουν και εκλαμπρύνουν. Ο απολυταρχισμός, δεσποτισμός, ολοκληρωτισμός, χιτλερισμός, που εμποδίζει, καταπιέζει, αναβάλλει, καταργεί, εξαφανίζει, κάθε προσπάθεια για αλλαγή και νεοτερισμό ή ανακαίνιση! Φοβούνται το φιλελεύθερο μέλλον – έστω και σαν της γερασμένης, παρηκμασμένης Ευρώπης, διότι θα ξεβολευτούν από τη χιλιόχρονη ρωσική παράδοση της σταθερότητας στην υποταγή που αρνείται κάθε χειραφέτηση, πρωτοβουλία, προσωπική επιλογή κι ευθύνη, Αυτή είναι η ιδεολογία τους – ο φόβος, το καλό εισόδημα, η ασφάλεια, η καθυποταγμένη καλοπέραση υπό το βλέμμα και με την επί όροις ευλογία του Μεγάλου Αδελφού.
Εδώ βλέπετε τους οπαδούς του Ναβάλνι. Όλοι νέοι στο μυαλό αν όχι και στο σώμα, όλοι με αισιοδοξία για ένα μέλλον και ας είναι άγνωστο, κι ας είναι απειλητικό με απρόβλεπτους κινδύνους. Θέλουν να ζήσουν σε μια χώρα με δημοκρατικές ελευθερίες σαν αυτές στη φιλελεύθερη Δύση, σαν αυτές για τις οποίες αντιστέκεται πολεμώντας του πουτινικούς εισβολείς η Ουκρανία. Θέλουν να αποτινάξουν τη βαριά κληρονομιά της Σοβιετίας και του τσαρισμού – τον μαύρο ίσκιο του ολοκληρωτισμού, του φόβου, της φτώχειας στο υλικό και νοητικό επίπεδο. Έχουν ζήλο, έχουν ελπίδα και δουλεύουν δωρεάν για τα πιστεύω τους για το όραμα του άγνωστου μέλλοντος.
Υπάρχουν χιλιάδες, μα δεν είναι πολλοί σε σύγκριση με τους παραιτημένους αυλοκόλακες και τις μισοκοιμισμένες μάζες που προτιμούν να σβήνουν τη ζωή τους στο αλκοόλ. Και τα πλοκάμια του Πούτιν τους κυνηγούν πιο επίμονα τώρα με την αποτυχημένη επιδρομή στην Ουκρανία. Χιλιάδες οι φυλακισμένοι σαν τον ίδιο τον Ναβάλνι που προηγουμένως τον είχαν δηλητηριάσει και είχε σωθεί σε γερμανικό νοσοκομείο (ενώ πολλοί άλλοι δηλητηριασμένοι δεν σώθηκαν)!
Εκατοντάδες έχουν δολοφονηθεί (δημοσιογράφοι σαν την Πολιτκόφσκαγια ή ακτιβιστές πολιτικοί σαν τον Μπορίς Νεμτσόφ), αντιφρονούντες, αντικαθεστωτικοί, που θέλουν το Κράτος Δικαίου, τη δυνατότητα να αλλάζουν κυβερνήτες και να γίνουν φίλοι με την προοδευτική, πολιτισμένη Δύση.
